Να πω την αλήθεια…
Όταν είδα κάποτε, μικρούλα την αυτιστική Μάρθα, στην αγκαλιά της μάνας της, σε δύσκολη, αφόρητη κατάσταση, δεν το κρύβω.
Πόνεσα πολύ. Ασφαλώς και τις δυο μαζί:
Μάνα και κόρη.
Έμεινε - η πρώτη εικόνα και το σοκάρισμα - ακλόνητα μέσα μου για πολύ καιρό…
Ώσπου… σιγά - σιγά…, διαλύθηκαν.
Μετά από χρόνια, συνέβηκε το απρόσμενο.
Πρόβαλε μπροστά μου, στην αρχική σελίδα του facebook, η φωτογραφία της αυτιστικής ζωγράφου.
Της γλυκιάς μας, ενήλικης πια, Μάρθας.
Και ορισμένοι καταπληκτικοί πίνακές της να καλλωπίζουν, να διακοσμούν φανταστικά ένα συγκεκριμένο χώρο.
Δεν υπάρχει ίχνος συμπόνιας πια. Μόνο απόλυτη ικανοποίηση. Μεγάλη χαρά στα βάθη της ψυχής μου.
Έστησα, αυθόρμητα, το σχόλιο μου με λίγες μόνο λέξεις. Φορτισμένες από ανάμικτα συναισθήματα.
Δακρυσμένος πληκτρολόγησα:
«Καλό μου κορίτσι… προσπάθησε… και θα πετύχεις πολλά! Σίγουρα! Περισσότερα απ' όλους μας!».
«Έπεσαν» τα like βροχή. Κι επιβεβαίωσα ότι ο κόσμος μας έχει ψυχή.
Καλό μας κορίτσι, σ’ αγαπάμε αφάνταστα! Γιατί με το παράδειγμά σου μας διδάσκεις τη ζωή.
Τη δύναμη.
Εσύ, η δυνατή Μάρθα.
Μπροστά στο εμπνευσμένο «αυτιστικό» δέντρο της Μάρθας (πίνακας ζωγραφικής), κανείς, μα κανείς δεν μπορεί να παριστάνει τον αναίσθητο.
Τον ψυχρό θεατή...;!
Μελετάω το έργο, διεισδύω βαθιά και δεν αποφεύγω με τίποτε τη συγκίνηση:
«Μάρθα μας, γλυκό μου κορίτσι, σου εύχομαι ολόψυχα:
- Ο λεπτός σου χρωστήρας, να ζωγραφίζει πάντοτε αριστουργήματα, που να μας συναρπάζουν.
Το πιστεύω αυτό. Ακράδαντα».
Η επιθυμία της Μάρθας, να κρεμάει στους τοίχους του σπιτιού της τα έργα της.
Ένα δωμάτιο μετατράπηκε πια σε εργαστήριο. Όλο το σπίτι σε έκθεση ζωγραφικής.
- Αγνή, αυθόρμητη η μορφή της τέχνης της. Ζωγραφίζει σε συνθήκες απόλυτης μοναξιάς. Απόλυτης ηρεμίας. Κατοχυρώνει διαρκώς δυναμικά το δικό της στυλ υπέρ ρεαλισμού -.
-Έχει έμφυτη την υψηλή και σύγχρονη ζωγραφική -
Αυτά λένε ειδικοί κριτικοί και κορυφαίοι ψυχολόγοι.
Σε αδιάκοπη εξέλιξη το χάρισμά της, στα ύψη οι δεξιότητές της.
Το άλμα της φοβερό.
Μια ικανότητα - χωρίς να υπερβάλουμε - μοναδική.
Σου παίρνει από τη μια μεριά, σου δίνει απλόχερα απ’ την άλλη.
Αυτά συμβαίνουν στη ζωή.
Με τη δύναμη της ψυχής του λεπτού πινέλου της, η Μάρθα μας, δημιουργεί καλαισθητικά τη δική της «έξοδο» στον κόσμο!
Όσο ζω, θα σε παρακολουθώ. Θα σου συμπαραστέκομαι. Θα σ’ αγαπώ, γλυκό μου κορίτσι!
Καλή σταδιοδρομία!
Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ
05/04/2014
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου