Η πρώτη μου τυχαία συνάντηση, όταν μπήκα για πρώτη φορά στην
Ελλάδα και διέμεινα για λίγες μέρες στα Γιάννενα. ήταν με το φίλο μου, Γιάννη
Μανέκα…
Τον παλιό κομμουνιστή.
Γνωριστήκαμε στ’ Αργυρόκαστρο το '87 όταν επισκέφτηκε με τουριστικό
γκρουπ την Αλβανία…
Και θαύμασε τα «επιτεύγματα του Σοσιαλισμού».
- Τι…κι εσύ εδώ, Γιώργο; - μου λέει, - όταν με είδε να περνάω από το
Γυαλί Καφενέ.
Με προσκάλεσε να πιούμε μαζί καφέ.
«Μην μου πεις ότι παρατάς τον τόπο σου, με τα τόσα καλά - μπαίνει
αμέσως στη συζήτηση».
Δεν μπόρεσα να συγκρατηθώ…
Μου άναψαν τα λαμπάκια…
Και του απαντώ:
«Στα καλά εκείνου του τόπου έχεις τη σειρά να πας εσύ τώρα,
Γιάννη μου!
Εγώ θα μείνω εδώ στη δυστυχία σου…».
Χωρίς να ξέρω, ασφαλώς, ποια θα είναι η ροή της ζωής μου…,
η τύχη μου…
Δεν τ’ άρεσε η απάντησή μου, γι’ αυτό το λόγο αλλάζει αμέσως
κουβέντα…
«Συνήθως εδώ σε τούτο καφενείο συχνάζω - μου λέει.
Το σπίτι μου είναι στον δεύτερο όροφο της διπλανής
πολυκατοικίας…
(Μου τη δείχνει με το χέρι).
Στον πρώτο όροφο μένει ο γιος μου, στον τρίτο η κόρη μου…
Στο ισόγειο έχω τρία μαγαζιά.
Τα ενοικιάζω και ζω κι απ’ αυτά…
Δεν με ικανοποιεί η σύνταξη…»
Άντε ζωή κομμουνιστή, είπα μέσα μου…, άντε!!!
Ως εκείνη τη στιγμή δεν αντιλαμβανόμουν εύκολα με τίποτε πώς
μπορεί να είναι ιδιόκτητη μια ολόκληρη πολυκατοικία.
Κι ακόμα περισσότερο ιδιοκτήτης της να ήταν κιόλας ένας κομμουνιστής…
Συγκεκριμένα ο φίλος μου, ο Γιάννης, που με συμβούλεψε να
γυρίσω πίσω…
Να επιμείνω στην πατρίδα μ' όλα τα καλά του κόσμου…!!!
Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ
17/11/2015
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου