Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

ΣΤΟΥ ΠΑΠΑ ΤΟ ΣΠΙΤΙ…

 
Ήταν και πριν αρχοντικό…

Διώροφο, εμφανίσιμο, λειτουργικό. 

Με λιθόκτιστη ψηλή σκάλα, με πλακόστρωτη αυλή, με στέρνα…

Με αρκετούς βοηθητικούς χώρους πλάι, πίσω, μπροστά του.

Ο παπά Ντάκος, φημισμένος λιθοπελεκητής, το είχε κεντήσει με περίσσιο μεράκι.

 (Σφυρί έδωσε και στους τέσσερις γιους του, για να βγάλουν μεροκάμματο, αλλά να φτιάξουν και το σπίτι τους...)

Οι συγχωριανοί, εκείνο τον καιρό, επιθυμούσαν να συμπεθεριάσουν με την οικογένεια αυτή.

Να μπουν στου παπά το σπίτι.

Με τις κοσμογονικές αλλαγές του ’90, καθώς έπαιρνε άλλη μορφή σχεδόν όλο το χωριό, έγινε κι αυτό καλύτερο.

Έπιανε λεφτά ο Μάχος κι έριχνε…

Καλλώπισε το παλιό σπίτι, το επέκτεινε, το ύψωσε.

Το πολλαπλασίασε.

-Σκάλισε με υπομονή την πέτρα - σαν να ‘ταν ξύλο - της έδωσε μορφή σαν με δάλτα γλύπτη και την τοποθέτησε  παντού-.

Του έκανε ριζική αλλαγή, δεν βρίσκεις σημάδι από το παλιό, του άλλαξε κυριολεκτικά τα φώτα.

Του παπά το σπίτι είναι πλέον στολίδι.

Στο σημείο που βρίσκεται δεσπόζει καταπληκτικά.


Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ
07/06/2016

Σχόλια

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

«ΟΜΟΡΦΟΣ ΝΕΚΡΟΣ»

(Κοινωνικό θέμα) Φέρνω στο νου μου δύο συγκινητικές στιγμές, που σχετίζονται με το μοιραίο. Με το θάνατο. Τη μία την αποτύπωσα σε συζήτηση με τον οφθαλμίατρο, Χρηστάκη Τζούμπη. Λέει ο φίλος μου: «Δε φοβάμαι το θάνατο, αλλά τον τάφο. Το παράχωμα. Το χώμα που ρίχνει πάνω στο νεκρό ο νεκροθάφτης. Απ’ αυτό πανικοβάλομε. Κι η μάνα μου δεν φοβόταν το θάνατο. Εσένα, αγόρι μου, πονώ, μου έλεγε πριν φύγει. Σε σκέφτομαι στεναχωρημένο με το δάκρυ στο μάτι, να κάθεσαι πάνω από το στολισμένο φέρετρό μου στη μέση του οντά και θλίβομαι». Ο Χρηστάκης καταλήγει:  «Ακόμα και στα τελευταία της, η καλή μου μάνα, είχε όμορφη ψυχή!»      Η δεύτερη στιγμή: Μου έχει συμβεί να ακούω, συνήθως γυναίκες, βγαίνοντας από παρηγοριά, από οικογένεια που έχασε αγαπημένο πρόσωπο, ανάμεσα στα διάφορα, να λένε: «Όμορφος νεκρός. Σαν να κοιμόταν. Σαν να ήταν ζωντανός. Έτοιμος να σου μιλήσει … !». Σε μέρα βαθιού πόνου, πένθους γίνεται η συζήτηση. ...
Δημοσίευση σχολίου
Διαβάστε περισσότερα

ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ

Το 1958, ο 18χρονος Σπύρος ΚΟΥΜΠΟΥΛΗΣ μπαίνει στη φυλακή. Μόλις είχε τελειώσει τη διετή τεχνική σχολή, κι εκείνη την περίοδο, ως βοηθός τραχτερίστα, μέσα στη σκόνη και στο λιοπύρι όργωνε τα χωράφια της κρατικής επιχείρησης. Με τον Γιώργο ΛΕΖΟ από τη Λεσινίτσα και τον Παναγιώτη ΜΠΟΥΖΟΥΚΑ από το Βελιάχοβο, οι τρεις πυροστιά, αγανακτισμένοι, πήραν πάνω στους σβόλους, μια κοινή απόφαση: Να δραπετεύσουν απ’ τη χώρα αυτή, που σου στερούσε την ελευθερία. Είχαν συγκεκριμένο σχέδιο. Οι δύο να περνούσαν στην Ελλάδα, να οργανώνονταν και να γύριζαν ενισχυμένοι πίσω. Με στόχο: να ενώσουν με αγώνα τον τόπο με τον εθνικό κορμό, με την Πατρίδα τους. Ο Σπύρος, που θα έμενε στο Δέλβινο, για να παρακολουθήσει την κατάσταση, μετά τη δραπέτευσή τους, υποσχέθηκε να τους εξοπλίσει με κόκκινες ιταλικές χειροβομβίδες, απομεινάρια πολέμου, που τις έβρισκε στα καλύβια του χωριού του. Οι δύο: Γιώργος και Παναγιώτης, Χριστούγεννα του '57 βρέθηκαν στους Φιλιάτες. Ο ένας μετά τον ά...
Δημοσίευση σχολίου
Διαβάστε περισσότερα

ΠΡΟΒΟΛΗ

Αν ...  χορός, τραγούδι και στολή βάζαν ψηλά τον πήχη. Θα 'ταν τεράστια η προβολή,  του τόπου στον πλανήτη. Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ  27/09/2017
Διαβάστε περισσότερα