«...άλλοι αφέντες κι άλλοι δούλοι...».
Δούλευε στην ταξιαρχία οικοδομών του συνεταιρισμού ο Χρήστος Κονίνης.
Δούλευε στην ταξιαρχία οικοδομών του συνεταιρισμού ο Χρήστος Κονίνης.
Πελεκούσε με το σφυρί πέτρα.
Έκτιζε τοίχους, πλακόστρωνε αυλές, σκέπαζε σκεπές…
Πάντα τα χέρια του ήταν ροζιασμένα…
Σε τούτο κείμενο δε σκοπεύω να κάνω το πορτρέτο του.
Απλά ένα τραγούδι του ήρθε και κάθισε στο νου μου.
Έφερε το κτίστη
στη μνήμη μου.
Τότε πέτρα την πέτρα, στρώνοντας πρώτα λάσπη για να
δέσουν οι σειρές, έκτιζε στο μαχαλά μου με παρέα, ένα σπίτι…
Και τραγουδούσε σιγανά:
«Έτσι ειν’ η ζωή
παππούλη,
άλλοι αφέντες κι
άλλοι δούλοι...».
Έμοιαζε σαν να φοβούνταν να το πει δυνατά.
Περνούσα από κει, τότε μικρός και σ’ άλλο σύστημα, κι
έπιασα τους στίχους.
Αλλά δε βάθυνα να κρίνω το περιεχόμενό τους.
Λιθοπελεκητής και στίχοι είχαν στεγαστεί άθελα πολλά χρόνια
μέσα μου και ξύπνησαν τώρα…
Που έμαθα καλά την κοινωνία, τη φιλοσοφία της ζωής -
πλούσιο και φτωχό - την πάλη των τάξεων σ’ όλες τις μορφές - την κρίση και τούτου
του συστήματος.
Χθες πήγα κι άναψα ένα κερί στον τάφο του πατέρα μου.
Γύρισα κι απ’ το Χρήστο.
Κάθισα απέναντί του, τον έβλεπα στη φωτογραφία και του
σιγοτραγούδησα:
«Έτσι ειν’ η ζωή
παππούλη…».
Μου 'μοιασε σαν να χαμογέλασε για μια στιγμή... και μου
είπε:
«Ο κάθε καιρός έχει τα δικά του, αλλά το τραγούδι αυτό
είναι πάντα επίκαιρο.
Ανήκει σ’ όλα τα συστήματα…».
Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ
25/02/2016
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου