Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

«ΜΥΣΤΙΚΟ»

(Απλά παίρνω αφορμή από τη μάνα μου..., αυτή είναι και η μάνα σου...).

 Μου λέει η μάνα μου κάθε τόσο: 

 «Όπου και να ακουμπήσεις το χέρι στο κορμί του γέρου, πονάει πολύ!

 Για να σαπίσει ο πόνος σου, θα περάσουν τόσες μέρες, όσα χρόνια έχεις!».

Περίεργο ... !!!

(Και ο νους μου φτερουγίζει, πάει αμέσως στα γηρατειά μου …

 Ω, πω, πω!!! 

 Λαχταρώ!).

Ενισχύει καλύτερα την ιδέα αυτή και με την ερμηνεία της: 

 Ότι αυτό της το έχει πει κι ο γιατρός του χωριού.

 (Στην άποψή της βάζει και "επίσημη" σφραγίδα… 

 Του ειδικού).

 Ως εδώ εντάξει, να την "πιστέψω".

 Διαπιστώνω, όμως, ένα άλλο φαινόμενο:

 Όταν την επισκέπτεται μια στενή φίλη της στο σπίτι, να δεις τι χαρές…,!!!

 Κελαηδούν!!! 
 Το διασκεδάζουν μια χαρά..., δεν τη βλέπω να κλαίγεται. 

 Αυτές τις ώρες δεν έχει απολύτως "τίποτε".

Ούτε νύχι δεν την πονάει...

 Τι να είναι αυτό;! 

 Διαλαλώ και το «μυστικό» της οικογένειας!!! 

 Πραγματικό κλαψούρισμα είναι ή η μάνα μου χαϊδεύεται;!

 Η κάθε γριά - μάνα - θέλω να πω;!
 Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ
11/07/2016

Σχόλια

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

«ΟΜΟΡΦΟΣ ΝΕΚΡΟΣ»

(Κοινωνικό θέμα) Φέρνω στο νου μου δύο συγκινητικές στιγμές, που σχετίζονται με το μοιραίο. Με το θάνατο. Τη μία την αποτύπωσα σε συζήτηση με τον οφθαλμίατρο, Χρηστάκη Τζούμπη. Λέει ο φίλος μου: «Δε φοβάμαι το θάνατο, αλλά τον τάφο. Το παράχωμα. Το χώμα που ρίχνει πάνω στο νεκρό ο νεκροθάφτης. Απ’ αυτό πανικοβάλομε. Κι η μάνα μου δεν φοβόταν το θάνατο. Εσένα, αγόρι μου, πονώ, μου έλεγε πριν φύγει. Σε σκέφτομαι στεναχωρημένο με το δάκρυ στο μάτι, να κάθεσαι πάνω από το στολισμένο φέρετρό μου στη μέση του οντά και θλίβομαι». Ο Χρηστάκης καταλήγει:  «Ακόμα και στα τελευταία της, η καλή μου μάνα, είχε όμορφη ψυχή!»      Η δεύτερη στιγμή: Μου έχει συμβεί να ακούω, συνήθως γυναίκες, βγαίνοντας από παρηγοριά, από οικογένεια που έχασε αγαπημένο πρόσωπο, ανάμεσα στα διάφορα, να λένε: «Όμορφος νεκρός. Σαν να κοιμόταν. Σαν να ήταν ζωντανός. Έτοιμος να σου μιλήσει … !». Σε μέρα βαθιού πόνου, πένθους γίνεται η συζήτηση. ...
Δημοσίευση σχολίου
Διαβάστε περισσότερα

ΠΡΟΒΟΛΗ

Αν ...  χορός, τραγούδι και στολή βάζαν ψηλά τον πήχη. Θα 'ταν τεράστια η προβολή,  του τόπου στον πλανήτη. Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ  27/09/2017
Διαβάστε περισσότερα

ΓΡΑΜΜΕΝΟ ΜΕ ΠΟΝΟ ΨΥΧΗΣ

Είναι έργο ζωής το βιβλίο «Ο ΤΟΠΟΣ ΜΑΣ, Η ΛΑΤΡΕΙΑ ΜΑΣ», του Βασίλη ΛΑΧΑΝΑ. Βαρύ σε περιεχόμενο, αλλά και σε όγκο. Βαραίνουν στο χέρι σου, ακόμα κι ως χάρτινο υλικό, οι 321 σελίδες. (Προσθέτεις εδώ και τις 259 ασπρόμαυρες και έγχρωμες φωτογραφίες που συμπεριλαμβάνονται στο έργο και του ανεβάζουν περισσότερο την αξία). Είναι άφθονα, αλλά και σωστά τεκμηριωμένα όλα τα στοιχεία. Στο σφιχτοδεμένο βιβλίο νομίζεις ότι αν ακουμπήσεις ανάλαφρα πάνω στο σώμα του μύτη μαχαιριού, θα δεις να  « ρέει »  αδιάκοπα άφθονο ποιοτικό απόσταγμα. Για το μικρό Βοδίνο, ο Βασίλης, το τέκνο του, μίλησε μέσω τού γραπτού του λόγου, με πόνο ψυχής. Η σωστή συντακτική και ορθογραφική επιμέλεια των Αλκιβιάδη Σ. ΓΚΑΖΙΚΑ και Μάρθας ΤΣΙΟΥΡΗ - ΘΑΝΑΣΗ, προσέθεσαν ομορφιά στις πολύτιμες σελίδες τού βιβλίου. Όταν τελείωσα τη σύνταξη όλου του υλικού, κατέληξα ενθουσιασμένος στο εύλογο συμπέρασμα: ότι από μικρή βατιά, βγήκε μεγάλος λαγός. Σε κάθε σειρά συναντάς την τεράστια υπομονή τ...
Δημοσίευση σχολίου
Διαβάστε περισσότερα