Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

ΨΥΧΡΗ ΧΕΙΡΑΨΙΑ ΣΕ ΑΠΟΚΡΙΑΤΙΚΗ ΝΥΧΤΑ

(Ενώ καιγόταν ο καρνάβαλος…)

Πριν ξεκρεμάσουν τον καρνάβαλο απ’ τον πλάτανο και τον ρίξουν να καεί, σε τεράστιες  πύρινες γλώσσες φωτιάς, όπως είναι το έθιμο,

προηγήθηκε τ’ απρόσμενο, πέρασμα μέσα από το πλήθος που διασκέδαζε, του Προέδρου της Αλβανικής Βουλής.

Ο κόσμος βουβός.

Κανένα χειροκρότημα. 

Καμιά επευφημία,

Ψυχρή η χειραψία με τους λίγους, που συνάντησε...

Ψυχρότατη…

Χωρίς τη θέλησή του, ο καλόψυχος, ο φιλόξενος Δερβιτσώτης, παραβιάσε την παράδοση.

Συμπεριφέρθηκε σε «φίλο» με τρόπο, που δεν του αρμόζει.

Τον αναμενόμενο ενθουσιασμού σε παρόμοιες στιγμές, τον μετέτρεψε, δυστυχώς, σε σιωπηρή αγανάκτηση.

Είπε έτσι στον Ilir META:

Την Εθνική Ελληνική Μειονότητα δεν τη χειρίζεστε σωστά,

δεν την προσέχεται…

Της κλείνεται τα φώτα, της στερείται το νερό,

επανειλημμένα τη ληστεύεται…

Παραβιάζετε κατοχυρωμένα δικαιώματα,

τη σκοτώνεται, τη φυλακίζεται…

Αυτή τη στιγμή, αντί εσύ, πολιτικέ καρνάβαλε, να ήσουν φυλακισμένος,

πίσω από τα σιδερένια κάγκελα,

-όμως δεν δείχνεις δόντια και νύχια, ξέρεις και τα κρύβεις-,

βρίσκεται δικό μας παιδί…!!!

Πολιτική είναι η σκοπιμότητα της σύλληψης αυτής:

Η δυσφήμιση της Ελλάδας και της Ελληνικής Μειονότητας…

Δήθεν εμείς είμαστε οι καταχραστές του δημοσίου χρήματος κι όχι εσείς...

Αυτό το μήνυμα, νομίζω, ήθελε να περάσει, προχθές, στις αποκριές, η σιωπή του κοινού…


(Η φωτογραφία είναι από το προσωπικό αρχείου του Άλκη Πούλη).



Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ
17/03/2016 




    

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

«ΟΜΟΡΦΟΣ ΝΕΚΡΟΣ»

(Κοινωνικό θέμα) Φέρνω στο νου μου δύο συγκινητικές στιγμές, που σχετίζονται με το μοιραίο. Με το θάνατο. Τη μία την αποτύπωσα σε συζήτηση με τον οφθαλμίατρο, Χρηστάκη Τζούμπη. Λέει ο φίλος μου: «Δε φοβάμαι το θάνατο, αλλά τον τάφο. Το παράχωμα. Το χώμα που ρίχνει πάνω στο νεκρό ο νεκροθάφτης. Απ’ αυτό πανικοβάλομε. Κι η μάνα μου δεν φοβόταν το θάνατο. Εσένα, αγόρι μου, πονώ, μου έλεγε πριν φύγει. Σε σκέφτομαι στεναχωρημένο με το δάκρυ στο μάτι, να κάθεσαι πάνω από το στολισμένο φέρετρό μου στη μέση του οντά και θλίβομαι». Ο Χρηστάκης καταλήγει:  «Ακόμα και στα τελευταία της, η καλή μου μάνα, είχε όμορφη ψυχή!»      Η δεύτερη στιγμή: Μου έχει συμβεί να ακούω, συνήθως γυναίκες, βγαίνοντας από παρηγοριά, από οικογένεια που έχασε αγαπημένο πρόσωπο, ανάμεσα στα διάφορα, να λένε: «Όμορφος νεκρός. Σαν να κοιμόταν. Σαν να ήταν ζωντανός. Έτοιμος να σου μιλήσει … !». Σε μέρα βαθιού πόνου, πένθους γίνεται η συζήτηση. ...

ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ

Το 1958, ο 18χρονος Σπύρος ΚΟΥΜΠΟΥΛΗΣ μπαίνει στη φυλακή. Μόλις είχε τελειώσει τη διετή τεχνική σχολή, κι εκείνη την περίοδο, ως βοηθός τραχτερίστα, μέσα στη σκόνη και στο λιοπύρι όργωνε τα χωράφια της κρατικής επιχείρησης. Με τον Γιώργο ΛΕΖΟ από τη Λεσινίτσα και τον Παναγιώτη ΜΠΟΥΖΟΥΚΑ από το Βελιάχοβο, οι τρεις πυροστιά, αγανακτισμένοι, πήραν πάνω στους σβόλους, μια κοινή απόφαση: Να δραπετεύσουν απ’ τη χώρα αυτή, που σου στερούσε την ελευθερία. Είχαν συγκεκριμένο σχέδιο. Οι δύο να περνούσαν στην Ελλάδα, να οργανώνονταν και να γύριζαν ενισχυμένοι πίσω. Με στόχο: να ενώσουν με αγώνα τον τόπο με τον εθνικό κορμό, με την Πατρίδα τους. Ο Σπύρος, που θα έμενε στο Δέλβινο, για να παρακολουθήσει την κατάσταση, μετά τη δραπέτευσή τους, υποσχέθηκε να τους εξοπλίσει με κόκκινες ιταλικές χειροβομβίδες, απομεινάρια πολέμου, που τις έβρισκε στα καλύβια του χωριού του. Οι δύο: Γιώργος και Παναγιώτης, Χριστούγεννα του '57 βρέθηκαν στους Φιλιάτες. Ο ένας μετά τον ά...

ΠΡΟΒΟΛΗ

Αν ...  χορός, τραγούδι και στολή βάζαν ψηλά τον πήχη. Θα 'ταν τεράστια η προβολή,  του τόπου στον πλανήτη. Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ  27/09/2017