Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

ΒΑΖΟΥΜΕ ΤΗΝ ΑΜΑΞΑ ΜΠΡΟΣΤΑ ΑΠΟ Τ' ΑΛΟΓΑ

(Η ενότητα είναι συγκεκριμένη πράξη - επίλυση κοινού ζητήματος)

Ρωτάω πολλούς δικούς μας τι είναι η ενότητα για μας; Η απάντηση ρηχή.

Διαπιστώνεις στο σκεπτικό του καθενός μόνο αντιφάσεις. Σύγχυση σκέψης. Πρώτον και κύριο εμείς οι βορειοηπειρώτες πρέπει να μάθουμε να σκεπτόμαστε ορθά.

Οι περισσότερες απαντήσεις, δυστυχώς, είναι αγκλίτσα που τραβάει προς το βοσκό.

Προς το κόμμα, που σπρώχνει τον απλό Βορειοηπειρώτη σε ερεθισμένη, οξύθυμη, αδιανόητη αντιπαράθεση.

Σαν να γεννήθηκε και μεγάλωσε ο κάθε οπαδός εδώ, μαζί με το κόμμα της «ψυχής» του.

Κι ας δοκίμασε αράδα ελληνικά κόμματα, κυβερνήσεις, που «προστατεύουν» τα Μειονοτικά μας δικαιώματα στην Αλβανία, κι εδώ στην Πατρίδα τα αναιρούν.

Τα παραβιάζουν βάναυσα.

Μας χειρίζονται χειρότερα από Μειονοτικούς.

Η ενότητα δεν είναι σχήμα λόγου. Ούτε επιθυμία του καθενός, ξεχωριστά. Κι ούτε - έλα εσύ μαζί μου να ψηφίσεις αυτόν που επιθυμώ εγώ -.

Είναι συγκεκριμένη πράξη. Που ευτυχώς ή δυστυχώς, τη διαχειρίζονται οι πολιτικοί.

Τον κόσμο τον ενώνεις με τη επίλυση του ζητήματος. Κι εργάζεσαι γι’ αυτόν με αυταπάρνηση.

Αφού ζητάς σταυρό απ’ αυτόν, ποτέ δεν τον σταυρώνεις.

Φέρνω ένα απλό παράδειγμα που εξυπηρετεί την ιδέα της ενότητας. Από ευχάριστο διάλογο που είχα πρόσφατα μ’ έναν μυαλωμένο νεαρό αριστερό. Σου λέει ο άνθρωπος: «Εάν ο κάθε βορειοηπειρώτης, ανεξαρτήτως με ποιο κόμμα κατεβαίνει, θα έλυνε το ζήτημα της επαναφοράς του επιδόματος -σύνταξης του ΟΓΑ των παππούδων και παραμέριζε και την άσκοπη, την παράλογη βόλτα τους, πάνω - κάτω, με τα λεωφορεία, εγώ θα τον ψήφιζα».

Η απλή λογική ενός δεσμευμένου πολιτικά ψηφοφόρου λέει ότι το κοινό πρόβλημα ενώνει.

Ο πολιτικός μας, αφού ξέρει καλά τι του ζητάει ο ψηφοφόρος του προεκλογικά - σε γενικές γραμμές - πράττει, αγωνίζεται να του εκπληρώσει το αίτημα.

Ο υποψήφιος βορειοηπειρώτης ευρωβουλευτής πίεσε. Κι αποκόμισε μόνο υπόσχεση - δέσμευση προσωπική Πρωθυπουργού. Κι έκανε την ελπίδα φυλλάδιο. Και το διανέμει τώρα παντού.

Και στα πάτρια εδάφη.

Πουλάει προεκλογικά στους μαραζωμένους παππούδες μας, με παλιομοδίτικο τρόπο, χαμένη ελπίδα…

Η ενότητα έτσι θίγεται. Προσβάλλεται.

Κι αποκομίζεις έτσι αγανάκτηση, οργή λαού.

Συγκεκριμένα του ΒΟΡΕΙΟΗΠΕΙΡΩΤΗ.  

Η 10-μηνη παράταση του βιβλιαρίου υγείας του ΟΓΑ, που είναι θετική εξέλιξη, σε οδηγεί στον υποτιθέμενο διάλογο: «Μου ζήτησες ορισμένα πράγματα; Εγώ αυτό σου δίνω!».

Τότε η απάντηση του ψηφοφόρου στις κάλπες θα είναι: «Όσο μου έδωσες, τόσο σου δίνω».

Μικρό ποσοστό ψήφων.

Το μεγαλύτερο - αδέσμευτα - θα πάει αλλού. Θα διανεμηθεί παντού. Κυρίως σε μικρά κόμματα. Για να δυναμώσουν, να μεγαλώσουν. Με σκοπό να αδυνατίσουν τα μεγάλα, που προκαλούν…

…Με μια αυτοκτονία κακόμοιρου Έλληνα κάθε μέρα.

Θα ήταν πολύ σωστή η τακτική εάν ο υποψήφιος βορειοηπειρώτης ευρωβουλευτής θα αντιδρούσε δυναμικά. Θα έλεγε στο αγαπημένο του κόμμα με πόνο ψυχής: Έχω εδώ στο χέρι μου 120 χιλιάδες ψήφους. Το ανοίγω και τους παίρνεις. Εάν λύσεις ένα, δύο, τρία…ζητήματα βασικά...

Δεν παραδίνεσαι δίχως αντίκρισμα, δίχως όρους και προϋποθέσεις.

Έχεις δικαίωμα να παίξεις πολιτικά. Όπως παίζει και το κόμμα σου μαζί σου.

Αφήνεις τη λύση μεσοδρομίς; Βάζεις το κόμμα μπροστά από το ζήτημα; Όπως την  άμαξα μπροστά από τ' άλογα ; Κάνεις μεγάλη ζημιά. Κι ο κόσμος τότε σε αγνοεί.

Έτσι χαλάς την ενότητα. Αφού ξέρεις καλά ότι λύση είναι η ενότητα.

Πριν κλείσω κι ένα τελευταίο σκεπτικό - νομίζω, σημαντικό μήνυμα - πάνω στην ενότητα:
Η ενότητα φέρνει κοντά τους δύο υποψηφίους Βορειοηπειρώτες ευρωβουλευτές. Τον Λευτέρη ΔΗΜΗΤΡΊΟΥ και την Ελεάνα ΖΙΑΚΟΥ.

Δεν πλησιάζει τον ένα και τον άλλο τον πετάει μακριά. Τους παίρνει τους δύο από το χέρι και τους βάζει να περπατήσουν χέρι - χέρι. Τους οδηγεί στον κόσμο να παρουσιάσουν ξεχωριστά τις προτάσεις τους. Και να κριθούν.

Η αλαζονεία σκοτώνει!

Προσοχή!


Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ
02/05/2014

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

ΠΩΣ ΠΑΡΕΜΕΙΝΕ Η ΝΤΙΝΑ ΣΤΗΝ ΚΟΡΥΦΗ !

Ήταν το 1978. Μετά από πολυήμερες δοκιμές, νυχτο - ξημερώματα πάνω στο χορό, ο όμιλος γυναικών της Δρόπολης ενόψει του Φολκλορικού Φεστιβάλ τ’ Αργυροκάστρου, ήταν έτοιμος, ν’ ανέβει στη σκηνή. Ασφαλώς, με την αδιαμφισβήτητη επιτυχία. Με την τέλεια προετοιμασία του, τη δεξιοτεχνία του, θα ενθουσίαζε, στο αρχαίο κάστρο, τους θαυμαστές. Θα τους έκοβε για πολλοστή φορά, ξανά μόνο για λίγο την ανάσα. Ήταν η Ντίνα του Μήλου στην κορυφή. Η καλύτερη επιλογή - πρώτο μπόι, ευλύγιστο σώμα - με προσόντα καλλονής. Η λάμψη όλη πάνω της ... ! Αυτή καθόρισαν οι ειδικοί , αποκλειστικά, να σύρει το δροπολίτικο χορό. Ενώ, όλα ήταν έτοιμα και μετά από λίγες ώρες θα ξεκινούσε η εκδήλωση, ανώτατα κομματικά στελέχη έφεραν αντίρρηση. Παρενέβησαν στο φολκλόρ. Το ανέμισμα του μαντιλιού, δεν το εμπιστευόταν στην Ντίνα. Ως μέλος θιγμένης οικογένειας, δεν άρμοζε να είναι η Νίνα στην κορυφή. Να την έβγαζαν από το χορό; Ήταν πλέον αργά. Να την έβαζαν στο τέλος; Θα φαινόταν ξανά.  Σκέφτηκαν

«ΟΜΟΡΦΟΣ ΝΕΚΡΟΣ»

(Κοινωνικό θέμα) Φέρνω στο νου μου δύο συγκινητικές στιγμές, που σχετίζονται με το μοιραίο. Με το θάνατο. Τη μία την αποτύπωσα σε συζήτηση με τον οφθαλμίατρο, Χρηστάκη Τζούμπη. Λέει ο φίλος μου: «Δε φοβάμαι το θάνατο, αλλά τον τάφο. Το παράχωμα. Το χώμα που ρίχνει πάνω στο νεκρό ο νεκροθάφτης. Απ’ αυτό πανικοβάλομε. Κι η μάνα μου δεν φοβόταν το θάνατο. Εσένα, αγόρι μου, πονώ, μου έλεγε πριν φύγει. Σε σκέφτομαι στεναχωρημένο με το δάκρυ στο μάτι, να κάθεσαι πάνω από το στολισμένο φέρετρό μου στη μέση του οντά και θλίβομαι». Ο Χρηστάκης καταλήγει:  «Ακόμα και στα τελευταία της, η καλή μου μάνα, είχε όμορφη ψυχή!»      Η δεύτερη στιγμή: Μου έχει συμβεί να ακούω, συνήθως γυναίκες, βγαίνοντας από παρηγοριά, από οικογένεια που έχασε αγαπημένο πρόσωπο, ανάμεσα στα διάφορα, να λένε: «Όμορφος νεκρός. Σαν να κοιμόταν. Σαν να ήταν ζωντανός. Έτοιμος να σου μιλήσει … !». Σε μέρα βαθιού πόνου, πένθους γίνεται η συζήτηση. Με τι να σχετίζεται τάχ

ΑΝΟΙΓΟΥΝ ΤΟΝ ΤΑΦΟ ΤΟΥΣ

(Κοινωνικό θέμα) Δεν μπορώ να καταλάβω την πράξη ορισμένων υπερηλίκων σε χωριά της Πάνω Δρόπολης, που καλούν μάστορα κι ετοιμάζει, στα «δυο μέτρα» τους στο νεκροταφείο, τον τάφο τους. Αποφασίζουν, κιόλας οι ίδιοι, να γίνει με γρανίτη ή με μάρμαρο... Για να έχει αντοχή και να μην λερώνεται... Εκτός από τον τάφο, από τις οικονομίες τους καλύπτουν-όταν έρχεται η ώρα-και τα έξοδα της κηδείας τους. Προσπαθώ να μπω στον κόσμο αυτών των ανθρώπων. Στην ψυχολογία τους, στο σκεπτικό τους, στο συναίσθημά τους κι αδυνατώ πραγματικά να συλλάβω την τόλμη τους, τη δύναμή τους. Φαίνεται, το γεγονός που τους αναγκάζει να κάνουν την πράξη αυτή, που τους οδηγεί να φτάσουν στο σημείο αυτό, είναι η ασθένεια της εποχής, που σε μεγάλο ποσοστό το παιδί παρατάει το γονιό. Κι όντας μόνος του, ο γέροντας, έχει χάσει την ελπίδα. Κι έχει αποκτήσει πλέον άλλη αντίληψη για τη ζωή του. Περιμένει χωρίς φόβο, χωρίς άγχος, ήρεμα, φυσιολογικά το θάνατό του. Ετοιμάζει και τον τάφο του.