Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Ο ΛΕΩΝΙΔΑΣ ΝΑ ΞΕΚΑΘΑΡΙΣΕΙ ΤΗ ΘΕΣΗ ΤΟΥ(!)

Έγινε πρόεδρος με δεμένα χέρια.

Και πόδια ακόμα...!!!
Έχει σχεδόν όλο το Γενικό Συμβούλιο της οργάνωσης απέναντί του και δεν μπορεί να αποφασίσει για τίποτε.

Δεν μπορεί να ρίξει βήμα...

Δεν παίρνει εύκολα ούτε ανάσα.
(Η σημερινή κατάσταση είναι ίδια με την προηγούμενη κι ασφαλώς βολεύει το κατεστημένο).
Γι’ αυτό το λόγο και για πολλούς άλλους, στην επέτειο της οργάνωσης, τον περασμένο Γενάρη, αναγκάστηκε να ανακοινώσει από το βήμα ότι δεν θα κλείσει τη θητεία του.
Σύντομα θα οδηγήσει την οργάνωση σ’ εκλογές.
Με στόχο: να βγει ο πρόεδρος από τη βάση.

Να του λυθούν έτσι τα χέρια...
Δεν μας είπε, όμως, αν θα θέσει ο ίδιος υποψηφιότητα και ποια θα είναι η υπόσχεσή του στον κόσμο κατά την προεκλογική καμπάνια;
Ότι επιθυμεί κι αυτός να εξελιχθεί η ΟΜΟΝΟΙΑ σε ΚΟΜΜΑ
…και την επιθυμία του και όλων μας, να την κρεμάσει στο «ΑΛΛΑ;!».

Να τη δέσει σε πάσαλο;!
Θα είναι θετική η πράξη του - θα δείξει καθαρή συνείδηση, αν βγει και ξεκαθαρίσει τη θέση του στο κοινό!!!
Την πρωτοβουλία τότε την έκρινα θαρραλέα, πρωτότυπη.
Φαίνεται, όμως, κάποιοι - κέντρα επιρροής είτε μεμονωμένα άτομα - να τον ενοχλούν, να τον εμποδίζουν...

Να τον έχουν εγκλωβίσει, για να μην κάνει το λόγο πράξη.
Μακάρι να απεγκλωβιστεί!
Που δεν το βλέπω, ούτε το φαντάζομαι…!!!

Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ
05/07/2016


Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

«ΟΜΟΡΦΟΣ ΝΕΚΡΟΣ»

(Κοινωνικό θέμα) Φέρνω στο νου μου δύο συγκινητικές στιγμές, που σχετίζονται με το μοιραίο. Με το θάνατο. Τη μία την αποτύπωσα σε συζήτηση με τον οφθαλμίατρο, Χρηστάκη Τζούμπη. Λέει ο φίλος μου: «Δε φοβάμαι το θάνατο, αλλά τον τάφο. Το παράχωμα. Το χώμα που ρίχνει πάνω στο νεκρό ο νεκροθάφτης. Απ’ αυτό πανικοβάλομε. Κι η μάνα μου δεν φοβόταν το θάνατο. Εσένα, αγόρι μου, πονώ, μου έλεγε πριν φύγει. Σε σκέφτομαι στεναχωρημένο με το δάκρυ στο μάτι, να κάθεσαι πάνω από το στολισμένο φέρετρό μου στη μέση του οντά και θλίβομαι». Ο Χρηστάκης καταλήγει:  «Ακόμα και στα τελευταία της, η καλή μου μάνα, είχε όμορφη ψυχή!»      Η δεύτερη στιγμή: Μου έχει συμβεί να ακούω, συνήθως γυναίκες, βγαίνοντας από παρηγοριά, από οικογένεια που έχασε αγαπημένο πρόσωπο, ανάμεσα στα διάφορα, να λένε: «Όμορφος νεκρός. Σαν να κοιμόταν. Σαν να ήταν ζωντανός. Έτοιμος να σου μιλήσει … !». Σε μέρα βαθιού πόνου, πένθους γίνεται η συζήτηση. ...

ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ

Το 1958, ο 18χρονος Σπύρος ΚΟΥΜΠΟΥΛΗΣ μπαίνει στη φυλακή. Μόλις είχε τελειώσει τη διετή τεχνική σχολή, κι εκείνη την περίοδο, ως βοηθός τραχτερίστα, μέσα στη σκόνη και στο λιοπύρι όργωνε τα χωράφια της κρατικής επιχείρησης. Με τον Γιώργο ΛΕΖΟ από τη Λεσινίτσα και τον Παναγιώτη ΜΠΟΥΖΟΥΚΑ από το Βελιάχοβο, οι τρεις πυροστιά, αγανακτισμένοι, πήραν πάνω στους σβόλους, μια κοινή απόφαση: Να δραπετεύσουν απ’ τη χώρα αυτή, που σου στερούσε την ελευθερία. Είχαν συγκεκριμένο σχέδιο. Οι δύο να περνούσαν στην Ελλάδα, να οργανώνονταν και να γύριζαν ενισχυμένοι πίσω. Με στόχο: να ενώσουν με αγώνα τον τόπο με τον εθνικό κορμό, με την Πατρίδα τους. Ο Σπύρος, που θα έμενε στο Δέλβινο, για να παρακολουθήσει την κατάσταση, μετά τη δραπέτευσή τους, υποσχέθηκε να τους εξοπλίσει με κόκκινες ιταλικές χειροβομβίδες, απομεινάρια πολέμου, που τις έβρισκε στα καλύβια του χωριού του. Οι δύο: Γιώργος και Παναγιώτης, Χριστούγεννα του '57 βρέθηκαν στους Φιλιάτες. Ο ένας μετά τον ά...

ΠΡΟΒΟΛΗ

Αν ...  χορός, τραγούδι και στολή βάζαν ψηλά τον πήχη. Θα 'ταν τεράστια η προβολή,  του τόπου στον πλανήτη. Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ  27/09/2017