Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

ΤΑ ΤΣΟΚΛΑΝΙΑ ΜΑΣ ΒΛΑΠΤΟΥΝ…

Βλέπω ορισμένους δικούς μας κολλημένους στα ελληνικά κόμματα, σε καιρό που αποδείχτηκε χειροπιαστά ότι αυτά διέλυσαν, πρόδωσαν την ωραία Ελλάδα κι αναρριγώ.

Αισθάνομαι μεγάλη θλίψει μέσα μου.

Το σύστημα των ξεφτιλισμένων κομμάτων, που αναγκάζουν τον πολίτη σε αυτοχειρία, που μοιράζουν άδικα τη φτώχεια, πλέον τελείωσε.

Ποιος σε πιστεύει, ρε μπαγάσα Βορειοηπειρώτη, ότι εσύ κόπτεσαι για τη σύνταξη του παππού σου κι όχι για την πολιτική σου καριέρα…(;!)

Κανείς.

Χθες ήσουν με το ΠΑΣΟΚ, που κατέστρεψε, μετά πήδηξες στη ΔΗΜΑΡ, που κορόιδεψε, τώρα είσαι με το ΣΥΡΙΖΑ, που κάνει τη διάκριση…

Αύριο σίγουρα κάπου αλλού θα πας…

Κανείς από μας δεν θα προκόψει, δεν θα βάλει πόδι στην Ελληνική Βουλή, αν δεν στηριχθεί στον πόνο, στην αγωνία, στο καθημερινό άγχος, στα απανωτά προβλήματα της δόλιας κοινωνίας μας…

Δεν φταίει σε τίποτε η κοινωνία μας…

Όχι ρεεε, ορισμένα δικά μας τσοκλάνια μας βλάπτουν…

Που μας «εκπροσωπούν» στα κόμματα…

Με τις αερολογίες τους…


Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ

16/10/2015

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

«ΟΜΟΡΦΟΣ ΝΕΚΡΟΣ»

(Κοινωνικό θέμα) Φέρνω στο νου μου δύο συγκινητικές στιγμές, που σχετίζονται με το μοιραίο. Με το θάνατο. Τη μία την αποτύπωσα σε συζήτηση με τον οφθαλμίατρο, Χρηστάκη Τζούμπη. Λέει ο φίλος μου: «Δε φοβάμαι το θάνατο, αλλά τον τάφο. Το παράχωμα. Το χώμα που ρίχνει πάνω στο νεκρό ο νεκροθάφτης. Απ’ αυτό πανικοβάλομε. Κι η μάνα μου δεν φοβόταν το θάνατο. Εσένα, αγόρι μου, πονώ, μου έλεγε πριν φύγει. Σε σκέφτομαι στεναχωρημένο με το δάκρυ στο μάτι, να κάθεσαι πάνω από το στολισμένο φέρετρό μου στη μέση του οντά και θλίβομαι». Ο Χρηστάκης καταλήγει:  «Ακόμα και στα τελευταία της, η καλή μου μάνα, είχε όμορφη ψυχή!»      Η δεύτερη στιγμή: Μου έχει συμβεί να ακούω, συνήθως γυναίκες, βγαίνοντας από παρηγοριά, από οικογένεια που έχασε αγαπημένο πρόσωπο, ανάμεσα στα διάφορα, να λένε: «Όμορφος νεκρός. Σαν να κοιμόταν. Σαν να ήταν ζωντανός. Έτοιμος να σου μιλήσει … !». Σε μέρα βαθιού πόνου, πένθους γίνεται η συζήτηση. ...

ΠΡΟΒΟΛΗ

Αν ...  χορός, τραγούδι και στολή βάζαν ψηλά τον πήχη. Θα 'ταν τεράστια η προβολή,  του τόπου στον πλανήτη. Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ  27/09/2017

ΓΡΑΜΜΕΝΟ ΜΕ ΠΟΝΟ ΨΥΧΗΣ

Είναι έργο ζωής το βιβλίο «Ο ΤΟΠΟΣ ΜΑΣ, Η ΛΑΤΡΕΙΑ ΜΑΣ», του Βασίλη ΛΑΧΑΝΑ. Βαρύ σε περιεχόμενο, αλλά και σε όγκο. Βαραίνουν στο χέρι σου, ακόμα κι ως χάρτινο υλικό, οι 321 σελίδες. (Προσθέτεις εδώ και τις 259 ασπρόμαυρες και έγχρωμες φωτογραφίες που συμπεριλαμβάνονται στο έργο και του ανεβάζουν περισσότερο την αξία). Είναι άφθονα, αλλά και σωστά τεκμηριωμένα όλα τα στοιχεία. Στο σφιχτοδεμένο βιβλίο νομίζεις ότι αν ακουμπήσεις ανάλαφρα πάνω στο σώμα του μύτη μαχαιριού, θα δεις να  « ρέει »  αδιάκοπα άφθονο ποιοτικό απόσταγμα. Για το μικρό Βοδίνο, ο Βασίλης, το τέκνο του, μίλησε μέσω τού γραπτού του λόγου, με πόνο ψυχής. Η σωστή συντακτική και ορθογραφική επιμέλεια των Αλκιβιάδη Σ. ΓΚΑΖΙΚΑ και Μάρθας ΤΣΙΟΥΡΗ - ΘΑΝΑΣΗ, προσέθεσαν ομορφιά στις πολύτιμες σελίδες τού βιβλίου. Όταν τελείωσα τη σύνταξη όλου του υλικού, κατέληξα ενθουσιασμένος στο εύλογο συμπέρασμα: ότι από μικρή βατιά, βγήκε μεγάλος λαγός. Σε κάθε σειρά συναντάς την τεράστια υπομονή τ...