Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

ΟΥΤΕ ΜΕ ΣΦΑΙΡΕΣ ΔΕΝ ΑΛΛΑΖΕΙ Η ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ

Διοργανώνεται με ταχύτητα και στον τόπο μας το Σ.Κ.

Ενόψει του Συνεδρίου, που θα συνέλθει σύντομα…

Εντωμεταξύ η άρρωστη ζήλια των μελών του σύμμαχου κόμματος στην Κυβέρνηση, Κίνηση για Ένταξη στην Ευρώπη… ανεβαίνει στο κατακόρυφο.

(Φοβάται ο Γιάννος το θεριό και το θεριό το Γιάννο…)

Βλέποντας τις κινητοποιήσεις αυτές, σκέφτηκα αυθόρμητα το μούδιασμα στη διαδικασία για την αναδιοργάνωση της Εθνικής μας Οργάνωσης.

Κι είπα μέσα μου,

το οποίο σας το λέω και εσάς:

«Όσο θα γυρίσουν πίσω στον τόπο μας αυτοί που πήραν τα έρημα

- στα 26 ολόκληρα χρόνια που πέρασαν -

τόσο θα επανέλθει η Ομόνοια στη βασική της αρχή».

Δεν το λέω εγώ αυτό, αλλά η δεδομένη και αδιάλλακτη πραγματικότητα στον τόπο μας,

που ξεφτιλίστηκε κυριολεκτικά.

Τη θήλιασαν, την πάτησαν βάναυσα τα ιδιοτελή συμφέροντα.

Ο καθένας πλέον - εδώ σε μας - κάνει τη δική του προσωπική επιλογή.

Τα οργανωμένα μέλη των: Σ.Κ., Δ.Κ., ΚΕΑΔ - ΟΜΟΝΟΙΑ, ΜΕΓΚΑ…, δεν θα πειθαρχήσουν ποτέ σ’ εθνική πλατφόρμα ενότητας.

Δεν θα υποκύψουν ποτέ στα εθνικά συμφέροντα…

Σ’ εκλογική αναμέτρηση ο καθένας ψηφίζει το κόμμα «του», που του «προσφέρει» εργασία, οικογενειακή επιβίωση, αγαθά, ελπίδα.

Ούτε με σφαίρες, πλέον, δεν αλλάζει η συγκεκριμένη κατάσταση…

Τα πάντα έχουν πάρει την τελική τους μορφή…

Ας μην τρέφομε αυταπάτες! 


Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ

26/02/2016

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

«ΟΜΟΡΦΟΣ ΝΕΚΡΟΣ»

(Κοινωνικό θέμα) Φέρνω στο νου μου δύο συγκινητικές στιγμές, που σχετίζονται με το μοιραίο. Με το θάνατο. Τη μία την αποτύπωσα σε συζήτηση με τον οφθαλμίατρο, Χρηστάκη Τζούμπη. Λέει ο φίλος μου: «Δε φοβάμαι το θάνατο, αλλά τον τάφο. Το παράχωμα. Το χώμα που ρίχνει πάνω στο νεκρό ο νεκροθάφτης. Απ’ αυτό πανικοβάλομε. Κι η μάνα μου δεν φοβόταν το θάνατο. Εσένα, αγόρι μου, πονώ, μου έλεγε πριν φύγει. Σε σκέφτομαι στεναχωρημένο με το δάκρυ στο μάτι, να κάθεσαι πάνω από το στολισμένο φέρετρό μου στη μέση του οντά και θλίβομαι». Ο Χρηστάκης καταλήγει:  «Ακόμα και στα τελευταία της, η καλή μου μάνα, είχε όμορφη ψυχή!»      Η δεύτερη στιγμή: Μου έχει συμβεί να ακούω, συνήθως γυναίκες, βγαίνοντας από παρηγοριά, από οικογένεια που έχασε αγαπημένο πρόσωπο, ανάμεσα στα διάφορα, να λένε: «Όμορφος νεκρός. Σαν να κοιμόταν. Σαν να ήταν ζωντανός. Έτοιμος να σου μιλήσει … !». Σε μέρα βαθιού πόνου, πένθους γίνεται η συζήτηση. ...

ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ

Το 1958, ο 18χρονος Σπύρος ΚΟΥΜΠΟΥΛΗΣ μπαίνει στη φυλακή. Μόλις είχε τελειώσει τη διετή τεχνική σχολή, κι εκείνη την περίοδο, ως βοηθός τραχτερίστα, μέσα στη σκόνη και στο λιοπύρι όργωνε τα χωράφια της κρατικής επιχείρησης. Με τον Γιώργο ΛΕΖΟ από τη Λεσινίτσα και τον Παναγιώτη ΜΠΟΥΖΟΥΚΑ από το Βελιάχοβο, οι τρεις πυροστιά, αγανακτισμένοι, πήραν πάνω στους σβόλους, μια κοινή απόφαση: Να δραπετεύσουν απ’ τη χώρα αυτή, που σου στερούσε την ελευθερία. Είχαν συγκεκριμένο σχέδιο. Οι δύο να περνούσαν στην Ελλάδα, να οργανώνονταν και να γύριζαν ενισχυμένοι πίσω. Με στόχο: να ενώσουν με αγώνα τον τόπο με τον εθνικό κορμό, με την Πατρίδα τους. Ο Σπύρος, που θα έμενε στο Δέλβινο, για να παρακολουθήσει την κατάσταση, μετά τη δραπέτευσή τους, υποσχέθηκε να τους εξοπλίσει με κόκκινες ιταλικές χειροβομβίδες, απομεινάρια πολέμου, που τις έβρισκε στα καλύβια του χωριού του. Οι δύο: Γιώργος και Παναγιώτης, Χριστούγεννα του '57 βρέθηκαν στους Φιλιάτες. Ο ένας μετά τον ά...

ΠΡΟΒΟΛΗ

Αν ...  χορός, τραγούδι και στολή βάζαν ψηλά τον πήχη. Θα 'ταν τεράστια η προβολή,  του τόπου στον πλανήτη. Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ  27/09/2017