Η Δέσποινα Κυριάκη και η μάνα μου δεν ήρθαν ποτέ σ’ επαφή…
Όμως… με τις ιστορίες τους, που τις μεταφέρω εγώ από τη μια
στην άλλη καιρό τώρα, είναι σαν να γνωρίζονται από παλιά…
…κι από κοντά.
Και οι δύο έχουν ένα κοινό καλό:
Αγαπούν πολύ - με όλη τους την ψυχή - τον συνάνθρωπό τους.
Μπορούν να του δώσουν και την ψυχή.
Η μάνα μου κοιτάτε τι κάνει:
Τον καφέ γουστάρει να τον συνοδεύει με μπισκοτάκι.
Πριν τελειώσει το ένα πακέτο, αγοράζει άλλο.
Στην επιστροφή από το μαγαζί, μ’ όποιον αλλάζει κουβέντα,
του προσφέρει μπισκότο.
Κι η Δέσποινα έχει την ίδια συνήθεια.
Θέλει να δίνει…
Αν δεν μοιράσει: φαγώσιμα, ρούχα, ακόμα και λεφτά…
γενικά αγάπη,
αρρωσταίνει.
Έφτιαχνε κάποτε μπουρέκι και το 'ψηνε στο φούρνο του μαχαλά.
Στην επιστροφή μοίραζε στο δρόμο σε γνωστούς, σε φίλους…, το
μισό ταψί…
Έδινε κι έλεγε χαριτωμένα:
«Τουλάχιστον να μου μείνει ένα κομμάτι για τον Προκόπη,
όσο για δοκιμή…!».
Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ
13/02/2016
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου