Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

ΤΑ ΤΣΟΚΛΑΝΙΑ ΜΑΣ ΒΛΑΠΤΟΥΝ…

Βλέπω ορισμένους δικούς μας κολλημένους στα ελληνικά κόμματα, σε καιρό που αποδείχτηκε χειροπιαστά ότι αυτά διέλυσαν, πρόδωσαν την ωραία Ελλάδα κι αναρριγώ.

Αισθάνομαι μεγάλη θλίψει μέσα μου.

Το σύστημα των ξεφτιλισμένων κομμάτων, που αναγκάζουν τον πολίτη σε αυτοχειρία, που μοιράζουν άδικα τη φτώχεια, πλέον τελείωσε.

Ποιος σε πιστεύει, ρε μπαγάσα Βορειοηπειρώτη, ότι εσύ κόπτεσαι για τη σύνταξη του παππού σου κι όχι για την πολιτική σου καριέρα…(;!)

Κανείς.

Χθες ήσουν με το ΠΑΣΟΚ, που κατέστρεψε, μετά πήδηξες στη ΔΗΜΑΡ, που κορόιδεψε, τώρα είσαι με το ΣΥΡΙΖΑ, που κάνει τη διάκριση…

Αύριο σίγουρα κάπου αλλού θα πας…

Κανείς από μας δεν θα προκόψει, δεν θα βάλει πόδι στην Ελληνική Βουλή, αν δεν στηριχθεί στον πόνο, στην αγωνία, στο καθημερινό άγχος, στα απανωτά προβλήματα της δόλιας κοινωνίας μας…

Δεν φταίει σε τίποτε η κοινωνία μας…

Όχι ρεεε, ορισμένα δικά μας τσοκλάνια μας βλάπτουν…

Που μας «εκπροσωπούν» στα κόμματα…

Με τις αερολογίες τους…


Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ

16/10/2015

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

«ΟΜΟΡΦΟΣ ΝΕΚΡΟΣ»

(Κοινωνικό θέμα) Φέρνω στο νου μου δύο συγκινητικές στιγμές, που σχετίζονται με το μοιραίο. Με το θάνατο. Τη μία την αποτύπωσα σε συζήτηση με τον οφθαλμίατρο, Χρηστάκη Τζούμπη. Λέει ο φίλος μου: «Δε φοβάμαι το θάνατο, αλλά τον τάφο. Το παράχωμα. Το χώμα που ρίχνει πάνω στο νεκρό ο νεκροθάφτης. Απ’ αυτό πανικοβάλομε. Κι η μάνα μου δεν φοβόταν το θάνατο. Εσένα, αγόρι μου, πονώ, μου έλεγε πριν φύγει. Σε σκέφτομαι στεναχωρημένο με το δάκρυ στο μάτι, να κάθεσαι πάνω από το στολισμένο φέρετρό μου στη μέση του οντά και θλίβομαι». Ο Χρηστάκης καταλήγει:  «Ακόμα και στα τελευταία της, η καλή μου μάνα, είχε όμορφη ψυχή!»      Η δεύτερη στιγμή: Μου έχει συμβεί να ακούω, συνήθως γυναίκες, βγαίνοντας από παρηγοριά, από οικογένεια που έχασε αγαπημένο πρόσωπο, ανάμεσα στα διάφορα, να λένε: «Όμορφος νεκρός. Σαν να κοιμόταν. Σαν να ήταν ζωντανός. Έτοιμος να σου μιλήσει … !». Σε μέρα βαθιού πόνου, πένθους γίνεται η συζήτηση. ...

ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ

Το 1958, ο 18χρονος Σπύρος ΚΟΥΜΠΟΥΛΗΣ μπαίνει στη φυλακή. Μόλις είχε τελειώσει τη διετή τεχνική σχολή, κι εκείνη την περίοδο, ως βοηθός τραχτερίστα, μέσα στη σκόνη και στο λιοπύρι όργωνε τα χωράφια της κρατικής επιχείρησης. Με τον Γιώργο ΛΕΖΟ από τη Λεσινίτσα και τον Παναγιώτη ΜΠΟΥΖΟΥΚΑ από το Βελιάχοβο, οι τρεις πυροστιά, αγανακτισμένοι, πήραν πάνω στους σβόλους, μια κοινή απόφαση: Να δραπετεύσουν απ’ τη χώρα αυτή, που σου στερούσε την ελευθερία. Είχαν συγκεκριμένο σχέδιο. Οι δύο να περνούσαν στην Ελλάδα, να οργανώνονταν και να γύριζαν ενισχυμένοι πίσω. Με στόχο: να ενώσουν με αγώνα τον τόπο με τον εθνικό κορμό, με την Πατρίδα τους. Ο Σπύρος, που θα έμενε στο Δέλβινο, για να παρακολουθήσει την κατάσταση, μετά τη δραπέτευσή τους, υποσχέθηκε να τους εξοπλίσει με κόκκινες ιταλικές χειροβομβίδες, απομεινάρια πολέμου, που τις έβρισκε στα καλύβια του χωριού του. Οι δύο: Γιώργος και Παναγιώτης, Χριστούγεννα του '57 βρέθηκαν στους Φιλιάτες. Ο ένας μετά τον ά...

ΠΡΟΒΟΛΗ

Αν ...  χορός, τραγούδι και στολή βάζαν ψηλά τον πήχη. Θα 'ταν τεράστια η προβολή,  του τόπου στον πλανήτη. Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ  27/09/2017