Δρασκέλησε αρκετό χρονικό διάστημα που, με εθελοντική συνεισφορά
ανακαινίστηκε ολοσχερώς ο ανθόκηπος.
Έβαλαν γερό χέρι οι νέοι του χωριού στο πράσινο, στην
ηλεκτροδότηση, στο υδραυλικό σύστημα…
Αισθάνεσαι, αναμφισβήτητα, ανακούφιση, όταν διαπερνάς περιπατώντας
τους επενδυμένους με μεράκι πέτρινους διαδρόμους του τριγώνου.
Κάθεσαι κάπου στα ξύλινα καθίσματα αγναντεύεις το σιντριβάνι
κι αναπολείς...
Τα δύο χαρούμενα κοριτσάκια σε γλυπτό, φορεμένα με την παραδοσιακή
στολή του τσολιά, παίζουν ξέγνοιαστα, ανέμελα μέσα στο νερό.
Αυτά σου προσελκύουν περισσότερο την προσοχή.
Και σε κρατούν αρκετά δέσμιο στο δικό τους παιχνίδι ...
Σου θυμίζουν την προσπάθεια του συγχωριανού μας γλύπτη, που
το φιλοτέχνησε με πάθος, με πολύ αγάπη.
Άλλαξε πολλά σχέδια και ιδέες, για να καταλήξει σε αυτή την υπέροχη σύνθεση.
Μέσα στον τσουχτερό, βροχερό Οκτώβριο του ’87, κάτω από πρόχειρη σκεπή -
με νάιλον του Συνεταιρισμού - έστησε ο Σωκράτης Κουβαράτης με δυσκολία το έργο.
Αφού τον είχε πάρει καταπόδι η «Γιορτή του Νερού», που θα
ξημέρωνε μετά από λίγες μέρες…
Στο γλυπτό - σύνθεση - υπερτερεί η κίνηση.
- Είναι φτιαγμένο με οικονομικό υλικό.
Με τσιμέντο εκείνης της εποχής - σου λέει ο γλύπτης.
Ο χρόνος, αν προσέξεις, ξεκίνησε κιόλας να φθείρει το έργο…
Ψαλίδισε την κοτσίδα ενός κοριτσιού…
Θα ήταν σωστή η κίνηση, αξιόλογη η πρωτοβουλία, αν το ίδιο
φιλοτέχνημα - χωρίς καμιά αλλαγή - αφού είναι διαχρονικό - θ’ αναπαραγόταν μ’
ανθεκτικό υλικό.
Λόγου χάρη με χαλκό….
Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ
02/11/2015
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου