Πήρε το πλαστικό δοχείο η γριά μάνα μου σήμερα από το πρωί και σιγά - σιγά, ακουμπώντας
στο μπαστούνι, πήγε να το γεμίσει με νερό στη βρύση.
Δεν ήταν το νερό η αιτία, που την οδήγησε εκεί!
Αλλά ένα άλλο θέμα.
Αυτό που ακολουθεί:
Άκουσε ότι ξεβρόμισε ο τόπος γύρω από την κεντρική βρύση του χωριού κι ήθελε με τα ίδια τα μάτια της να δει την αλλαγή.
Αφού χάρηκε, καθώς πήγε επιτόπου, την καθαριότητα, την τάξη:
Ήταν εκτοπισμένοι οι κάδοι απορριμμάτων. Όλα τα μπάζα, που την έπνιγαν απ’ όλες τις μεριές, πεταμένα. Τα νερά που χυνόταν στο δρόμο, να πηγαίνουν σε βόθρο. Φυτεύτηκαν δέντρα, για καλαισθησία, σε μπροστινό κενό χώρο …
Στο σοκάκι, στην επιστροφή για το σπίτι, μπράβο - έλεγε σε όποιον έβρισκε μπροστά της.
Γέμισε τον τόπο μ’ ευχές κι ευχαριστίες…
Αλλά… με τον τρόπο της… έκανε και κριτική
Είπε:
«Με αυτά που έκανε το παιδί
(κι εννοεί το Φίλιππα Μπόμπολη),
έβαλε σ’ όλους τους «μεγάλους» γυαλιά, αλλά και παρωπίδες...
Που είχαν αφήσει το χώρο αυτό, πολλά χρόνια στη σειρά, μέσα
στη νίλα, στη βρωμιά, στη ντροπή...
Στο αίσχος…!».
Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ
31/03/2016
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου