Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

ΠΡΟΣΚΥΝΗΤΕΣ ΣΤΟ ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ

Δεν γνώριζα ότι το Άγιον Όρος είναι κράτος, που για να το επισκεφτείς χρειάζεσαι ειδική άδεια, βίζα.

Σε συνοριακή διάβαση κυματίζουν οι σημαίες δύο κρατών: Ελλάδας και Άγιου Όρους.

Οι τελωνειακοί - πας από ξηρά ή θάλασσα - σε ελέγχουν κανονικά…

Ο προορισμός μας είναι η Μονή 

Βατοπαιδίου, που έγινε ντόρος στα ΜΜΕ, για το μεγάλο σκάνδαλο.

Ο γέροντας Εφραίμ όσο είχε βγει από της φυλακής τα κάγκελα αθώος…

Στο νου μου διατηρώ νωπά όλα τα περίεργα:

Τη μεγάλη βαριά ξύλινη πόρτα της Μονής, που αν δεν έμπαινες την κατάλληλη ώρα μέσα, μαντάλωνε κι έμενες έξω.

Το μαύρο ράσο των μοναχών που σε έπινε, που σε έπνιγε…

Την καμπάνα που σε ξυπνούσε από νωρίς το πρωί, για να πήγαινες στη λειτουργία.

Τον ξύλινο κόπανο που σε καλούσε πρωί και μεσημέρι για φαγητό…

Τους μοναχούς να σου κάνουν καρτέρι έξω από το μαγειρείο…, για να σε καλέσουν για δουλειά στο περιβόλι…

Το θεϊκό, το απρόοπτο, ας το πω έτσι, ήταν… μόλις πάτησε το πόδι μου στον άγιο τόπο, κατά περίεργο τρόπο έχασα την αίσθηση του χρόνου…

Κι ήθελα να μην μείνω για πολύ εκεί…

Είδα και λυπήθηκα απελπισμένους νεαρούς από τη ζωή, που επέλεξαν για ανακούφιση την απομόνωση.

Επισκέφτηκα νεκροταφείο μοναχών σ’ ένα κομμάτι έρημης γης, δίπλα στη θάλασσα.

Πρόβλεπα να βγω αντίπερα, σε μοναχικό νησί, να συναντήσω ασκητή…

Να δω από κοντά τη σπηλιά που κατοικεί, τη μυστήρια πρωτόγονη, λιτή ζωή του εκεί, αλλά δεν μπόρεσα…

Προβλέψαμε να φύγουμε από το Άγιον Όρος με τον φίλο μου, τον Παντελή, αφού ανάψαμε στον Παντελέημονα απόγευμα ένα κερί, αλλά το καράβι δεν τ’ άφησε ν’ αγκυροβολήσει στη Ρωσική πανέμορφη Μονή η θαλασσοταραχή…

Και σ’ άλλο σημείο - πάνω στη φυγή - μας έκοψε η θάλασσα την δόρμο …

Κι όμως, βγήκαμε την ίδια μέρα νύχτα στη στερεά - στην Ουρανούπολη.

Είδαμε και ζήσαμε παρά πολλά, σε διάρκεια ενός πενταήμερου σε πέντε Μονές:

Θαυμάσαμε την αρχιτεκτονική, τα ξυλόγλυπτα, τους θόλους, τα μωσαϊκά, τη λιθόστρωση, τα μονοπάτια, τα γιοφύρια, τα πηγάδια με μαγκάνια και τριχιές…

Αλλά… να δούμε από κοντά πώς ζει ο μοναχός σε κελί, δεν μας το επέτρεψε κανείς…


Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ
10/02/2016

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

ΠΩΣ ΠΑΡΕΜΕΙΝΕ Η ΝΤΙΝΑ ΣΤΗΝ ΚΟΡΥΦΗ !

Ήταν το 1978. Μετά από πολυήμερες δοκιμές, νυχτο - ξημερώματα πάνω στο χορό, ο όμιλος γυναικών της Δρόπολης ενόψει του Φολκλορικού Φεστιβάλ τ’ Αργυροκάστρου, ήταν έτοιμος, ν’ ανέβει στη σκηνή. Ασφαλώς, με την αδιαμφισβήτητη επιτυχία. Με την τέλεια προετοιμασία του, τη δεξιοτεχνία του, θα ενθουσίαζε, στο αρχαίο κάστρο, τους θαυμαστές. Θα τους έκοβε για πολλοστή φορά, ξανά μόνο για λίγο την ανάσα. Ήταν η Ντίνα του Μήλου στην κορυφή. Η καλύτερη επιλογή - πρώτο μπόι, ευλύγιστο σώμα - με προσόντα καλλονής. Η λάμψη όλη πάνω της ... ! Αυτή καθόρισαν οι ειδικοί , αποκλειστικά, να σύρει το δροπολίτικο χορό. Ενώ, όλα ήταν έτοιμα και μετά από λίγες ώρες θα ξεκινούσε η εκδήλωση, ανώτατα κομματικά στελέχη έφεραν αντίρρηση. Παρενέβησαν στο φολκλόρ. Το ανέμισμα του μαντιλιού, δεν το εμπιστευόταν στην Ντίνα. Ως μέλος θιγμένης οικογένειας, δεν άρμοζε να είναι η Νίνα στην κορυφή. Να την έβγαζαν από το χορό; Ήταν πλέον αργά. Να την έβαζαν στο τέλος; Θα φαινόταν ξανά.  Σκέφτηκαν

«ΟΜΟΡΦΟΣ ΝΕΚΡΟΣ»

(Κοινωνικό θέμα) Φέρνω στο νου μου δύο συγκινητικές στιγμές, που σχετίζονται με το μοιραίο. Με το θάνατο. Τη μία την αποτύπωσα σε συζήτηση με τον οφθαλμίατρο, Χρηστάκη Τζούμπη. Λέει ο φίλος μου: «Δε φοβάμαι το θάνατο, αλλά τον τάφο. Το παράχωμα. Το χώμα που ρίχνει πάνω στο νεκρό ο νεκροθάφτης. Απ’ αυτό πανικοβάλομε. Κι η μάνα μου δεν φοβόταν το θάνατο. Εσένα, αγόρι μου, πονώ, μου έλεγε πριν φύγει. Σε σκέφτομαι στεναχωρημένο με το δάκρυ στο μάτι, να κάθεσαι πάνω από το στολισμένο φέρετρό μου στη μέση του οντά και θλίβομαι». Ο Χρηστάκης καταλήγει:  «Ακόμα και στα τελευταία της, η καλή μου μάνα, είχε όμορφη ψυχή!»      Η δεύτερη στιγμή: Μου έχει συμβεί να ακούω, συνήθως γυναίκες, βγαίνοντας από παρηγοριά, από οικογένεια που έχασε αγαπημένο πρόσωπο, ανάμεσα στα διάφορα, να λένε: «Όμορφος νεκρός. Σαν να κοιμόταν. Σαν να ήταν ζωντανός. Έτοιμος να σου μιλήσει … !». Σε μέρα βαθιού πόνου, πένθους γίνεται η συζήτηση. Με τι να σχετίζεται τάχ

ΑΝΟΙΓΟΥΝ ΤΟΝ ΤΑΦΟ ΤΟΥΣ

(Κοινωνικό θέμα) Δεν μπορώ να καταλάβω την πράξη ορισμένων υπερηλίκων σε χωριά της Πάνω Δρόπολης, που καλούν μάστορα κι ετοιμάζει, στα «δυο μέτρα» τους στο νεκροταφείο, τον τάφο τους. Αποφασίζουν, κιόλας οι ίδιοι, να γίνει με γρανίτη ή με μάρμαρο... Για να έχει αντοχή και να μην λερώνεται... Εκτός από τον τάφο, από τις οικονομίες τους καλύπτουν-όταν έρχεται η ώρα-και τα έξοδα της κηδείας τους. Προσπαθώ να μπω στον κόσμο αυτών των ανθρώπων. Στην ψυχολογία τους, στο σκεπτικό τους, στο συναίσθημά τους κι αδυνατώ πραγματικά να συλλάβω την τόλμη τους, τη δύναμή τους. Φαίνεται, το γεγονός που τους αναγκάζει να κάνουν την πράξη αυτή, που τους οδηγεί να φτάσουν στο σημείο αυτό, είναι η ασθένεια της εποχής, που σε μεγάλο ποσοστό το παιδί παρατάει το γονιό. Κι όντας μόνος του, ο γέροντας, έχει χάσει την ελπίδα. Κι έχει αποκτήσει πλέον άλλη αντίληψη για τη ζωή του. Περιμένει χωρίς φόβο, χωρίς άγχος, ήρεμα, φυσιολογικά το θάνατό του. Ετοιμάζει και τον τάφο του.