Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

ΕΚΠΛΗΞΗ...

Με αυτή τη φωτογραφία που έβγαλες από τα συρτάρια σου και μου την έστηλες, αγαπητέ μου φίλε, Δήμο Κόλλια, με συγκίνησες πολύ,

αλλά μου άγγιξες και μια πληγή.

Παλιά που είχε στεγνώσει.

Μου 'φερες στο νου το Φόρουμ, που συμφωνήσαμε να αγωνιστούμε αδέσμευτα, αλλά στην πορεία τα κάναμε μούσκεμα.

Το κάθε κόμμα πάει να μας καπελώσει.

Κι είχαν τα πρόσωπά τους, που μας τραβούσαν προς την τάδε είτε δείνα κατεύθυνση.

Στη Ντόρα μου έμοιασε ότι πήγαμε ενωμένοι.

Για να τη δεσμεύσουμε για την απόδοση της ελληνικής ιθαγένειας.

Όμως από τους τρεις στη φωτογραφία, οι δύο μπήκαν στο γραφείο της για προσωπική προβολή.

Μας είπε τότε, το θυμάμαι σαν να είναι τώρα:

"Κάνω όρκο σαν γυναίκα κι όχι σαν άνδρας ότι σύντομα θα αποδοθεί σε όλους σας η ελληνική ιθαγένεια".

Καταλαβαίνεις τι εννοούσε με τη λέξη "σύντομα".

Ότι το 2013 δεν θα την έχετε πάρει ακόμα.

Δεν σου εξήγησα γιατί είμαι πικραμένος, αγαπητέ μου Δήμο.

Κι αν θέλεις καντό τύμπανο...

Όταν είδα που το Φόρουμ πάει να διαλυθεί κι ότι ο τότε αρχηγός νοιαζόταν πώς να αξιοποιηθεί από κόμματα και χρώματα, του άσκησα κριτική και τον εκνευρίασα.

Τόσο που πάει να μου κάνει μήνυση.

Μου έστειλε εξώδικο για εκφοβισμό.

Κι έλεγα κάτι θα τρέχει και με μένα.

Τόσο αθώος όσο δείχνω, δεν είμαι...

Όμως, μετά  από χρόνια, όταν είδα ότι το Φόρουμ το κατέστρεψαν οι λαοπλάνοι, οι γυρολόγοι μας, που παραμένουν δυστυχώς ακόμα ίδιοι, αισθάνομαι δικαιωμένος και ήσυχος.

Αυτά, καλέ μου φίλε.

Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ
08/11/2013

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

«ΟΜΟΡΦΟΣ ΝΕΚΡΟΣ»

(Κοινωνικό θέμα) Φέρνω στο νου μου δύο συγκινητικές στιγμές, που σχετίζονται με το μοιραίο. Με το θάνατο. Τη μία την αποτύπωσα σε συζήτηση με τον οφθαλμίατρο, Χρηστάκη Τζούμπη. Λέει ο φίλος μου: «Δε φοβάμαι το θάνατο, αλλά τον τάφο. Το παράχωμα. Το χώμα που ρίχνει πάνω στο νεκρό ο νεκροθάφτης. Απ’ αυτό πανικοβάλομε. Κι η μάνα μου δεν φοβόταν το θάνατο. Εσένα, αγόρι μου, πονώ, μου έλεγε πριν φύγει. Σε σκέφτομαι στεναχωρημένο με το δάκρυ στο μάτι, να κάθεσαι πάνω από το στολισμένο φέρετρό μου στη μέση του οντά και θλίβομαι». Ο Χρηστάκης καταλήγει:  «Ακόμα και στα τελευταία της, η καλή μου μάνα, είχε όμορφη ψυχή!»      Η δεύτερη στιγμή: Μου έχει συμβεί να ακούω, συνήθως γυναίκες, βγαίνοντας από παρηγοριά, από οικογένεια που έχασε αγαπημένο πρόσωπο, ανάμεσα στα διάφορα, να λένε: «Όμορφος νεκρός. Σαν να κοιμόταν. Σαν να ήταν ζωντανός. Έτοιμος να σου μιλήσει … !». Σε μέρα βαθιού πόνου, πένθους γίνεται η συζήτηση. ...

ΠΡΟΒΟΛΗ

Αν ...  χορός, τραγούδι και στολή βάζαν ψηλά τον πήχη. Θα 'ταν τεράστια η προβολή,  του τόπου στον πλανήτη. Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ  27/09/2017

ΓΡΑΜΜΕΝΟ ΜΕ ΠΟΝΟ ΨΥΧΗΣ

Είναι έργο ζωής το βιβλίο «Ο ΤΟΠΟΣ ΜΑΣ, Η ΛΑΤΡΕΙΑ ΜΑΣ», του Βασίλη ΛΑΧΑΝΑ. Βαρύ σε περιεχόμενο, αλλά και σε όγκο. Βαραίνουν στο χέρι σου, ακόμα κι ως χάρτινο υλικό, οι 321 σελίδες. (Προσθέτεις εδώ και τις 259 ασπρόμαυρες και έγχρωμες φωτογραφίες που συμπεριλαμβάνονται στο έργο και του ανεβάζουν περισσότερο την αξία). Είναι άφθονα, αλλά και σωστά τεκμηριωμένα όλα τα στοιχεία. Στο σφιχτοδεμένο βιβλίο νομίζεις ότι αν ακουμπήσεις ανάλαφρα πάνω στο σώμα του μύτη μαχαιριού, θα δεις να  « ρέει »  αδιάκοπα άφθονο ποιοτικό απόσταγμα. Για το μικρό Βοδίνο, ο Βασίλης, το τέκνο του, μίλησε μέσω τού γραπτού του λόγου, με πόνο ψυχής. Η σωστή συντακτική και ορθογραφική επιμέλεια των Αλκιβιάδη Σ. ΓΚΑΖΙΚΑ και Μάρθας ΤΣΙΟΥΡΗ - ΘΑΝΑΣΗ, προσέθεσαν ομορφιά στις πολύτιμες σελίδες τού βιβλίου. Όταν τελείωσα τη σύνταξη όλου του υλικού, κατέληξα ενθουσιασμένος στο εύλογο συμπέρασμα: ότι από μικρή βατιά, βγήκε μεγάλος λαγός. Σε κάθε σειρά συναντάς την τεράστια υπομονή τ...