Μετά από 30 ολόκληρα χρόνια, να πω και περισσότερα, χθες συνάντησα τυχαία σε καφετέρια, τον παλιό μου φίλο, το Γιάννη Καραθάνο.
Τον προκομμένο επιχειρηματία από το Χάσκοβο.
Δεν έχει αλλάξει πολύ...
Μόνο έχει επεκταθεί λιγάκι περισσότερο η φαλάκρα του.
Κι οι ρυτίδες στο πρόσωπό του έχουν βαθύνει πιο πολύ.
Κι οι ρυτίδες στο πρόσωπό του έχουν βαθύνει πιο πολύ.
Ο καιρός κάνει ύπουλα τη δουλειά του.
Βιάστηκε ο φίλος μου και μου δίνει την χαρμόσυνη είδηση.
Το τετελεσμένο γεγονός:
Ότι γίναμε συγχωριανοί.
Ο Γιάννης αγόρασε σπίτι στη Δερβιτσάνη, σε σημείο κλειδί.
Αυτό, που είχε βγάλει ο θείος της γυναίκας του στο σφυρί.
(Αλλά δεν το πουλούσε σ' οποιονδήποτε τυχαίο αγοραστή. Είχε τις προτιμήσεις και τις επιφυλάξεις του).
(Αλλά δεν το πουλούσε σ' οποιονδήποτε τυχαίο αγοραστή. Είχε τις προτιμήσεις και τις επιφυλάξεις του).
Τον συγχάρηκα ολόκαρδα, έσφιξα το χέρι του Γιάννη δυνατά.
Του εκδήλωσα αγνά τη χαρά μου για την πρωτοβουλία αυτή.
Για την αγοραπωλησία μέσα για μέσα μας.
Είναι μια προσπάθεια, μια άμυνα, για ν’ αντέξουν περισσότερο τα χωριά μας...
Να μην φθαρεί ο τόπος μας νωρίς…
Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ
17/07/2016
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου