Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

«ΤΗΣ ΝΥΧΤΑΣ ΤΑ ΚΑΜΩΜΑΤΑ, ΤΑ ΒΛΕΠΕΙ Η ΜΕΡΑ ΚΑΙ ΓΕΛΑ!»

(Κείμενο δημόσιας συγνώμης)

Όταν σου πέφτει απανωτή δουλειά, κυρίως τώρα σε περίοδο κρίσης κι ανασφάλειας 

- δεν ξέρεις τι μέρα ξημερώνει -,

για ν’ αποδόσεις, να προλάβεις, ξενυχτάς.

Κάπου, όμως, σου διαφεύγουν λάθη.

«Είναι» μέσα στο πρόγραμμα κι αυτά…

…Κι έρχεται βολίδα, καπάκι η παρατήρηση απ’ τον αξιότιμο, αξιοσέβαστο πελάτη 

- δεν τον παρεξηγώ, πάντα δίκιο έχει αυτός:

«Καλέ μου φίλε, είσαι κουρασμένος ή μου φαίνεται;! - χαχαχα».

Εσύ «γελάς», αλλά εγώ αναλογίζομαι τις ευθύνες μου.

Βολιδοσκοπώ τον εαυτού μου, του τραβάω τ’ αυτί, τον στήνω απέναντι και του λέω με ύφος αυστηρό:
 
«Προσοχή όταν ξημερώνεις πάνω στον κρυφό κασμά, στ’ αλέτρι!»

(Όπως συγκρίνει τελευταία η μάνα μου τη δουλειά μου με τα γράμματα…)

Αυτός (εγώ) τσιμουδιά. Δεν βγάζει λαλιά.

Κι έρχεται και κάθεται σταυροπόδι στο νου μου αμέσως το ρητό:

«Της νύχτας τα καμώματα, τα βλέπει η μέρα και γελά!».

Γελάω - δυστυχώς - κι εγώ με τον απρόσεκτο εαυτό μου…!!!

Απ' το κακό μου…!


Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ

26/06/2016 

Σχόλια

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

«ΟΜΟΡΦΟΣ ΝΕΚΡΟΣ»

(Κοινωνικό θέμα) Φέρνω στο νου μου δύο συγκινητικές στιγμές, που σχετίζονται με το μοιραίο. Με το θάνατο. Τη μία την αποτύπωσα σε συζήτηση με τον οφθαλμίατρο, Χρηστάκη Τζούμπη. Λέει ο φίλος μου: «Δε φοβάμαι το θάνατο, αλλά τον τάφο. Το παράχωμα. Το χώμα που ρίχνει πάνω στο νεκρό ο νεκροθάφτης. Απ’ αυτό πανικοβάλομε. Κι η μάνα μου δεν φοβόταν το θάνατο. Εσένα, αγόρι μου, πονώ, μου έλεγε πριν φύγει. Σε σκέφτομαι στεναχωρημένο με το δάκρυ στο μάτι, να κάθεσαι πάνω από το στολισμένο φέρετρό μου στη μέση του οντά και θλίβομαι». Ο Χρηστάκης καταλήγει:  «Ακόμα και στα τελευταία της, η καλή μου μάνα, είχε όμορφη ψυχή!»      Η δεύτερη στιγμή: Μου έχει συμβεί να ακούω, συνήθως γυναίκες, βγαίνοντας από παρηγοριά, από οικογένεια που έχασε αγαπημένο πρόσωπο, ανάμεσα στα διάφορα, να λένε: «Όμορφος νεκρός. Σαν να κοιμόταν. Σαν να ήταν ζωντανός. Έτοιμος να σου μιλήσει … !». Σε μέρα βαθιού πόνου, πένθους γίνεται η συζήτηση. ...
Δημοσίευση σχολίου
Διαβάστε περισσότερα

ΠΡΟΒΟΛΗ

Αν ...  χορός, τραγούδι και στολή βάζαν ψηλά τον πήχη. Θα 'ταν τεράστια η προβολή,  του τόπου στον πλανήτη. Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ  27/09/2017
Διαβάστε περισσότερα

ΓΡΑΜΜΕΝΟ ΜΕ ΠΟΝΟ ΨΥΧΗΣ

Είναι έργο ζωής το βιβλίο «Ο ΤΟΠΟΣ ΜΑΣ, Η ΛΑΤΡΕΙΑ ΜΑΣ», του Βασίλη ΛΑΧΑΝΑ. Βαρύ σε περιεχόμενο, αλλά και σε όγκο. Βαραίνουν στο χέρι σου, ακόμα κι ως χάρτινο υλικό, οι 321 σελίδες. (Προσθέτεις εδώ και τις 259 ασπρόμαυρες και έγχρωμες φωτογραφίες που συμπεριλαμβάνονται στο έργο και του ανεβάζουν περισσότερο την αξία). Είναι άφθονα, αλλά και σωστά τεκμηριωμένα όλα τα στοιχεία. Στο σφιχτοδεμένο βιβλίο νομίζεις ότι αν ακουμπήσεις ανάλαφρα πάνω στο σώμα του μύτη μαχαιριού, θα δεις να  « ρέει »  αδιάκοπα άφθονο ποιοτικό απόσταγμα. Για το μικρό Βοδίνο, ο Βασίλης, το τέκνο του, μίλησε μέσω τού γραπτού του λόγου, με πόνο ψυχής. Η σωστή συντακτική και ορθογραφική επιμέλεια των Αλκιβιάδη Σ. ΓΚΑΖΙΚΑ και Μάρθας ΤΣΙΟΥΡΗ - ΘΑΝΑΣΗ, προσέθεσαν ομορφιά στις πολύτιμες σελίδες τού βιβλίου. Όταν τελείωσα τη σύνταξη όλου του υλικού, κατέληξα ενθουσιασμένος στο εύλογο συμπέρασμα: ότι από μικρή βατιά, βγήκε μεγάλος λαγός. Σε κάθε σειρά συναντάς την τεράστια υπομονή τ...
Δημοσίευση σχολίου
Διαβάστε περισσότερα