Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

ΜΟΝΟ Ο ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΞΕΡΕΙ ΠΟΥ ΕΧΟΜΕ ΤΗ ΡΙΖΑ ΕΜΕΙΣ !

Η φήμη της ποιότητας του οδοντιατρείου πέρασε αθόρυβα τη Ζήνωνος, ξεπόρτισε από την πρωτεύουσα...

Κι έφτασε ως τη Γεωργιανή στη Λάρισα.

Όταν η Σβετλάνα εγκαταστάθηκε μονίμως στην Αθήνα και της παρουσιάστηκε  ανυπόφορος πονόδοντος, θυμήθηκε οδοντιατρείο, δρόμο…

Επισκέφτηκε επειγόντως τον Παντελή και τελείωσε δουλειά…

Ήρθε σε επαφή με ανθρώπινη συμπεριφορά, αλλά και με υψηλή ποιότητα που ακουμπάει γερά πάνω στην οδοντιατρική επιστήμη.

Το ένα περιστατικό φέρνει το άλλο:

Ο Τηλέμαχος Κώτσιας, όταν επιχείρησε να προωθήσει για δημοτικό σύμβουλο το γιο του, το Λάζαρο, πάει ν’ αφήσει μερικά φυλλάδια στον παραθάλαμο του οδοντιατρείου του Παντελή Γκόλε.

- Έκανα μαύρα μάτια να σε δω στην πόρτα μου - του λέει χαμογελώντας ο οδοντίατρος.

- Εσύ φταις - του απαντάει ο συγγραφέας - που δουλεύεις ποιοτικά. Τα δόντια, που μου έφτιαξες πριν από 15 χρόνια, κόβουν άφοβα τώρα ακόμα και σίδερο…

Γέλασαν με την ψυχή τους και οι δύο.


Μια ρίζα δοντιού παίδευε πολύ έναν δικό μας κακομοίρη.

Τον πήγαινε από δω σ’ έναν οδοντίατρο, τον έτρεχε από κει σ’ έναν άλλο.

Ξόδευε ο άνθρωπος, αλλά δεν έλυνε πρόβλημα.

Στο τέλος κατέληξε στον Παντελή.

Με την πλούσια εμπειρία και το ελαφρύ χέρι, επενέβη ο οδοντίατρος κι έβγαλε τη ρίζα.

Κατενθουσιασμένος ο ασθενής είπε στον οδοντίατρο, που τον έσωσε, που του πήρε τον πόνο:

"Μόνο εσύ, Παντελή ξέρεις πού έχουμε τη ρίζα εμείς…

Άλλος κανείς!". 


Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ
24/10/2015


Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

«ΟΜΟΡΦΟΣ ΝΕΚΡΟΣ»

(Κοινωνικό θέμα) Φέρνω στο νου μου δύο συγκινητικές στιγμές, που σχετίζονται με το μοιραίο. Με το θάνατο. Τη μία την αποτύπωσα σε συζήτηση με τον οφθαλμίατρο, Χρηστάκη Τζούμπη. Λέει ο φίλος μου: «Δε φοβάμαι το θάνατο, αλλά τον τάφο. Το παράχωμα. Το χώμα που ρίχνει πάνω στο νεκρό ο νεκροθάφτης. Απ’ αυτό πανικοβάλομε. Κι η μάνα μου δεν φοβόταν το θάνατο. Εσένα, αγόρι μου, πονώ, μου έλεγε πριν φύγει. Σε σκέφτομαι στεναχωρημένο με το δάκρυ στο μάτι, να κάθεσαι πάνω από το στολισμένο φέρετρό μου στη μέση του οντά και θλίβομαι». Ο Χρηστάκης καταλήγει:  «Ακόμα και στα τελευταία της, η καλή μου μάνα, είχε όμορφη ψυχή!»      Η δεύτερη στιγμή: Μου έχει συμβεί να ακούω, συνήθως γυναίκες, βγαίνοντας από παρηγοριά, από οικογένεια που έχασε αγαπημένο πρόσωπο, ανάμεσα στα διάφορα, να λένε: «Όμορφος νεκρός. Σαν να κοιμόταν. Σαν να ήταν ζωντανός. Έτοιμος να σου μιλήσει … !». Σε μέρα βαθιού πόνου, πένθους γίνεται η συζήτηση. ...

ΠΡΟΒΟΛΗ

Αν ...  χορός, τραγούδι και στολή βάζαν ψηλά τον πήχη. Θα 'ταν τεράστια η προβολή,  του τόπου στον πλανήτη. Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ  27/09/2017

ΓΡΑΜΜΕΝΟ ΜΕ ΠΟΝΟ ΨΥΧΗΣ

Είναι έργο ζωής το βιβλίο «Ο ΤΟΠΟΣ ΜΑΣ, Η ΛΑΤΡΕΙΑ ΜΑΣ», του Βασίλη ΛΑΧΑΝΑ. Βαρύ σε περιεχόμενο, αλλά και σε όγκο. Βαραίνουν στο χέρι σου, ακόμα κι ως χάρτινο υλικό, οι 321 σελίδες. (Προσθέτεις εδώ και τις 259 ασπρόμαυρες και έγχρωμες φωτογραφίες που συμπεριλαμβάνονται στο έργο και του ανεβάζουν περισσότερο την αξία). Είναι άφθονα, αλλά και σωστά τεκμηριωμένα όλα τα στοιχεία. Στο σφιχτοδεμένο βιβλίο νομίζεις ότι αν ακουμπήσεις ανάλαφρα πάνω στο σώμα του μύτη μαχαιριού, θα δεις να  « ρέει »  αδιάκοπα άφθονο ποιοτικό απόσταγμα. Για το μικρό Βοδίνο, ο Βασίλης, το τέκνο του, μίλησε μέσω τού γραπτού του λόγου, με πόνο ψυχής. Η σωστή συντακτική και ορθογραφική επιμέλεια των Αλκιβιάδη Σ. ΓΚΑΖΙΚΑ και Μάρθας ΤΣΙΟΥΡΗ - ΘΑΝΑΣΗ, προσέθεσαν ομορφιά στις πολύτιμες σελίδες τού βιβλίου. Όταν τελείωσα τη σύνταξη όλου του υλικού, κατέληξα ενθουσιασμένος στο εύλογο συμπέρασμα: ότι από μικρή βατιά, βγήκε μεγάλος λαγός. Σε κάθε σειρά συναντάς την τεράστια υπομονή τ...