Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

ΣΥΝΕΠΕΙΑ ΤΗΣ ΠΑΡΑΛΟΓΗΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΑΠΟΓΡΑΦΗΣ

Είναι πενιχρό το ποσό για τον ετήσιο προϋπολογισμό, που ενέκρινε η αλβανική κυβέρνηση για το Δήμου Δερόπολης.

Στα πλαίσια της νέας διοικητής διαίρεσης.

Ούτε για τη μισθοδοσία του υπαλληλικού προσωπικού, δεν βγαίνουν αυτά τα λεφτά.

Φόβος κάποια στιγμή - τι ντροπή - ίσως να μην μπορέσει να πληρώσει ο Δήμος ούτε το ρεύμα του!!!

Η αυτοδιαχείριση θα τον αναγκάσει να φορολογήσει βαριά τον αδύναμο βιοτέχνη της περιοχής.

Να βγάλει, δηλαδή, από τη μύγα σπλήνα…  

Η αγανάχτηση γι’ αυτή την αδικία, συμπεριλήφθηκε σ’ επίσημη επιστολή διαμαρτυρίας.

Η οποία στάλθηκε επειγόντως στον Πρόεδρο της Αλβανικής Δημοκρατίας, στον Πρωθυπουργό, σ’ Ευρωπαϊκά Φόρουμ, στην Αμερικάνικη κι Ελληνική Πρεσβεία στα Τίρανα κι αλλού…

Οι επίσημες αλβανικές αρχές, τι άλλο, αποκαλούν ορθή την Κυβερνητική Απόφαση.

Υποστηρίζουν ότι σέβονται τους 3 χιλιάδες κατοίκους, που εγγράφηκαν κατά την τελευταία απογραφή του πληθυσμού.

(Καθόλου τους περίπου 6 χιλιάδες ψηφοφόρους στις δημοτικές εκλογές, ούτε τους 23 χιλιάδες κατοίκους της περιοχής).

(Προκύπτει έτσι να είναι περισσότεροι οι αθίγγανοι από τους Βορειοηπειρώτες στο Νομό Αργυρόκαστρου).

Ίσως, η ένταξη στην τρίτη κατηγορία του Δήμου από την αριστερή κυβέρνηση, να είναι παραδειγματική τιμωρία, επειδή ο Δήμος είναι δεξιός.

Όλα γίνονται…

Συνεπώς, έτσι ή αλλιώς, αυτό τ’ αποτέλεσμα είναι κατόρθωμα των άσχετων πολιτικών μας.

- Της σύγχυσης που προκάλεσαν με την παράλογη αντιπαράθεση - .

Τότε ο ένας διαλαλούσε:

«Απογραφείτε κόσμε!».

Ο άλλος:

«Μην το κάνετε!».

Κατεβαίνουμε πάντα σ’ εθνικές εκλογές - ως Μειονότητα - με χορό, τραγούδι και βιολιά…

Όπως παλιά... στο πρώην σύστημα…

Ποτέ με την ψήφο μας δεν στηρίξαμε δυναμικά τα συγκεκριμένα αιτήματά μας.

Τα εθνικά συμφέροντα.

Την εθνική μας προοπτική…


(Η φωτογραφία είναι από το προσωπικό αρχείο του Δημοκράτη Ντούση).


Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ

01/03/2016

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

ΠΩΣ ΠΑΡΕΜΕΙΝΕ Η ΝΤΙΝΑ ΣΤΗΝ ΚΟΡΥΦΗ !

Ήταν το 1978. Μετά από πολυήμερες δοκιμές, νυχτο - ξημερώματα πάνω στο χορό, ο όμιλος γυναικών της Δρόπολης ενόψει του Φολκλορικού Φεστιβάλ τ’ Αργυροκάστρου, ήταν έτοιμος, ν’ ανέβει στη σκηνή. Ασφαλώς, με την αδιαμφισβήτητη επιτυχία. Με την τέλεια προετοιμασία του, τη δεξιοτεχνία του, θα ενθουσίαζε, στο αρχαίο κάστρο, τους θαυμαστές. Θα τους έκοβε για πολλοστή φορά, ξανά μόνο για λίγο την ανάσα. Ήταν η Ντίνα του Μήλου στην κορυφή. Η καλύτερη επιλογή - πρώτο μπόι, ευλύγιστο σώμα - με προσόντα καλλονής. Η λάμψη όλη πάνω της ... ! Αυτή καθόρισαν οι ειδικοί , αποκλειστικά, να σύρει το δροπολίτικο χορό. Ενώ, όλα ήταν έτοιμα και μετά από λίγες ώρες θα ξεκινούσε η εκδήλωση, ανώτατα κομματικά στελέχη έφεραν αντίρρηση. Παρενέβησαν στο φολκλόρ. Το ανέμισμα του μαντιλιού, δεν το εμπιστευόταν στην Ντίνα. Ως μέλος θιγμένης οικογένειας, δεν άρμοζε να είναι η Νίνα στην κορυφή. Να την έβγαζαν από το χορό; Ήταν πλέον αργά. Να την έβαζαν στο τέλος; Θα φαινόταν ξανά.  Σκέφτηκαν

«ΟΜΟΡΦΟΣ ΝΕΚΡΟΣ»

(Κοινωνικό θέμα) Φέρνω στο νου μου δύο συγκινητικές στιγμές, που σχετίζονται με το μοιραίο. Με το θάνατο. Τη μία την αποτύπωσα σε συζήτηση με τον οφθαλμίατρο, Χρηστάκη Τζούμπη. Λέει ο φίλος μου: «Δε φοβάμαι το θάνατο, αλλά τον τάφο. Το παράχωμα. Το χώμα που ρίχνει πάνω στο νεκρό ο νεκροθάφτης. Απ’ αυτό πανικοβάλομε. Κι η μάνα μου δεν φοβόταν το θάνατο. Εσένα, αγόρι μου, πονώ, μου έλεγε πριν φύγει. Σε σκέφτομαι στεναχωρημένο με το δάκρυ στο μάτι, να κάθεσαι πάνω από το στολισμένο φέρετρό μου στη μέση του οντά και θλίβομαι». Ο Χρηστάκης καταλήγει:  «Ακόμα και στα τελευταία της, η καλή μου μάνα, είχε όμορφη ψυχή!»      Η δεύτερη στιγμή: Μου έχει συμβεί να ακούω, συνήθως γυναίκες, βγαίνοντας από παρηγοριά, από οικογένεια που έχασε αγαπημένο πρόσωπο, ανάμεσα στα διάφορα, να λένε: «Όμορφος νεκρός. Σαν να κοιμόταν. Σαν να ήταν ζωντανός. Έτοιμος να σου μιλήσει … !». Σε μέρα βαθιού πόνου, πένθους γίνεται η συζήτηση. Με τι να σχετίζεται τάχ

ΑΝΟΙΓΟΥΝ ΤΟΝ ΤΑΦΟ ΤΟΥΣ

(Κοινωνικό θέμα) Δεν μπορώ να καταλάβω την πράξη ορισμένων υπερηλίκων σε χωριά της Πάνω Δρόπολης, που καλούν μάστορα κι ετοιμάζει, στα «δυο μέτρα» τους στο νεκροταφείο, τον τάφο τους. Αποφασίζουν, κιόλας οι ίδιοι, να γίνει με γρανίτη ή με μάρμαρο... Για να έχει αντοχή και να μην λερώνεται... Εκτός από τον τάφο, από τις οικονομίες τους καλύπτουν-όταν έρχεται η ώρα-και τα έξοδα της κηδείας τους. Προσπαθώ να μπω στον κόσμο αυτών των ανθρώπων. Στην ψυχολογία τους, στο σκεπτικό τους, στο συναίσθημά τους κι αδυνατώ πραγματικά να συλλάβω την τόλμη τους, τη δύναμή τους. Φαίνεται, το γεγονός που τους αναγκάζει να κάνουν την πράξη αυτή, που τους οδηγεί να φτάσουν στο σημείο αυτό, είναι η ασθένεια της εποχής, που σε μεγάλο ποσοστό το παιδί παρατάει το γονιό. Κι όντας μόνος του, ο γέροντας, έχει χάσει την ελπίδα. Κι έχει αποκτήσει πλέον άλλη αντίληψη για τη ζωή του. Περιμένει χωρίς φόβο, χωρίς άγχος, ήρεμα, φυσιολογικά το θάνατό του. Ετοιμάζει και τον τάφο του.