Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

«ΤΟΝ ΑΡΑΠΗ ΚΙ ΑΝ ΤΟΝ ΠΛΕΝΕΙΣ, ΤΟ ΣΑΠΟΥΝΙ ΣΟΥ ΧΑΛΑΣ»

(Ανατολίτικη νοοτροπία σύγχρονων πολιτικών)


Ούτε καφέ δεν μπορούν να πιουν μαζί οι πολιτικοί μας, όχι και να καθίσουν  να βρουν κοινή  λύση για ζωτικά ζητήματα.


(Δυστυχώς έμεινε κενό το τραπέζι της συνεργασίας…)


Δεν προέβλεπα, όμως, την μη ανταπόκριση στην πρόσκληση του καφέ  του Προέδρου της Ομόνοιας,  Λεωνίδα Παππά.


(Στη συνάντηση, με ημερησία διάταξη: «Προς τα πού οδηγείται ο τόπος μας και πώς θέλουμε να λειτουργήσει η Εθνική μας Οργάνωση» - εγώ θα ήμουν απλά συντονιστής , ο Λεωνίδας ως βασικός παράγων, θα ήταν ο κεντρικός ομιλητής).


Η απουσία του δεν μπορεί με τίποτε να δικαιολογηθεί. Την ενότητα, την Ομόνοια ομπρέλα του εαυτού της δεν επιθυμεί;!  


Ο Βαγγέλης Ντούλες θεωρεί κρίσιμο το ζήτημα, αλλά έλειψε, λόγω προ πολλού ανειλημμένων υποχρεώσεων.


Ο  Χρηστάκης Κίτσιος, Πρόεδρος  του ΜΕΓΚΑ - μισού ΚΕΑΔ, λέει το «ναι», αφού ούτε χάνει ούτε κερδίζει τίποτε…


Ο Αναστάσης Αγγέλης, μετά  από τη συνάντηση κορυφής στην Αμερική, δεν μπορεί να πιει καφέ σε σπίτι απλού πολίτη.


Ο Ανδρέας Μάρτος «επιθύμησε» να παρευρεθεί …, αλλά έχει δηλώσει συμμετοχή σ’ άλλη δραστηριότητα. Ίσως «πιο σημαντική».


Ο Βαγγέλης Τάβος  δηλώνει παρών, αφού γνωρίζει κάλλιστα τη δεδομένη στάση του Ντούλε, τη μη συμμετοχή σε συνομιλίες κοινής αποδοχής.


(Θα έχει πλάκα, μου είπε μια φίλη, όταν ενημερώθηκε για την πρωτοβουλία, αν φέρεις όλους αυτούς τους υποκριτές κοντά… )


Όλη αυτή η ανώμαλη στάση, η αδιαφορία, η αμέλεια, η ανατολίτικη νοοτροπία με μια λέξη λέγεται πολιτική αλητεία…


Με τέτοιου είδους συμπεριφορά δεν χάνουμε απλά τον τόπο μας, τον παραδίδουμε με τα χέρια μας σ’ άλλα χέρια.


Σε άλλα αφεντικά…


Εσύ, απλέ πολίτη, που χαιρέτισες θερμά την  πρωτοβουλία του καφέ, έλπιζες στην επίτευξη της συνάντησης, φτύσε τους τώρα,  τσάκισε τους  πολιτικούς απατεώνες σου!


Τους αυτάρκες.


Αυτοί δεν είναι εσύ, ούτε για σένα.


Αυτοί δεν κτίζουν γέφυρες, για να ριχτείς αντίπερα. Να βγεις στην απέναντι όχθη...


Αυτοί - όλοι μαζί - γκρεμίζουν γέφυρες.


Μέχρι εδώ εγώ προσωπικά … μ’ αυτές τις ξεφτιλισμένες φάτσες. - «Τον αράπη κι αν τον πλένεις, το σαπούνι σου χαλάς…». - Που κατατεμαχίζουν σκοπίμως, προγραμματισμένα ακόμα τον κόσμο και τον τόπο μας.


Την 22/05/2016 και την 04/06/2016 - δύο ημερομηνίες - προσπάθεια για να βρεθεί ο κοινός παρανομαστής συνεργασίας ανάμεσα στις πολιτικές δυνάμεις μας - ας την κρίνουν, όποτε το δουν εύλογο οι ιστορικοί του μέλλοντος.


Για έναν ευλογημένο τόπο, που ως τότε κυριολεκτικά ίσως να έχει χαθεί!


Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ
05/06/2016

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

ΠΩΣ ΠΑΡΕΜΕΙΝΕ Η ΝΤΙΝΑ ΣΤΗΝ ΚΟΡΥΦΗ !

Ήταν το 1978. Μετά από πολυήμερες δοκιμές, νυχτο - ξημερώματα πάνω στο χορό, ο όμιλος γυναικών της Δρόπολης ενόψει του Φολκλορικού Φεστιβάλ τ’ Αργυροκάστρου, ήταν έτοιμος, ν’ ανέβει στη σκηνή. Ασφαλώς, με την αδιαμφισβήτητη επιτυχία. Με την τέλεια προετοιμασία του, τη δεξιοτεχνία του, θα ενθουσίαζε, στο αρχαίο κάστρο, τους θαυμαστές. Θα τους έκοβε για πολλοστή φορά, ξανά μόνο για λίγο την ανάσα. Ήταν η Ντίνα του Μήλου στην κορυφή. Η καλύτερη επιλογή - πρώτο μπόι, ευλύγιστο σώμα - με προσόντα καλλονής. Η λάμψη όλη πάνω της ... ! Αυτή καθόρισαν οι ειδικοί , αποκλειστικά, να σύρει το δροπολίτικο χορό. Ενώ, όλα ήταν έτοιμα και μετά από λίγες ώρες θα ξεκινούσε η εκδήλωση, ανώτατα κομματικά στελέχη έφεραν αντίρρηση. Παρενέβησαν στο φολκλόρ. Το ανέμισμα του μαντιλιού, δεν το εμπιστευόταν στην Ντίνα. Ως μέλος θιγμένης οικογένειας, δεν άρμοζε να είναι η Νίνα στην κορυφή. Να την έβγαζαν από το χορό; Ήταν πλέον αργά. Να την έβαζαν στο τέλος; Θα φαινόταν ξανά.  Σκέφτηκαν

«ΟΜΟΡΦΟΣ ΝΕΚΡΟΣ»

(Κοινωνικό θέμα) Φέρνω στο νου μου δύο συγκινητικές στιγμές, που σχετίζονται με το μοιραίο. Με το θάνατο. Τη μία την αποτύπωσα σε συζήτηση με τον οφθαλμίατρο, Χρηστάκη Τζούμπη. Λέει ο φίλος μου: «Δε φοβάμαι το θάνατο, αλλά τον τάφο. Το παράχωμα. Το χώμα που ρίχνει πάνω στο νεκρό ο νεκροθάφτης. Απ’ αυτό πανικοβάλομε. Κι η μάνα μου δεν φοβόταν το θάνατο. Εσένα, αγόρι μου, πονώ, μου έλεγε πριν φύγει. Σε σκέφτομαι στεναχωρημένο με το δάκρυ στο μάτι, να κάθεσαι πάνω από το στολισμένο φέρετρό μου στη μέση του οντά και θλίβομαι». Ο Χρηστάκης καταλήγει:  «Ακόμα και στα τελευταία της, η καλή μου μάνα, είχε όμορφη ψυχή!»      Η δεύτερη στιγμή: Μου έχει συμβεί να ακούω, συνήθως γυναίκες, βγαίνοντας από παρηγοριά, από οικογένεια που έχασε αγαπημένο πρόσωπο, ανάμεσα στα διάφορα, να λένε: «Όμορφος νεκρός. Σαν να κοιμόταν. Σαν να ήταν ζωντανός. Έτοιμος να σου μιλήσει … !». Σε μέρα βαθιού πόνου, πένθους γίνεται η συζήτηση. Με τι να σχετίζεται τάχ

ΑΝΟΙΓΟΥΝ ΤΟΝ ΤΑΦΟ ΤΟΥΣ

(Κοινωνικό θέμα) Δεν μπορώ να καταλάβω την πράξη ορισμένων υπερηλίκων σε χωριά της Πάνω Δρόπολης, που καλούν μάστορα κι ετοιμάζει, στα «δυο μέτρα» τους στο νεκροταφείο, τον τάφο τους. Αποφασίζουν, κιόλας οι ίδιοι, να γίνει με γρανίτη ή με μάρμαρο... Για να έχει αντοχή και να μην λερώνεται... Εκτός από τον τάφο, από τις οικονομίες τους καλύπτουν-όταν έρχεται η ώρα-και τα έξοδα της κηδείας τους. Προσπαθώ να μπω στον κόσμο αυτών των ανθρώπων. Στην ψυχολογία τους, στο σκεπτικό τους, στο συναίσθημά τους κι αδυνατώ πραγματικά να συλλάβω την τόλμη τους, τη δύναμή τους. Φαίνεται, το γεγονός που τους αναγκάζει να κάνουν την πράξη αυτή, που τους οδηγεί να φτάσουν στο σημείο αυτό, είναι η ασθένεια της εποχής, που σε μεγάλο ποσοστό το παιδί παρατάει το γονιό. Κι όντας μόνος του, ο γέροντας, έχει χάσει την ελπίδα. Κι έχει αποκτήσει πλέον άλλη αντίληψη για τη ζωή του. Περιμένει χωρίς φόβο, χωρίς άγχος, ήρεμα, φυσιολογικά το θάνατό του. Ετοιμάζει και τον τάφο του.