Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

ΤΡΙΚΛΟΠΟΔΙΑ ΑΠΟ ΚΑΛΥΒΑΔΕΣ

(Χάνω χρόνο, αλλά την οφείλω μιαν απάντηση).

Δεν θα αναφερθώ σε συγκεκριμένο άτομο, που άρπαξε από τα μαλλιά, χωρίς κανένα λόγο και δικαίωμα, την αξιοπρέπεια μου

και την σβαρνίζει, την τριγυρνά

- σαν να είναι προσωπικό του αντικείμενο -

στο διαδίκτυο.

Δεν αξίζει τον κόπο.

- Άμα ανακατευτείς με τα πίτουρα, σε τρώνε οι κότες! -.

(Δείτε πόσο απάνθρωπη είναι η επικοινωνία του, πόσο αλλόκοτη είναι η συμπεριφορά του…;!

Πάει να ξεφτιλίσει, αλλά ξεφτιλίστηκε…)

Άλλος, στη θέση μου, θα τον οδηγούσε στη δικαιοσύνη,

θα τον έτρεχε στα δικαστήρια.

Θα του έβγαζε την ψυχή από τη μύτη…

Εγώ δεν ασχολούμαι καν με σκιές.

Δεν τιμωρώ ανθρωπάκια, που σκέπτονται μόνο αρνητικά

κι ήδη είναι τιμωρημένα.

Προσωπικά τα λυπάμαι.

Με τρέλες - αφηρημάδες ξεχωριστών προσώπων, δεν αγαναχτώ,

μόνο το διασκεδάζω.

Όμως, τα παίρνω στο κρανίο από το βασικό…

Το οποίο με κάνει να χάνω, συνήθως, το κουράγιο μου.

Για τον τόπο, που στενεύει, σωριάζεται και δεν υπάρχει ελπίδα σωτηρίας.

Που για τα προσωπικά οφέλη τον ξεπουλάν. 

Δεν μπορεί καμιά ιδέα και πρωτοβουλία να προχωρήσει,

- ούτε η Ομόνοια δεν πρόκειται να αναβαθμιστεί σε κόμμα -

από τη στιγμή που ενοχλούν, που εμποδίζουν, που βάζουν τρικλοποδιά…

Τοποθετούν πέτρα - βουνό, μπροστά σε ρόδα που κινείται,... 

ΚΑΛΥΒΑΔΕΣ!!!

Είναι λυπηρό το γεγονός!


Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ
29/03/2016


Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

«ΟΜΟΡΦΟΣ ΝΕΚΡΟΣ»

(Κοινωνικό θέμα) Φέρνω στο νου μου δύο συγκινητικές στιγμές, που σχετίζονται με το μοιραίο. Με το θάνατο. Τη μία την αποτύπωσα σε συζήτηση με τον οφθαλμίατρο, Χρηστάκη Τζούμπη. Λέει ο φίλος μου: «Δε φοβάμαι το θάνατο, αλλά τον τάφο. Το παράχωμα. Το χώμα που ρίχνει πάνω στο νεκρό ο νεκροθάφτης. Απ’ αυτό πανικοβάλομε. Κι η μάνα μου δεν φοβόταν το θάνατο. Εσένα, αγόρι μου, πονώ, μου έλεγε πριν φύγει. Σε σκέφτομαι στεναχωρημένο με το δάκρυ στο μάτι, να κάθεσαι πάνω από το στολισμένο φέρετρό μου στη μέση του οντά και θλίβομαι». Ο Χρηστάκης καταλήγει:  «Ακόμα και στα τελευταία της, η καλή μου μάνα, είχε όμορφη ψυχή!»      Η δεύτερη στιγμή: Μου έχει συμβεί να ακούω, συνήθως γυναίκες, βγαίνοντας από παρηγοριά, από οικογένεια που έχασε αγαπημένο πρόσωπο, ανάμεσα στα διάφορα, να λένε: «Όμορφος νεκρός. Σαν να κοιμόταν. Σαν να ήταν ζωντανός. Έτοιμος να σου μιλήσει … !». Σε μέρα βαθιού πόνου, πένθους γίνεται η συζήτηση. ...

ΠΡΟΒΟΛΗ

Αν ...  χορός, τραγούδι και στολή βάζαν ψηλά τον πήχη. Θα 'ταν τεράστια η προβολή,  του τόπου στον πλανήτη. Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ  27/09/2017

ΓΡΑΜΜΕΝΟ ΜΕ ΠΟΝΟ ΨΥΧΗΣ

Είναι έργο ζωής το βιβλίο «Ο ΤΟΠΟΣ ΜΑΣ, Η ΛΑΤΡΕΙΑ ΜΑΣ», του Βασίλη ΛΑΧΑΝΑ. Βαρύ σε περιεχόμενο, αλλά και σε όγκο. Βαραίνουν στο χέρι σου, ακόμα κι ως χάρτινο υλικό, οι 321 σελίδες. (Προσθέτεις εδώ και τις 259 ασπρόμαυρες και έγχρωμες φωτογραφίες που συμπεριλαμβάνονται στο έργο και του ανεβάζουν περισσότερο την αξία). Είναι άφθονα, αλλά και σωστά τεκμηριωμένα όλα τα στοιχεία. Στο σφιχτοδεμένο βιβλίο νομίζεις ότι αν ακουμπήσεις ανάλαφρα πάνω στο σώμα του μύτη μαχαιριού, θα δεις να  « ρέει »  αδιάκοπα άφθονο ποιοτικό απόσταγμα. Για το μικρό Βοδίνο, ο Βασίλης, το τέκνο του, μίλησε μέσω τού γραπτού του λόγου, με πόνο ψυχής. Η σωστή συντακτική και ορθογραφική επιμέλεια των Αλκιβιάδη Σ. ΓΚΑΖΙΚΑ και Μάρθας ΤΣΙΟΥΡΗ - ΘΑΝΑΣΗ, προσέθεσαν ομορφιά στις πολύτιμες σελίδες τού βιβλίου. Όταν τελείωσα τη σύνταξη όλου του υλικού, κατέληξα ενθουσιασμένος στο εύλογο συμπέρασμα: ότι από μικρή βατιά, βγήκε μεγάλος λαγός. Σε κάθε σειρά συναντάς την τεράστια υπομονή τ...