Η ΟΜΟΝΟΙΑ ΚΑΠΕΛΩΝΕΙ…

Η εθνική μας οργάνωση, πρέπει να αποχτήσει τον ξεχασμένο δυναμικό ρόλο της.

Το χαμένο κύρος της.

Η Ομόνοια είναι δεδομένη,

δεν αλλάζει.

Τα χέρια που την κρατούν αλλάζουν.

Αν δεν ξέρεις να την κρατήσεις, να τη χειριστείς σωστά, τότε την παραδίνεις σε άλλα δυναμικά χέρια.

Δεν την προδίδεις.

Δεν έχεις κανένα απολύτως δικαίωμα να την εκμεταλλευτείς συγκυριακά…

Και το χειρότερο… για προσωπικούς λόγους και σκοπούς…

Αν μπορείς, θέλεις και αντέχεις, βάζεις αξιοπρεπώς το κεφάλι σου κάτω από τη σκεπή της.

Να προστατευτείς.

Αλλά συγχρόνως από την πρώτη κιόλας στιγμή, έχεις ως μέλος της, και καθήκοντα…

υποχρεώσεις απέναντί της.

Είσαι υποχρεωμένος να της προσφέρεις.

Να την προστατέψεις.

Να θυσιαστείς…

Έξω απ’ αυτή την κατανοητή, ξεκάθαρη συνεργασία, τη λογική λειτουργία, δεν μπορεί να είσαι με αυτή.

Ψάξε να δεις, να βρεις ποιος είσαι και πού ανήκεις.

Η Ομόνοια καπελώνει.

- Με την καλή σημασία της λέξης -.

Δεν καπελώνεται …

Γι’ αυτό πρέπει να αναβαθμιστεί σε κόμμα.

Για να πάρει στα χέρια της την τύχη μας και να ασκήσει αξιοπρεπώς όλους τους θεσμικούς ρόλους της.

Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ

13/05/2016

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

«ΟΜΟΡΦΟΣ ΝΕΚΡΟΣ»

(Κοινωνικό θέμα) Φέρνω στο νου μου δύο συγκινητικές στιγμές, που σχετίζονται με το μοιραίο. Με το θάνατο. Τη μία την αποτύπωσα σε συζήτηση με τον οφθαλμίατρο, Χρηστάκη Τζούμπη. Λέει ο φίλος μου: «Δε φοβάμαι το θάνατο, αλλά τον τάφο. Το παράχωμα. Το χώμα που ρίχνει πάνω στο νεκρό ο νεκροθάφτης. Απ’ αυτό πανικοβάλομε. Κι η μάνα μου δεν φοβόταν το θάνατο. Εσένα, αγόρι μου, πονώ, μου έλεγε πριν φύγει. Σε σκέφτομαι στεναχωρημένο με το δάκρυ στο μάτι, να κάθεσαι πάνω από το στολισμένο φέρετρό μου στη μέση του οντά και θλίβομαι». Ο Χρηστάκης καταλήγει: «Ακόμα και στα τελευταία της, η καλή μου μάνα, είχε όμορφη ψυχή!» Η δεύτερη στιγμή: Μου έχει συμβεί να ακούω, συνήθως γυναίκες, βγαίνοντας από παρηγοριά, από οικογένεια που έχασε αγαπημένο πρόσωπο, ανάμεσα στα διάφορα, να λένε: «Όμορφος νεκρός. Σαν να κοιμόταν. Σαν να ήταν ζωντανός. Έτοιμος να σου μιλήσει … !». Σε μέρα βαθιού πόνου, πένθους γίνεται η συζήτηση. ...

Διαβάστε περισσότερα

ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ

Το 1958, ο 18χρονος Σπύρος ΚΟΥΜΠΟΥΛΗΣ μπαίνει στη φυλακή. Μόλις είχε τελειώσει τη διετή τεχνική σχολή, κι εκείνη την περίοδο, ως βοηθός τραχτερίστα, μέσα στη σκόνη και στο λιοπύρι όργωνε τα χωράφια της κρατικής επιχείρησης. Με τον Γιώργο ΛΕΖΟ από τη Λεσινίτσα και τον Παναγιώτη ΜΠΟΥΖΟΥΚΑ από το Βελιάχοβο, οι τρεις πυροστιά, αγανακτισμένοι, πήραν πάνω στους σβόλους, μια κοινή απόφαση: Να δραπετεύσουν απ’ τη χώρα αυτή, που σου στερούσε την ελευθερία. Είχαν συγκεκριμένο σχέδιο. Οι δύο να περνούσαν στην Ελλάδα, να οργανώνονταν και να γύριζαν ενισχυμένοι πίσω. Με στόχο: να ενώσουν με αγώνα τον τόπο με τον εθνικό κορμό, με την Πατρίδα τους. Ο Σπύρος, που θα έμενε στο Δέλβινο, για να παρακολουθήσει την κατάσταση, μετά τη δραπέτευσή τους, υποσχέθηκε να τους εξοπλίσει με κόκκινες ιταλικές χειροβομβίδες, απομεινάρια πολέμου, που τις έβρισκε στα καλύβια του χωριού του. Οι δύο: Γιώργος και Παναγιώτης, Χριστούγεννα του '57 βρέθηκαν στους Φιλιάτες. Ο ένας μετά τον ά...

Διαβάστε περισσότερα

ΠΡΟΒΟΛΗ

Αν ... χορός, τραγούδι και στολή βάζαν ψηλά τον πήχη. Θα 'ταν τεράστια η προβολή, του τόπου στον πλανήτη. Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ 27/09/2017

Διαβάστε περισσότερα

Αντίλογος

Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου