Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

ΔΥΟ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ…

Ο Σπύρος απ’ τα Τζουμέρκα, που τρέχει να βρει συνέταιρο Γερμανό για να βγάλουν από κοινού την επιχείρησή του από την  καθυστέρηση και να τη θέσουν σε τροχιά ανάπτυξης, πρόσφατα  επισκέφτηκε τη Νυρεμβέργη.

Για να πάει σ’ απόμερο σημείο της πόλης, κάλεσε ταξί …  

Έλαχε να ήταν πατριώτης του ο ταξιτζής.

Απ’ τα Καμένα Βούρλα.

Αυθόρμητα η συνομιλία τους ακούμπησε στην ανοιχτή πληγή της πονεμένης τους  Πατρίδας…

Κατακρίνουν το σάπιο πολιτικό σύστημα κι αναλογίζουν ευθύνες στις αλλεπάλληλες κυβερνήσεις των 40 τελευταίων ετών, που κατάντησαν την Ελλάδα στο σημερινό χάλι.

Πρόβαλε η νοοτροπία του Έλληνα τη στιγμή που ετοιμάστηκε ο Τσουμερκιώτης να κατέβει απ’ το ταξί:

- Μην κόβεις απόδειξη, τι τη θες - λέει στο συμπατριώτη του.

Ο Όθωνας πρώτα τον κοιτάει λοξά κι έπειτα τ' απαντάει:

- Δεν είναι Ελλάδα εδώ αδελφέ που ακόμα και αυτή τη δύσκολη στιγμή καταληστεύετε το κράτος;!

Τη τσέπη σας…, το μέλλον σας…

Η γυναίκα μου είναι σε ταμείο ανεργίας, εγώ κοντεύω να βγω στη σύνταξη.

Αν δεν προσφέρουμε στο κράτος, τότε από πού να βρει τα λεφτά να μας πληρώσει...;!

Έλληνες και οι δύο, άλλα ο καθένας με διαφορετική νοοτροπία και συμπεριφορά.

Που τη διδάχτηκε σ' αντίστοιχη χώρα και κοινωνία…


Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ

20/10/2015

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

«ΟΜΟΡΦΟΣ ΝΕΚΡΟΣ»

(Κοινωνικό θέμα) Φέρνω στο νου μου δύο συγκινητικές στιγμές, που σχετίζονται με το μοιραίο. Με το θάνατο. Τη μία την αποτύπωσα σε συζήτηση με τον οφθαλμίατρο, Χρηστάκη Τζούμπη. Λέει ο φίλος μου: «Δε φοβάμαι το θάνατο, αλλά τον τάφο. Το παράχωμα. Το χώμα που ρίχνει πάνω στο νεκρό ο νεκροθάφτης. Απ’ αυτό πανικοβάλομε. Κι η μάνα μου δεν φοβόταν το θάνατο. Εσένα, αγόρι μου, πονώ, μου έλεγε πριν φύγει. Σε σκέφτομαι στεναχωρημένο με το δάκρυ στο μάτι, να κάθεσαι πάνω από το στολισμένο φέρετρό μου στη μέση του οντά και θλίβομαι». Ο Χρηστάκης καταλήγει:  «Ακόμα και στα τελευταία της, η καλή μου μάνα, είχε όμορφη ψυχή!»      Η δεύτερη στιγμή: Μου έχει συμβεί να ακούω, συνήθως γυναίκες, βγαίνοντας από παρηγοριά, από οικογένεια που έχασε αγαπημένο πρόσωπο, ανάμεσα στα διάφορα, να λένε: «Όμορφος νεκρός. Σαν να κοιμόταν. Σαν να ήταν ζωντανός. Έτοιμος να σου μιλήσει … !». Σε μέρα βαθιού πόνου, πένθους γίνεται η συζήτηση. ...

ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ

Το 1958, ο 18χρονος Σπύρος ΚΟΥΜΠΟΥΛΗΣ μπαίνει στη φυλακή. Μόλις είχε τελειώσει τη διετή τεχνική σχολή, κι εκείνη την περίοδο, ως βοηθός τραχτερίστα, μέσα στη σκόνη και στο λιοπύρι όργωνε τα χωράφια της κρατικής επιχείρησης. Με τον Γιώργο ΛΕΖΟ από τη Λεσινίτσα και τον Παναγιώτη ΜΠΟΥΖΟΥΚΑ από το Βελιάχοβο, οι τρεις πυροστιά, αγανακτισμένοι, πήραν πάνω στους σβόλους, μια κοινή απόφαση: Να δραπετεύσουν απ’ τη χώρα αυτή, που σου στερούσε την ελευθερία. Είχαν συγκεκριμένο σχέδιο. Οι δύο να περνούσαν στην Ελλάδα, να οργανώνονταν και να γύριζαν ενισχυμένοι πίσω. Με στόχο: να ενώσουν με αγώνα τον τόπο με τον εθνικό κορμό, με την Πατρίδα τους. Ο Σπύρος, που θα έμενε στο Δέλβινο, για να παρακολουθήσει την κατάσταση, μετά τη δραπέτευσή τους, υποσχέθηκε να τους εξοπλίσει με κόκκινες ιταλικές χειροβομβίδες, απομεινάρια πολέμου, που τις έβρισκε στα καλύβια του χωριού του. Οι δύο: Γιώργος και Παναγιώτης, Χριστούγεννα του '57 βρέθηκαν στους Φιλιάτες. Ο ένας μετά τον ά...

ΠΡΟΒΟΛΗ

Αν ...  χορός, τραγούδι και στολή βάζαν ψηλά τον πήχη. Θα 'ταν τεράστια η προβολή,  του τόπου στον πλανήτη. Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ  27/09/2017