Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

ΜΠΕΡΔΕΥΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΡΟΛΟΥΣ!

(Απάντηση στο φίλο μου, Βασίλη ΚΑΛΥΒΑ).

Για την άθλια κατάσταση στο Μοναστήρι των Ραβενιών, που την αποθανάτισα κιόλας με το φωτογραφικό φακό μου, εξοργισμένος τότε ξέσπασα:

«Πως σου κάνει η καρδιά κι αφήνεις αυτή την παμπάλαια εκκλησία - πολιτιστικό μνημείο - να σωριαστεί …(;!)».

Κι όπως συνηθίζω, υπέγραψα την κατάθεση ψυχής.

(Δεν ρίχνω πέτρα και κρύβω το χέρι!).

Για να είναι έτσι σοβαρά, πειστικά, τα όσα λέω.

Ευαισθητοποίησε, καθώς φαίνεται, το φίλο μου, Βασίλη ΚΑΛΥΒΑ η ανάρτησή μου και έκανε σχόλιο - έκκληση:

«Σωριάστηκε ο τόπος μου... Μύτιλη, αν έχεις κότσια, και έχεις… να βρεθούμε όλοι όσοι έχουμε όραμα ... Είμαστε αρκετοί…Έχουμε χρέος… Άντε, βάλε μπρος…!».

Μόνο που δεν είπε:

«Γίνου αρχηγός!».

Είναι αρκετοί που τη φωνή μου τη θεωρούν ζητιανιά για ένα ξεροκόμματο.

Άλλοι, συμπεριλαμβάνω και το Βασίλη εδώ, με αναζητούν και με προτιμούν για μπροστάρη,

να μου κρεμάσουν κουδούνι...

Τους συναρπάζει, για ποιο λόγο αυτοί το ξέρουν, το ύφος στα κείμενά μου κι εννοούν κι ελπίζουν ότι εγώ θα τους σώσω…

Είναι ένα μικρό κομμάτι κόσμου - αφού δεν το εκφράζω - που διαφωνεί με τις απόψεις μου…

Αυτό το πάει λέγοντας:

«Ο Μύτιλης είναι χάβρα.

Όποτε τα τσεπώνει, αλλάζει αρχές, τοποθέτηση…»

Μπερδεμένες είναι οι κρίσεις, οι τοποθετήσεις του κοινού…, δεν βγάζεις άκρη.

Δεδομένη - μια για πάντα - είναι όμως η στάση μου, η επιλογή μου.

Το καθήκον μου είναι να ξεσκεπάζω βρομιές, να υπερασπίζομαι - με κάθε κόστος και θυσία - ότι πραγματικά είναι ιερό και απαραβίαστο. 

Από όλους μας και για όλους μας.

Βασικά να στηρίζω τα συμφέροντα του τόπου μου. 

Αυτή είναι η αποστολή μου - ενός δημοσιογράφου…

Όχι πολιτικού - ενταγμένου σε πολιτικά σχήματα...!

Ξεκάθαρο είναι, θωρώ, το μήνυμα.


Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ
22/03/2016















Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

«ΟΜΟΡΦΟΣ ΝΕΚΡΟΣ»

(Κοινωνικό θέμα) Φέρνω στο νου μου δύο συγκινητικές στιγμές, που σχετίζονται με το μοιραίο. Με το θάνατο. Τη μία την αποτύπωσα σε συζήτηση με τον οφθαλμίατρο, Χρηστάκη Τζούμπη. Λέει ο φίλος μου: «Δε φοβάμαι το θάνατο, αλλά τον τάφο. Το παράχωμα. Το χώμα που ρίχνει πάνω στο νεκρό ο νεκροθάφτης. Απ’ αυτό πανικοβάλομε. Κι η μάνα μου δεν φοβόταν το θάνατο. Εσένα, αγόρι μου, πονώ, μου έλεγε πριν φύγει. Σε σκέφτομαι στεναχωρημένο με το δάκρυ στο μάτι, να κάθεσαι πάνω από το στολισμένο φέρετρό μου στη μέση του οντά και θλίβομαι». Ο Χρηστάκης καταλήγει:  «Ακόμα και στα τελευταία της, η καλή μου μάνα, είχε όμορφη ψυχή!»      Η δεύτερη στιγμή: Μου έχει συμβεί να ακούω, συνήθως γυναίκες, βγαίνοντας από παρηγοριά, από οικογένεια που έχασε αγαπημένο πρόσωπο, ανάμεσα στα διάφορα, να λένε: «Όμορφος νεκρός. Σαν να κοιμόταν. Σαν να ήταν ζωντανός. Έτοιμος να σου μιλήσει … !». Σε μέρα βαθιού πόνου, πένθους γίνεται η συζήτηση. ...

ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ

Το 1958, ο 18χρονος Σπύρος ΚΟΥΜΠΟΥΛΗΣ μπαίνει στη φυλακή. Μόλις είχε τελειώσει τη διετή τεχνική σχολή, κι εκείνη την περίοδο, ως βοηθός τραχτερίστα, μέσα στη σκόνη και στο λιοπύρι όργωνε τα χωράφια της κρατικής επιχείρησης. Με τον Γιώργο ΛΕΖΟ από τη Λεσινίτσα και τον Παναγιώτη ΜΠΟΥΖΟΥΚΑ από το Βελιάχοβο, οι τρεις πυροστιά, αγανακτισμένοι, πήραν πάνω στους σβόλους, μια κοινή απόφαση: Να δραπετεύσουν απ’ τη χώρα αυτή, που σου στερούσε την ελευθερία. Είχαν συγκεκριμένο σχέδιο. Οι δύο να περνούσαν στην Ελλάδα, να οργανώνονταν και να γύριζαν ενισχυμένοι πίσω. Με στόχο: να ενώσουν με αγώνα τον τόπο με τον εθνικό κορμό, με την Πατρίδα τους. Ο Σπύρος, που θα έμενε στο Δέλβινο, για να παρακολουθήσει την κατάσταση, μετά τη δραπέτευσή τους, υποσχέθηκε να τους εξοπλίσει με κόκκινες ιταλικές χειροβομβίδες, απομεινάρια πολέμου, που τις έβρισκε στα καλύβια του χωριού του. Οι δύο: Γιώργος και Παναγιώτης, Χριστούγεννα του '57 βρέθηκαν στους Φιλιάτες. Ο ένας μετά τον ά...

ΠΡΟΒΟΛΗ

Αν ...  χορός, τραγούδι και στολή βάζαν ψηλά τον πήχη. Θα 'ταν τεράστια η προβολή,  του τόπου στον πλανήτη. Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ  27/09/2017