Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

ΤΟ ΧΡΥΣΟ ΠΙΝΕΛΟ ΕΝΟΣ ΓΛΥΚΟΥ ΚΟΡΙΤΣΙΟΥ

(Υπογράφει τα εξαίρετα έργα της με το πολύ αγαπητό όνομα: Μάρθα ΓΚΟΤΖΙΑ)

Να πω την αλήθεια…

Όταν είδα κάποτε, μικρούλα την αυτιστική Μάρθα, στην αγκαλιά της μάνας της, σε δύσκολη, αφόρητη κατάσταση, δεν το κρύβω.

Πόνεσα πολύ. Ασφαλώς και τις δυο μαζί:

Μάνα και κόρη.

Έμεινε - η πρώτη εικόνα και το σοκάρισμα - ακλόνητα μέσα μου για πολύ καιρό…

Ώσπου… σιγά - σιγά…, διαλύθηκαν.

Μετά από χρόνια, συνέβηκε το απρόσμενο.

Πρόβαλε μπροστά μου, στην αρχική σελίδα του  facebook, η φωτογραφία της αυτιστικής  ζωγράφου.

Της γλυκιάς μας, ενήλικης πια, Μάρθας.

Και ορισμένοι καταπληκτικοί πίνακές της να καλλωπίζουν, να διακοσμούν φανταστικά ένα συγκεκριμένο χώρο.

Δεν υπάρχει ίχνος συμπόνιας πια. Μόνο απόλυτη ικανοποίηση. Μεγάλη χαρά στα βάθη της ψυχής μου.

Έστησα, αυθόρμητα, το σχόλιο μου με λίγες μόνο λέξεις. Φορτισμένες από ανάμικτα συναισθήματα.

Δακρυσμένος πληκτρολόγησα:

«Καλό μου κορίτσι… προσπάθησε… και θα πετύχεις πολλά! Σίγουρα! Περισσότερα απ' όλους μας!».

«Έπεσαν» τα like βροχή. Κι επιβεβαίωσα ότι ο κόσμος μας έχει ψυχή.

Καλό μας κορίτσι, σ’ αγαπάμε αφάνταστα! Γιατί με το παράδειγμά σου μας διδάσκεις τη ζωή.

Τη δύναμη.

Εσύ, η δυνατή Μάρθα.

Μπροστά στο εμπνευσμένο «αυτιστικό» δέντρο της Μάρθας (πίνακας ζωγραφικής), κανείς, μα κανείς δεν μπορεί να παριστάνει τον αναίσθητο.

Τον ψυχρό θεατή...;!

Μελετάω το έργο, διεισδύω βαθιά και δεν αποφεύγω με τίποτε τη συγκίνηση:

«Μάρθα μας, γλυκό μου κορίτσι, σου εύχομαι ολόψυχα:

- Ο λεπτός σου χρωστήρας, να ζωγραφίζει πάντοτε αριστουργήματα, που να μας συναρπάζουν.

Το πιστεύω αυτό. Ακράδαντα».

Η επιθυμία της Μάρθας, να κρεμάει στους τοίχους του σπιτιού της τα έργα της.

Ένα δωμάτιο μετατράπηκε πια σε εργαστήριο. Όλο το σπίτι σε έκθεση ζωγραφικής.

- Αγνή, αυθόρμητη η μορφή της τέχνης της. Ζωγραφίζει σε συνθήκες απόλυτης μοναξιάς. Απόλυτης ηρεμίας. Κατοχυρώνει διαρκώς δυναμικά το δικό της στυλ υπέρ ρεαλισμού -.

-Έχει έμφυτη την υψηλή και σύγχρονη ζωγραφική -

Αυτά λένε ειδικοί κριτικοί και κορυφαίοι ψυχολόγοι.

Σε αδιάκοπη εξέλιξη το χάρισμά της, στα ύψη οι δεξιότητές της.

Το άλμα της φοβερό.

Μια ικανότητα - χωρίς να υπερβάλουμε - μοναδική.

Σου παίρνει από τη μια μεριά, σου δίνει απλόχερα απ’ την άλλη.

Αυτά συμβαίνουν στη ζωή.

Με τη δύναμη της ψυχής του λεπτού πινέλου της, η Μάρθα μας, δημιουργεί καλαισθητικά τη δική της «έξοδο» στον κόσμο!

Όσο ζω, θα σε παρακολουθώ. Θα σου συμπαραστέκομαι. Θα σ’ αγαπώ, γλυκό μου κορίτσι!

Καλή σταδιοδρομία!


Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ
05/04/2014

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

ΠΩΣ ΠΑΡΕΜΕΙΝΕ Η ΝΤΙΝΑ ΣΤΗΝ ΚΟΡΥΦΗ !

Ήταν το 1978. Μετά από πολυήμερες δοκιμές, νυχτο - ξημερώματα πάνω στο χορό, ο όμιλος γυναικών της Δρόπολης ενόψει του Φολκλορικού Φεστιβάλ τ’ Αργυροκάστρου, ήταν έτοιμος, ν’ ανέβει στη σκηνή. Ασφαλώς, με την αδιαμφισβήτητη επιτυχία. Με την τέλεια προετοιμασία του, τη δεξιοτεχνία του, θα ενθουσίαζε, στο αρχαίο κάστρο, τους θαυμαστές. Θα τους έκοβε για πολλοστή φορά, ξανά μόνο για λίγο την ανάσα. Ήταν η Ντίνα του Μήλου στην κορυφή. Η καλύτερη επιλογή - πρώτο μπόι, ευλύγιστο σώμα - με προσόντα καλλονής. Η λάμψη όλη πάνω της ... ! Αυτή καθόρισαν οι ειδικοί , αποκλειστικά, να σύρει το δροπολίτικο χορό. Ενώ, όλα ήταν έτοιμα και μετά από λίγες ώρες θα ξεκινούσε η εκδήλωση, ανώτατα κομματικά στελέχη έφεραν αντίρρηση. Παρενέβησαν στο φολκλόρ. Το ανέμισμα του μαντιλιού, δεν το εμπιστευόταν στην Ντίνα. Ως μέλος θιγμένης οικογένειας, δεν άρμοζε να είναι η Νίνα στην κορυφή. Να την έβγαζαν από το χορό; Ήταν πλέον αργά. Να την έβαζαν στο τέλος; Θα φαινόταν ξανά.  Σκέφτηκαν

«ΟΜΟΡΦΟΣ ΝΕΚΡΟΣ»

(Κοινωνικό θέμα) Φέρνω στο νου μου δύο συγκινητικές στιγμές, που σχετίζονται με το μοιραίο. Με το θάνατο. Τη μία την αποτύπωσα σε συζήτηση με τον οφθαλμίατρο, Χρηστάκη Τζούμπη. Λέει ο φίλος μου: «Δε φοβάμαι το θάνατο, αλλά τον τάφο. Το παράχωμα. Το χώμα που ρίχνει πάνω στο νεκρό ο νεκροθάφτης. Απ’ αυτό πανικοβάλομε. Κι η μάνα μου δεν φοβόταν το θάνατο. Εσένα, αγόρι μου, πονώ, μου έλεγε πριν φύγει. Σε σκέφτομαι στεναχωρημένο με το δάκρυ στο μάτι, να κάθεσαι πάνω από το στολισμένο φέρετρό μου στη μέση του οντά και θλίβομαι». Ο Χρηστάκης καταλήγει:  «Ακόμα και στα τελευταία της, η καλή μου μάνα, είχε όμορφη ψυχή!»      Η δεύτερη στιγμή: Μου έχει συμβεί να ακούω, συνήθως γυναίκες, βγαίνοντας από παρηγοριά, από οικογένεια που έχασε αγαπημένο πρόσωπο, ανάμεσα στα διάφορα, να λένε: «Όμορφος νεκρός. Σαν να κοιμόταν. Σαν να ήταν ζωντανός. Έτοιμος να σου μιλήσει … !». Σε μέρα βαθιού πόνου, πένθους γίνεται η συζήτηση. Με τι να σχετίζεται τάχ

ΑΝΟΙΓΟΥΝ ΤΟΝ ΤΑΦΟ ΤΟΥΣ

(Κοινωνικό θέμα) Δεν μπορώ να καταλάβω την πράξη ορισμένων υπερηλίκων σε χωριά της Πάνω Δρόπολης, που καλούν μάστορα κι ετοιμάζει, στα «δυο μέτρα» τους στο νεκροταφείο, τον τάφο τους. Αποφασίζουν, κιόλας οι ίδιοι, να γίνει με γρανίτη ή με μάρμαρο... Για να έχει αντοχή και να μην λερώνεται... Εκτός από τον τάφο, από τις οικονομίες τους καλύπτουν-όταν έρχεται η ώρα-και τα έξοδα της κηδείας τους. Προσπαθώ να μπω στον κόσμο αυτών των ανθρώπων. Στην ψυχολογία τους, στο σκεπτικό τους, στο συναίσθημά τους κι αδυνατώ πραγματικά να συλλάβω την τόλμη τους, τη δύναμή τους. Φαίνεται, το γεγονός που τους αναγκάζει να κάνουν την πράξη αυτή, που τους οδηγεί να φτάσουν στο σημείο αυτό, είναι η ασθένεια της εποχής, που σε μεγάλο ποσοστό το παιδί παρατάει το γονιό. Κι όντας μόνος του, ο γέροντας, έχει χάσει την ελπίδα. Κι έχει αποκτήσει πλέον άλλη αντίληψη για τη ζωή του. Περιμένει χωρίς φόβο, χωρίς άγχος, ήρεμα, φυσιολογικά το θάνατό του. Ετοιμάζει και τον τάφο του.