«ΕΝΑ ΠΡΟΣΩΠΟ ΕΧΕΤΕ ΕΣΕΙΣ ΟΙ ΚΙΝΕΖΟΙ»

Μια ομάδα από κινέζους φοιτητές το 1965 κατέφθασαν στην Αλβανία, για να μάθουν ελληνικά.

Ο Φίλιππος Λίτσιος και ο Νίκος Γκίνης, δύο εξοχότατοι καθηγητές, τα καλοκαίρια, τους έφερναν από το Πανεπιστήμιο των Τιράνων στη Δερβιτσάνη, για να εξασκήσουν καλύτερα τη γλώσσα.

Φιλοξενήθηκαν σε τρία σπίτια:

Στου Μάσσιου, στου Νέκου και στου Τσέκα.

Στο τελευταίο, εκτός που ορισμένοι κοιμόνταν, μάθαιναν παρέα σε δωμάτιο που μετατράπηκε σε τάξη: Αρχαία Ελληνικά, Γλωσσικά, Γραμματική…

Κι έτρωγαν στην αυλή σ’ ένα μεγάλο ξύλινο τραπέζι. Τους μαγείρευε και τους φρόντιζε γενικά,. η θεια - Βίτα.

Το πρωί, με το πανέρι στο κεφάλι, για δίωρη εθελοντική δουλειά, πήγαιναν στ’ αμπέλια και θέριζαν βρίζα.

Όπου και μ’ όποιον αντάμωναν και συνομιλούσαν, σημείωναν σε σημειωματάριο τις πρωτάκουστες λέξεις.

Μοίραζαν στον κόσμο τσιτάτα του Μάο και κονκάρδες με δύο σφιχτοδεμένες παλάμες - απεικόνιση της κινεζο - αλβανικής φιλίας.

Είπε συγχωριανός μας στον κοντό, μελαχρινό κι επικοινωνιακό Λι και στην αγαπητή κι αλέγκρο Χου, που δεχόταν τ’ αστεία:

«Ένα πρόσωπο έχετε εσείς, οι Κινέζοι…

Πώς να σας ξεχωρίσουμε…».

Απάντησαν οι φοιτητές:

«Μα… έτσι σας βλέπουμε κι εμείς εσάς…».

Έδωσαν ένα απόγευμα παράσταση στην πλατεία του χωριού.

Τραγούδησαν κινέζικα κι έλυσαν στα γέλια τους θεατές με τις ατάκες τους…

Η θεία Βίτα, που δεν ζει πια, διατήρησε την αλληλογραφία που είχε μαζί τους. Μου 'φερε ο Παντελής - γιος της - μερικές πολυκαιρισμένες επιστολές. Τις είδα και σάστισα.

Από τη διατύπωση, την καλλιγραφία, την ορθογραφία…

Παραθέτω μερικά αποσπάσματα, με τα οποία και κλείνω το κείμενο:

«Σεβαστή θεία Βίτα!

…Ο Ιούλης που κατοικούσαμε μαζί σας, ήταν ένας αξέχαστος μήνας. Εμείς δουλεύαμε μαζί,  μιλούσαμε μαζί και πότε - πότε χορεύαμε και τραγουδούσαμε μαζί.

…Τώρα είμαστε στο παραθεριστικό κέντρο Δρυμάδων. Περνούμε την ημέρα κάνοντας μπάνιο στη θάλασσα, μιλώντας με εκείνους που ξέρουν ελληνικά ή διαβάζοντας. Κοντολογίς είμαστε όλοι καλά…»

Λι Τσεν Κουν

Τσίου Σεν Πεν

14 Ιούλη 1965

«Σεβαστή θεία Βίτα!

…Εσείς φροντίζατε για μας, όχι μόνο με τα καλά φαγητά, αλλά με τη χρυσή σας καρδιά, την μητρική καρδιά.

Θυμούμαστε τις τελευταίες μέρες που ετοιμαζόμασταν για να φύγουμε από το χωριό σας, σας χάθηκαν τα γέλια από το πρόσωπο. Δεν κοιμόσασταν καλά και δουλεύατε περισσότερο ακόμα….».

Τσίαν Βι Γιάο

Λι Τσεν Καϊ

Σίο Βεν Τσιάν

31 Οκτώβρη 1966

(Η φωτογραφία είναι από το προσωπικό αρχείο του Βαγγέλη Κορκάρη)

Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ

09/03/2016