Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

ΜΟΝΟ Ο ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΞΕΡΕΙ ΠΟΥ ΕΧΟΜΕ ΤΗ ΡΙΖΑ ΕΜΕΙΣ !

Η φήμη της ποιότητας του οδοντιατρείου πέρασε αθόρυβα τη Ζήνωνος, ξεπόρτισε από την πρωτεύουσα...

Κι έφτασε ως τη Γεωργιανή στη Λάρισα.

Όταν η Σβετλάνα εγκαταστάθηκε μονίμως στην Αθήνα και της παρουσιάστηκε  ανυπόφορος πονόδοντος, θυμήθηκε οδοντιατρείο, δρόμο…

Επισκέφτηκε επειγόντως τον Παντελή και τελείωσε δουλειά…

Ήρθε σε επαφή με ανθρώπινη συμπεριφορά, αλλά και με υψηλή ποιότητα που ακουμπάει γερά πάνω στην οδοντιατρική επιστήμη.

Το ένα περιστατικό φέρνει το άλλο:

Ο Τηλέμαχος Κώτσιας, όταν επιχείρησε να προωθήσει για δημοτικό σύμβουλο το γιο του, το Λάζαρο, πάει ν’ αφήσει μερικά φυλλάδια στον παραθάλαμο του οδοντιατρείου του Παντελή Γκόλε.

- Έκανα μαύρα μάτια να σε δω στην πόρτα μου - του λέει χαμογελώντας ο οδοντίατρος.

- Εσύ φταις - του απαντάει ο συγγραφέας - που δουλεύεις ποιοτικά. Τα δόντια, που μου έφτιαξες πριν από 15 χρόνια, κόβουν άφοβα τώρα ακόμα και σίδερο…

Γέλασαν με την ψυχή τους και οι δύο.


Μια ρίζα δοντιού παίδευε πολύ έναν δικό μας κακομοίρη.

Τον πήγαινε από δω σ’ έναν οδοντίατρο, τον έτρεχε από κει σ’ έναν άλλο.

Ξόδευε ο άνθρωπος, αλλά δεν έλυνε πρόβλημα.

Στο τέλος κατέληξε στον Παντελή.

Με την πλούσια εμπειρία και το ελαφρύ χέρι, επενέβη ο οδοντίατρος κι έβγαλε τη ρίζα.

Κατενθουσιασμένος ο ασθενής είπε στον οδοντίατρο, που τον έσωσε, που του πήρε τον πόνο:

"Μόνο εσύ, Παντελή ξέρεις πού έχουμε τη ρίζα εμείς…

Άλλος κανείς!". 


Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ
24/10/2015


Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

«ΟΜΟΡΦΟΣ ΝΕΚΡΟΣ»

(Κοινωνικό θέμα) Φέρνω στο νου μου δύο συγκινητικές στιγμές, που σχετίζονται με το μοιραίο. Με το θάνατο. Τη μία την αποτύπωσα σε συζήτηση με τον οφθαλμίατρο, Χρηστάκη Τζούμπη. Λέει ο φίλος μου: «Δε φοβάμαι το θάνατο, αλλά τον τάφο. Το παράχωμα. Το χώμα που ρίχνει πάνω στο νεκρό ο νεκροθάφτης. Απ’ αυτό πανικοβάλομε. Κι η μάνα μου δεν φοβόταν το θάνατο. Εσένα, αγόρι μου, πονώ, μου έλεγε πριν φύγει. Σε σκέφτομαι στεναχωρημένο με το δάκρυ στο μάτι, να κάθεσαι πάνω από το στολισμένο φέρετρό μου στη μέση του οντά και θλίβομαι». Ο Χρηστάκης καταλήγει:  «Ακόμα και στα τελευταία της, η καλή μου μάνα, είχε όμορφη ψυχή!»      Η δεύτερη στιγμή: Μου έχει συμβεί να ακούω, συνήθως γυναίκες, βγαίνοντας από παρηγοριά, από οικογένεια που έχασε αγαπημένο πρόσωπο, ανάμεσα στα διάφορα, να λένε: «Όμορφος νεκρός. Σαν να κοιμόταν. Σαν να ήταν ζωντανός. Έτοιμος να σου μιλήσει … !». Σε μέρα βαθιού πόνου, πένθους γίνεται η συζήτηση. ...

ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ

Το 1958, ο 18χρονος Σπύρος ΚΟΥΜΠΟΥΛΗΣ μπαίνει στη φυλακή. Μόλις είχε τελειώσει τη διετή τεχνική σχολή, κι εκείνη την περίοδο, ως βοηθός τραχτερίστα, μέσα στη σκόνη και στο λιοπύρι όργωνε τα χωράφια της κρατικής επιχείρησης. Με τον Γιώργο ΛΕΖΟ από τη Λεσινίτσα και τον Παναγιώτη ΜΠΟΥΖΟΥΚΑ από το Βελιάχοβο, οι τρεις πυροστιά, αγανακτισμένοι, πήραν πάνω στους σβόλους, μια κοινή απόφαση: Να δραπετεύσουν απ’ τη χώρα αυτή, που σου στερούσε την ελευθερία. Είχαν συγκεκριμένο σχέδιο. Οι δύο να περνούσαν στην Ελλάδα, να οργανώνονταν και να γύριζαν ενισχυμένοι πίσω. Με στόχο: να ενώσουν με αγώνα τον τόπο με τον εθνικό κορμό, με την Πατρίδα τους. Ο Σπύρος, που θα έμενε στο Δέλβινο, για να παρακολουθήσει την κατάσταση, μετά τη δραπέτευσή τους, υποσχέθηκε να τους εξοπλίσει με κόκκινες ιταλικές χειροβομβίδες, απομεινάρια πολέμου, που τις έβρισκε στα καλύβια του χωριού του. Οι δύο: Γιώργος και Παναγιώτης, Χριστούγεννα του '57 βρέθηκαν στους Φιλιάτες. Ο ένας μετά τον ά...

ΠΡΟΒΟΛΗ

Αν ...  χορός, τραγούδι και στολή βάζαν ψηλά τον πήχη. Θα 'ταν τεράστια η προβολή,  του τόπου στον πλανήτη. Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ  27/09/2017