Η ΟΜΟΝΟΙΑ ΚΑΠΕΛΩΝΕΙ…

Η εθνική μας οργάνωση, πρέπει να αποχτήσει τον ξεχασμένο δυναμικό ρόλο της.

Το χαμένο κύρος της.

Η Ομόνοια είναι δεδομένη,

δεν αλλάζει.

Τα χέρια που την κρατούν αλλάζουν.

Αν δεν ξέρεις να την κρατήσεις, να τη χειριστείς σωστά, τότε την παραδίνεις σε άλλα δυναμικά χέρια.

Δεν την προδίδεις.

Δεν έχεις κανένα απολύτως δικαίωμα να την εκμεταλλευτείς συγκυριακά…

Και το χειρότερο… για προσωπικούς λόγους και σκοπούς…

Αν μπορείς, θέλεις και αντέχεις, βάζεις αξιοπρεπώς το κεφάλι σου κάτω από τη σκεπή της.

Να προστατευτείς.

Αλλά συγχρόνως από την πρώτη κιόλας στιγμή, έχεις ως μέλος της, και καθήκοντα…

υποχρεώσεις απέναντί της.

Είσαι υποχρεωμένος να της προσφέρεις.

Να την προστατέψεις.

Να θυσιαστείς…

Έξω απ’ αυτή την κατανοητή, ξεκάθαρη συνεργασία, τη λογική λειτουργία, δεν μπορεί να είσαι με αυτή.

Ψάξε να δεις, να βρεις ποιος είσαι και πού ανήκεις.

Η Ομόνοια καπελώνει.

- Με την καλή σημασία της λέξης -.

Δεν καπελώνεται …

Γι’ αυτό πρέπει να αναβαθμιστεί σε κόμμα.

Για να πάρει στα χέρια της την τύχη μας και να ασκήσει αξιοπρεπώς όλους τους θεσμικούς ρόλους της.

Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ

13/05/2016

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

«ΟΜΟΡΦΟΣ ΝΕΚΡΟΣ»

(Κοινωνικό θέμα) Φέρνω στο νου μου δύο συγκινητικές στιγμές, που σχετίζονται με το μοιραίο. Με το θάνατο. Τη μία την αποτύπωσα σε συζήτηση με τον οφθαλμίατρο, Χρηστάκη Τζούμπη. Λέει ο φίλος μου: «Δε φοβάμαι το θάνατο, αλλά τον τάφο. Το παράχωμα. Το χώμα που ρίχνει πάνω στο νεκρό ο νεκροθάφτης. Απ’ αυτό πανικοβάλομε. Κι η μάνα μου δεν φοβόταν το θάνατο. Εσένα, αγόρι μου, πονώ, μου έλεγε πριν φύγει. Σε σκέφτομαι στεναχωρημένο με το δάκρυ στο μάτι, να κάθεσαι πάνω από το στολισμένο φέρετρό μου στη μέση του οντά και θλίβομαι». Ο Χρηστάκης καταλήγει: «Ακόμα και στα τελευταία της, η καλή μου μάνα, είχε όμορφη ψυχή!» Η δεύτερη στιγμή: Μου έχει συμβεί να ακούω, συνήθως γυναίκες, βγαίνοντας από παρηγοριά, από οικογένεια που έχασε αγαπημένο πρόσωπο, ανάμεσα στα διάφορα, να λένε: «Όμορφος νεκρός. Σαν να κοιμόταν. Σαν να ήταν ζωντανός. Έτοιμος να σου μιλήσει … !». Σε μέρα βαθιού πόνου, πένθους γίνεται η συζήτηση. ...

Διαβάστε περισσότερα

ΠΡΟΒΟΛΗ

Αν ... χορός, τραγούδι και στολή βάζαν ψηλά τον πήχη. Θα 'ταν τεράστια η προβολή, του τόπου στον πλανήτη. Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ 27/09/2017

Διαβάστε περισσότερα

ΓΡΑΜΜΕΝΟ ΜΕ ΠΟΝΟ ΨΥΧΗΣ

Είναι έργο ζωής το βιβλίο «Ο ΤΟΠΟΣ ΜΑΣ, Η ΛΑΤΡΕΙΑ ΜΑΣ», του Βασίλη ΛΑΧΑΝΑ. Βαρύ σε περιεχόμενο, αλλά και σε όγκο. Βαραίνουν στο χέρι σου, ακόμα κι ως χάρτινο υλικό, οι 321 σελίδες. (Προσθέτεις εδώ και τις 259 ασπρόμαυρες και έγχρωμες φωτογραφίες που συμπεριλαμβάνονται στο έργο και του ανεβάζουν περισσότερο την αξία). Είναι άφθονα, αλλά και σωστά τεκμηριωμένα όλα τα στοιχεία. Στο σφιχτοδεμένο βιβλίο νομίζεις ότι αν ακουμπήσεις ανάλαφρα πάνω στο σώμα του μύτη μαχαιριού, θα δεις να « ρέει » αδιάκοπα άφθονο ποιοτικό απόσταγμα. Για το μικρό Βοδίνο, ο Βασίλης, το τέκνο του, μίλησε μέσω τού γραπτού του λόγου, με πόνο ψυχής. Η σωστή συντακτική και ορθογραφική επιμέλεια των Αλκιβιάδη Σ. ΓΚΑΖΙΚΑ και Μάρθας ΤΣΙΟΥΡΗ - ΘΑΝΑΣΗ, προσέθεσαν ομορφιά στις πολύτιμες σελίδες τού βιβλίου. Όταν τελείωσα τη σύνταξη όλου του υλικού, κατέληξα ενθουσιασμένος στο εύλογο συμπέρασμα: ότι από μικρή βατιά, βγήκε μεγάλος λαγός. Σε κάθε σειρά συναντάς την τεράστια υπομονή τ...

Διαβάστε περισσότερα

Αντίλογος

Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου