Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ Η ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ(;!)

(Σε αυτή τη δύσκολη στιγμή πρέπει να ξεχάσουμε τις διαφορές και να ήμαστε όλοι μαζί, ενωμένοι).

Ένα πράγμα είναι ξεκάθαρο.

Ότι ο Σπύρος Ξέρρας δεν δολοφόνησε.

Δεν αφαίρεσε ζωή.

Δεν είναι ούτε τρομοκράτης…

Που η αλβανική αστυνομία επέλεξε να τον συλλάβει σε καφετερία του χωριού του.

Τρομοκρατώντας τον ίδιο,

την οικογένειά του,

τους συγχωριανούς του.

Προκαλώντας πανικό σ' όλη τη Μειονότητα.

Ταχτική αυτή του παλιού 45 - χρονου δικτατορικού καθεστώτος.

Που την ακολουθεί με συνέπεια, δυστυχώς και το σημερινό αλβανικό σύστημα.

Ο Σπύρος Ξέρρας είναι πρόσωπο που εκπροσωπεί.

Έγινε βουλευτής.

Έγινε Υπουργός.

Τον στηρίζει πολιτικά ένα σημαντικό κομμάτι πολιτών της Εθνικής Ελληνικής Μειονότητας κι όχι μόνο.

Το οποίο πρέπει να το σεβαστεί - θέλει ή δεν θέλει - κάθε αλβανική κυβέρνηση και αρχή…

Ακόμα και η αλβανική αστυνομία.

Με ξαφνιάζει αυτή τη στιγμή η σιωπή του Εθνικού μας Κέντρου.

(Το Υπουργείο Εξωτερικών δεν πήρε ακόμα θέση.

Ενώ έπρεπε να αντιδράσει δυναμικά).

Και η Ομόνοια ακόμα οργανωμένα δεν εκφράστηκε.

Τι περιμένει;!

Το κόμμα του τον άφησε ακάλυπτο, οι πολιτικοί του αντίπαλοι ελληνικής καταγωγής καραδοκούν;!

Αύριο, μεθαύριο... η ίδια μαγκούρα ίσως να πέσει και πάνω στο κεφάλι τους...!!!

Να βρεθούν πίσω από τα ίδια κάγκελα... 

Σε κάθε δύσκολη συγκυρία - εθνικής σημασίας κιόλας - δείχνουμε ότι είμαστε ξεκάρφωτοι…

Λείπει η αλληλεγγύη.

Κι αυτό είναι το μεγαλύτερο κακό…

Είναι απόλυτη καταστροφή.
  

Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ
01/02/2016



Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

«ΟΜΟΡΦΟΣ ΝΕΚΡΟΣ»

(Κοινωνικό θέμα) Φέρνω στο νου μου δύο συγκινητικές στιγμές, που σχετίζονται με το μοιραίο. Με το θάνατο. Τη μία την αποτύπωσα σε συζήτηση με τον οφθαλμίατρο, Χρηστάκη Τζούμπη. Λέει ο φίλος μου: «Δε φοβάμαι το θάνατο, αλλά τον τάφο. Το παράχωμα. Το χώμα που ρίχνει πάνω στο νεκρό ο νεκροθάφτης. Απ’ αυτό πανικοβάλομε. Κι η μάνα μου δεν φοβόταν το θάνατο. Εσένα, αγόρι μου, πονώ, μου έλεγε πριν φύγει. Σε σκέφτομαι στεναχωρημένο με το δάκρυ στο μάτι, να κάθεσαι πάνω από το στολισμένο φέρετρό μου στη μέση του οντά και θλίβομαι». Ο Χρηστάκης καταλήγει:  «Ακόμα και στα τελευταία της, η καλή μου μάνα, είχε όμορφη ψυχή!»      Η δεύτερη στιγμή: Μου έχει συμβεί να ακούω, συνήθως γυναίκες, βγαίνοντας από παρηγοριά, από οικογένεια που έχασε αγαπημένο πρόσωπο, ανάμεσα στα διάφορα, να λένε: «Όμορφος νεκρός. Σαν να κοιμόταν. Σαν να ήταν ζωντανός. Έτοιμος να σου μιλήσει … !». Σε μέρα βαθιού πόνου, πένθους γίνεται η συζήτηση. ...

ΠΡΟΒΟΛΗ

Αν ...  χορός, τραγούδι και στολή βάζαν ψηλά τον πήχη. Θα 'ταν τεράστια η προβολή,  του τόπου στον πλανήτη. Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ  27/09/2017

ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ

Το 1958, ο 18χρονος Σπύρος ΚΟΥΜΠΟΥΛΗΣ μπαίνει στη φυλακή. Μόλις είχε τελειώσει τη διετή τεχνική σχολή, κι εκείνη την περίοδο, ως βοηθός τραχτερίστα, μέσα στη σκόνη και στο λιοπύρι όργωνε τα χωράφια της κρατικής επιχείρησης. Με τον Γιώργο ΛΕΖΟ από τη Λεσινίτσα και τον Παναγιώτη ΜΠΟΥΖΟΥΚΑ από το Βελιάχοβο, οι τρεις πυροστιά, αγανακτισμένοι, πήραν πάνω στους σβόλους, μια κοινή απόφαση: Να δραπετεύσουν απ’ τη χώρα αυτή, που σου στερούσε την ελευθερία. Είχαν συγκεκριμένο σχέδιο. Οι δύο να περνούσαν στην Ελλάδα, να οργανώνονταν και να γύριζαν ενισχυμένοι πίσω. Με στόχο: να ενώσουν με αγώνα τον τόπο με τον εθνικό κορμό, με την Πατρίδα τους. Ο Σπύρος, που θα έμενε στο Δέλβινο, για να παρακολουθήσει την κατάσταση, μετά τη δραπέτευσή τους, υποσχέθηκε να τους εξοπλίσει με κόκκινες ιταλικές χειροβομβίδες, απομεινάρια πολέμου, που τις έβρισκε στα καλύβια του χωριού του. Οι δύο: Γιώργος και Παναγιώτης, Χριστούγεννα του '57 βρέθηκαν στους Φιλιάτες. Ο ένας μετά τον ά...