Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

ΔΥΟ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ…

Ο Σπύρος απ’ τα Τζουμέρκα, που τρέχει να βρει συνέταιρο Γερμανό για να βγάλουν από κοινού την επιχείρησή του από την  καθυστέρηση και να τη θέσουν σε τροχιά ανάπτυξης, πρόσφατα  επισκέφτηκε τη Νυρεμβέργη.

Για να πάει σ’ απόμερο σημείο της πόλης, κάλεσε ταξί …  

Έλαχε να ήταν πατριώτης του ο ταξιτζής.

Απ’ τα Καμένα Βούρλα.

Αυθόρμητα η συνομιλία τους ακούμπησε στην ανοιχτή πληγή της πονεμένης τους  Πατρίδας…

Κατακρίνουν το σάπιο πολιτικό σύστημα κι αναλογίζουν ευθύνες στις αλλεπάλληλες κυβερνήσεις των 40 τελευταίων ετών, που κατάντησαν την Ελλάδα στο σημερινό χάλι.

Πρόβαλε η νοοτροπία του Έλληνα τη στιγμή που ετοιμάστηκε ο Τσουμερκιώτης να κατέβει απ’ το ταξί:

- Μην κόβεις απόδειξη, τι τη θες - λέει στο συμπατριώτη του.

Ο Όθωνας πρώτα τον κοιτάει λοξά κι έπειτα τ' απαντάει:

- Δεν είναι Ελλάδα εδώ αδελφέ που ακόμα και αυτή τη δύσκολη στιγμή καταληστεύετε το κράτος;!

Τη τσέπη σας…, το μέλλον σας…

Η γυναίκα μου είναι σε ταμείο ανεργίας, εγώ κοντεύω να βγω στη σύνταξη.

Αν δεν προσφέρουμε στο κράτος, τότε από πού να βρει τα λεφτά να μας πληρώσει...;!

Έλληνες και οι δύο, άλλα ο καθένας με διαφορετική νοοτροπία και συμπεριφορά.

Που τη διδάχτηκε σ' αντίστοιχη χώρα και κοινωνία…


Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ

20/10/2015

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

«ΟΜΟΡΦΟΣ ΝΕΚΡΟΣ»

(Κοινωνικό θέμα) Φέρνω στο νου μου δύο συγκινητικές στιγμές, που σχετίζονται με το μοιραίο. Με το θάνατο. Τη μία την αποτύπωσα σε συζήτηση με τον οφθαλμίατρο, Χρηστάκη Τζούμπη. Λέει ο φίλος μου: «Δε φοβάμαι το θάνατο, αλλά τον τάφο. Το παράχωμα. Το χώμα που ρίχνει πάνω στο νεκρό ο νεκροθάφτης. Απ’ αυτό πανικοβάλομε. Κι η μάνα μου δεν φοβόταν το θάνατο. Εσένα, αγόρι μου, πονώ, μου έλεγε πριν φύγει. Σε σκέφτομαι στεναχωρημένο με το δάκρυ στο μάτι, να κάθεσαι πάνω από το στολισμένο φέρετρό μου στη μέση του οντά και θλίβομαι». Ο Χρηστάκης καταλήγει:  «Ακόμα και στα τελευταία της, η καλή μου μάνα, είχε όμορφη ψυχή!»      Η δεύτερη στιγμή: Μου έχει συμβεί να ακούω, συνήθως γυναίκες, βγαίνοντας από παρηγοριά, από οικογένεια που έχασε αγαπημένο πρόσωπο, ανάμεσα στα διάφορα, να λένε: «Όμορφος νεκρός. Σαν να κοιμόταν. Σαν να ήταν ζωντανός. Έτοιμος να σου μιλήσει … !». Σε μέρα βαθιού πόνου, πένθους γίνεται η συζήτηση. ...

ΠΡΟΒΟΛΗ

Αν ...  χορός, τραγούδι και στολή βάζαν ψηλά τον πήχη. Θα 'ταν τεράστια η προβολή,  του τόπου στον πλανήτη. Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ  27/09/2017

ΓΡΑΜΜΕΝΟ ΜΕ ΠΟΝΟ ΨΥΧΗΣ

Είναι έργο ζωής το βιβλίο «Ο ΤΟΠΟΣ ΜΑΣ, Η ΛΑΤΡΕΙΑ ΜΑΣ», του Βασίλη ΛΑΧΑΝΑ. Βαρύ σε περιεχόμενο, αλλά και σε όγκο. Βαραίνουν στο χέρι σου, ακόμα κι ως χάρτινο υλικό, οι 321 σελίδες. (Προσθέτεις εδώ και τις 259 ασπρόμαυρες και έγχρωμες φωτογραφίες που συμπεριλαμβάνονται στο έργο και του ανεβάζουν περισσότερο την αξία). Είναι άφθονα, αλλά και σωστά τεκμηριωμένα όλα τα στοιχεία. Στο σφιχτοδεμένο βιβλίο νομίζεις ότι αν ακουμπήσεις ανάλαφρα πάνω στο σώμα του μύτη μαχαιριού, θα δεις να  « ρέει »  αδιάκοπα άφθονο ποιοτικό απόσταγμα. Για το μικρό Βοδίνο, ο Βασίλης, το τέκνο του, μίλησε μέσω τού γραπτού του λόγου, με πόνο ψυχής. Η σωστή συντακτική και ορθογραφική επιμέλεια των Αλκιβιάδη Σ. ΓΚΑΖΙΚΑ και Μάρθας ΤΣΙΟΥΡΗ - ΘΑΝΑΣΗ, προσέθεσαν ομορφιά στις πολύτιμες σελίδες τού βιβλίου. Όταν τελείωσα τη σύνταξη όλου του υλικού, κατέληξα ενθουσιασμένος στο εύλογο συμπέρασμα: ότι από μικρή βατιά, βγήκε μεγάλος λαγός. Σε κάθε σειρά συναντάς την τεράστια υπομονή τ...