Παρακολουθώ όλο αυτό το διάστημα δύο δίδυμα αδέλφια:
Τον Ανδρέα και τον Αναστάση ΜΠΑΡΟΥΤΑ.
Και τα χαίρομαι!
Τα είδα στο χορό, φορεμένα τσολιάδες.
Να τραγουδούν, να
παίζουν στο γήπεδο, να παίρνουν δίπλα τα βουνά της γενέτειρας, να περπατούν στα
χωράφια, να επισκέπτονται εκκλησίες και βακούφια.
Να προσκυνούν…
Να κρατούν στα δυνατά χέρια τους υπερυψωμένη τη γαλανόλευκη…
Δεν μπορώ να προσδιορίσω ποιόν από τους δύο συνάντησα τυχαία
στο δρόμο και του ζήτησα να μου προσφέρει μια κοινή φωτογραφία.
Κι «ήρθε» η πόζα στα χέρια μου όχι από το χωριό, αλλά από το
Λυκαβηττό…
(Απ’ τη
σεμνότητα δεν μου την έδωσαν…).
Μοιάζουν τόσο πολύ τα δίδυμα αδέλφια, που τα μπερδεύουν:
οι συγγενείς,
οι φίλοι, οι γείτονες, οι συγχωριανοί, οι δάσκαλοι…
Όταν ο δάσκαλος π.χ., ρωτήσει στο μάθημα τον Ανδρέα, στη
θέση του μπορεί άνετα να σηκωθεί και να απαντήσει ο Αναστάσης.
(Δύσκολα να ξεχωρίσεις το ένα από το άλλο τα δίδυμα...).
Αυτό όμως δεν το επιχειρούν.
Μεταξύ τους επικρατεί «σκληρός» ανταγωνισμός…
Βρίσκονται σε ξεσυνέρια:
Στον αθλητισμό, στη μάθηση, στα πάντα…
Κι ας είναι κολλητοί - τα δίδυμα πάντα τα βλέπεις μαζί - ο
καθένας προσπαθεί να είναι αυτός πρώτος.
Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ
17/05/2016
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου