ΠΕΖΟΔΡΟΜΙΟ ΠΟΥ ΔΕΝ ΘΑ ΠΕΡΙΠΑΤΗΘΕΙ

Τ’ Αργυρόκαστρο τώρα το συνδέει με τον Οβυρό καταπληκτική λεωφόρος.

Αλλά στο λιθόστρωτο πεζοδρόμο, μόλις ρίχνεις τα πρώτα βήματα, σκέπτεσαι αμέσως να τον αποχωριστείς.

Επιλέγεις τον ποδηλατοδρόμο που κατασκευάστηκε ευτυχώς πλάι του.

Με στρώση - επένδυση κόκκινου τούβλου.

Αφού το κάθε βήμα πάνω στις ανώμαλες πέτρες ντουβαριού το νιώθεις βαρύ σφυρί…

Να σου χτυπάει δυνατά τον εγκέφαλο.

Ζευγάρι αποκλείεται να σπρώξει σ’ αυτόν τον πεζόδρομο - στη βόλτα του - καροτσάκι με μωρό.

Αυτό είναι πεζοδρόμιο που θα μείνει κενό…

Δεν θα εξυπηρετήσει, αλλά μόνο θα καθαρίζεται συνέχεια από σκουπιδιάρη…

Και… δυστυχώς ποτέ δεν θα περιπατηθεί.

Τι μηχανικός είναι αυτός που δεν σκέφτηκε το βασικό - τη λειτουργικότητα του πεζοδρομίου -.

Δεν μπορώ να τον φανταστώ…

Κάτι παρόμοιο - λένε - γίνεται και στο Γεωργουτσάτι.

Στο κέντρο που θα στεγαστεί μελλοντικά το Δημαρχείο της περιοχής...

Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ

04/01/2016

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

«ΟΜΟΡΦΟΣ ΝΕΚΡΟΣ»

(Κοινωνικό θέμα) Φέρνω στο νου μου δύο συγκινητικές στιγμές, που σχετίζονται με το μοιραίο. Με το θάνατο. Τη μία την αποτύπωσα σε συζήτηση με τον οφθαλμίατρο, Χρηστάκη Τζούμπη. Λέει ο φίλος μου: «Δε φοβάμαι το θάνατο, αλλά τον τάφο. Το παράχωμα. Το χώμα που ρίχνει πάνω στο νεκρό ο νεκροθάφτης. Απ’ αυτό πανικοβάλομε. Κι η μάνα μου δεν φοβόταν το θάνατο. Εσένα, αγόρι μου, πονώ, μου έλεγε πριν φύγει. Σε σκέφτομαι στεναχωρημένο με το δάκρυ στο μάτι, να κάθεσαι πάνω από το στολισμένο φέρετρό μου στη μέση του οντά και θλίβομαι». Ο Χρηστάκης καταλήγει: «Ακόμα και στα τελευταία της, η καλή μου μάνα, είχε όμορφη ψυχή!» Η δεύτερη στιγμή: Μου έχει συμβεί να ακούω, συνήθως γυναίκες, βγαίνοντας από παρηγοριά, από οικογένεια που έχασε αγαπημένο πρόσωπο, ανάμεσα στα διάφορα, να λένε: «Όμορφος νεκρός. Σαν να κοιμόταν. Σαν να ήταν ζωντανός. Έτοιμος να σου μιλήσει … !». Σε μέρα βαθιού πόνου, πένθους γίνεται η συζήτηση. ...

Διαβάστε περισσότερα

«ΠΟΥ ΕΙΣΑΙ, ΡΕ ΠΑΛΙΟ ΨΩΜΙ…!»

(… Έτσι φωνάζουμε ο ένας τον άλλο, όταν βρισκόμαστε με το φίλο μου, τον τυπογράφο). Όταν το ‘83, νέος δημοσιογράφος, επισκέφτηκα το Βουλιαράτι, στο καφενείο μού απεύθυναν το ερώτημα: - Μήπως δουλεύεις μαζί με τον Κώστα Λάγιο στο τυπογραφείο; (Ορισμένοι, ακόμα και σήμερα, το δημοσιογράφο τον μπερδεύουν με τον τυπογράφο). Σήκωσα τις πλάτες… - Όχι, δεν τον γνωρίζω - τους απάντησα. Ως τότε, δεν ήξερα καν όλο το προσωπικό του «Λαϊκού Βήματος», όχι και τυπογράφο… Με τους τυπογράφους ήρθα σ’ επαφή αργότερα, όταν το ‘φερε η δουλειά. Να ελέγχω την εφημερίδα της σειράς, από τη στοιχειοθέτηση και μέχρι την εκτύπωση. Συνήθως καθόμουν πάνω από το κεφάλι του Κώστα και κοιτούσα μ’ απορία την κουραστική εργασία του. Πώς έπαιρνε, ένα - ένα τα γράμματα απ’ τα κουτάκια της κάσσας και τ’ αράδιαζε με περίσσια υπομονή και αγάπη στο συνθετήριο. Κι «έγραφε», καλαίσθητα, τους τίτλους των κειμένων… Ήταν αστείος απ’ την κούνια, πειραχτήρι με ανοιχτό μυα...

Διαβάστε περισσότερα

ΠΡΟΒΟΛΗ

Αν ... χορός, τραγούδι και στολή βάζαν ψηλά τον πήχη. Θα 'ταν τεράστια η προβολή, του τόπου στον πλανήτη. Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ 27/09/2017

Διαβάστε περισσότερα

Αντίλογος

Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου