Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΑΤΣΗΣ

(Με όλη τη σημασία της λέξης ΚΥΡΙΟΣ)

Είχε προτερήματα, που δεν τα βρίσκεις στον καθένα μας.

«Ήταν επιλεκτικός - λέει ο Χρηστάκης Τζούμπης, δύσκολα να σ’ έκανε φίλο.

Αλλά…, από τη στιγμή που σε δεχόταν, σε αισθανόταν αδελφό».

Πάλεψε κι έφτιαξε πρώτα μέσα του τον καλό άνθρωπο κι έπειτα τον πετυχημένο χειρουργό.

Χιλιάδες χειρουργικές επεμβάσεις αντιμετώπισε στα 35 του χρόνια εργασίας.

Στον ίδιο θάλαμο μερικές δεν γίνονται ακόμα και σήμερα.

Σε άνθρωπο που δεν κολλάει τρίχα πάνω του, συναντάς πολλές αρετές. Κι επιθυμείς να τον μιμηθείς!

Θέλεις να είσαι κι εσύ σεμνός, υπεύθυνος, επικοινωνιακός, ήρεμος, σοβαρός, σίγουρος... Μια ολοκληρωμένη προσωπικότητα, όπως εκείνος. Την οποία το πρώην άσπλαχνο σύστημα δεν την υπολόγιζε.

Τον πίεσαν κάποια στιγμή: « Ή φέρνεις τα λεφτά του πατέρα σου από το εξωτερικό ή πηγαίνεις και δουλεύεις στο χωριό!».

Ο Γιώργος ΚΑΤΣΗΣ ήταν με όλη τη σημασία της λέξης, ΚΥΡΙΟΣ.

Σε καταβρόχθιζε με το γλυκύτατο βλέμμα του. Με την ελκυστική του εμφάνιση. Σε γιάτρευε - λένε πολλοί - με το λόγο του και το χαμόγελό του...

Με τη συμπεριφορά του, την ομορφιά της ψυχής, την καλοσύνη του... άπλωνε ίσκιο παντού.

Όταν εγκαταστάθηκε στ’ Αργυρόκαστρο, πήρε για «μυρωδιά» από το πατρικό του σπίτι μόνο τη φωτογραφία των γονέων του, φτιαγμένη στην Αμερική.

Όσο ψηλότερα ανέβαινε στο επάγγελμά του, αποκτούσε κύρος, έφτιαχνε τη ζωή του καλύτερη, τόσο περισσότερο θυμούνταν τον μικρό Γιώργο με το κοντοπαντέλονο ραμμένο από κομμάτι ιταλικής κουβέρτας.

Έδινε απλόχερα στον άλλο, χωρίς να περιμένει τίποτε απ’ αυτόν.

Στο νοσοκομείο της πόλης μας ήταν η συνέχεια του οράματος του Βασίλη του Μεγάλου και του Βασίλη του Μικρού...

- Θέλω τη μάνα σου, είπε του Γιώργου ένας χειρουργημένος ασθενής, την ώρα που τον εξέταζε, τον πρόσεχε αργά τη νύχτα.

- Γιατί;

- Για να της φιλήσω τα χέρια και να τη συγχαρώ, που έκανε εσένα, το σωτήρα της ζωής μου...

17 ολόκληρα χρόνια τώρα μακριά μας, μας λείπει, έφυγε στα 62 του από ανακοπή καρδίας, με το νυστέρι στο χέρι. Προσέφερε στον συνάνθρωπό του μέχρι την τελευταία του στιγμή.

Έτσι ήταν γραμμένο…!


Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ
22/07/2016





Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

ΠΩΣ ΠΑΡΕΜΕΙΝΕ Η ΝΤΙΝΑ ΣΤΗΝ ΚΟΡΥΦΗ !

Ήταν το 1978. Μετά από πολυήμερες δοκιμές, νυχτο - ξημερώματα πάνω στο χορό, ο όμιλος γυναικών της Δρόπολης ενόψει του Φολκλορικού Φεστιβάλ τ’ Αργυροκάστρου, ήταν έτοιμος, ν’ ανέβει στη σκηνή. Ασφαλώς, με την αδιαμφισβήτητη επιτυχία. Με την τέλεια προετοιμασία του, τη δεξιοτεχνία του, θα ενθουσίαζε, στο αρχαίο κάστρο, τους θαυμαστές. Θα τους έκοβε για πολλοστή φορά, ξανά μόνο για λίγο την ανάσα. Ήταν η Ντίνα του Μήλου στην κορυφή. Η καλύτερη επιλογή - πρώτο μπόι, ευλύγιστο σώμα - με προσόντα καλλονής. Η λάμψη όλη πάνω της ... ! Αυτή καθόρισαν οι ειδικοί , αποκλειστικά, να σύρει το δροπολίτικο χορό. Ενώ, όλα ήταν έτοιμα και μετά από λίγες ώρες θα ξεκινούσε η εκδήλωση, ανώτατα κομματικά στελέχη έφεραν αντίρρηση. Παρενέβησαν στο φολκλόρ. Το ανέμισμα του μαντιλιού, δεν το εμπιστευόταν στην Ντίνα. Ως μέλος θιγμένης οικογένειας, δεν άρμοζε να είναι η Νίνα στην κορυφή. Να την έβγαζαν από το χορό; Ήταν πλέον αργά. Να την έβαζαν στο τέλος; Θα φαινόταν ξανά.  Σκέφτηκαν

«ΟΜΟΡΦΟΣ ΝΕΚΡΟΣ»

(Κοινωνικό θέμα) Φέρνω στο νου μου δύο συγκινητικές στιγμές, που σχετίζονται με το μοιραίο. Με το θάνατο. Τη μία την αποτύπωσα σε συζήτηση με τον οφθαλμίατρο, Χρηστάκη Τζούμπη. Λέει ο φίλος μου: «Δε φοβάμαι το θάνατο, αλλά τον τάφο. Το παράχωμα. Το χώμα που ρίχνει πάνω στο νεκρό ο νεκροθάφτης. Απ’ αυτό πανικοβάλομε. Κι η μάνα μου δεν φοβόταν το θάνατο. Εσένα, αγόρι μου, πονώ, μου έλεγε πριν φύγει. Σε σκέφτομαι στεναχωρημένο με το δάκρυ στο μάτι, να κάθεσαι πάνω από το στολισμένο φέρετρό μου στη μέση του οντά και θλίβομαι». Ο Χρηστάκης καταλήγει:  «Ακόμα και στα τελευταία της, η καλή μου μάνα, είχε όμορφη ψυχή!»      Η δεύτερη στιγμή: Μου έχει συμβεί να ακούω, συνήθως γυναίκες, βγαίνοντας από παρηγοριά, από οικογένεια που έχασε αγαπημένο πρόσωπο, ανάμεσα στα διάφορα, να λένε: «Όμορφος νεκρός. Σαν να κοιμόταν. Σαν να ήταν ζωντανός. Έτοιμος να σου μιλήσει … !». Σε μέρα βαθιού πόνου, πένθους γίνεται η συζήτηση. Με τι να σχετίζεται τάχ

ΑΝΟΙΓΟΥΝ ΤΟΝ ΤΑΦΟ ΤΟΥΣ

(Κοινωνικό θέμα) Δεν μπορώ να καταλάβω την πράξη ορισμένων υπερηλίκων σε χωριά της Πάνω Δρόπολης, που καλούν μάστορα κι ετοιμάζει, στα «δυο μέτρα» τους στο νεκροταφείο, τον τάφο τους. Αποφασίζουν, κιόλας οι ίδιοι, να γίνει με γρανίτη ή με μάρμαρο... Για να έχει αντοχή και να μην λερώνεται... Εκτός από τον τάφο, από τις οικονομίες τους καλύπτουν-όταν έρχεται η ώρα-και τα έξοδα της κηδείας τους. Προσπαθώ να μπω στον κόσμο αυτών των ανθρώπων. Στην ψυχολογία τους, στο σκεπτικό τους, στο συναίσθημά τους κι αδυνατώ πραγματικά να συλλάβω την τόλμη τους, τη δύναμή τους. Φαίνεται, το γεγονός που τους αναγκάζει να κάνουν την πράξη αυτή, που τους οδηγεί να φτάσουν στο σημείο αυτό, είναι η ασθένεια της εποχής, που σε μεγάλο ποσοστό το παιδί παρατάει το γονιό. Κι όντας μόνος του, ο γέροντας, έχει χάσει την ελπίδα. Κι έχει αποκτήσει πλέον άλλη αντίληψη για τη ζωή του. Περιμένει χωρίς φόβο, χωρίς άγχος, ήρεμα, φυσιολογικά το θάνατό του. Ετοιμάζει και τον τάφο του.