Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

«ΖΕΙ Η ΑΡΚΟΥΔΑ ΠΑΝΩ ΣΤΟ ΒΟΥΝΟ…»

Με το Γρηγόρη Κόκο, τον καλό μου φίλο από την πέτρινη πόλη τ’ Αργυρόκαστρου, που φτιάχνει και λουστράρει με πολύ μεράκι ξύλινα πατώματα στην Αθήνα, κάναμε πρόσφατα λόγο για τα πλούτη των ανθρώπων.

Μου διηγήθηκε μια ιστορία:

- Τ’ αφεντικό μου, που φτιάχνει τέσσερα ολόκληρα χρόνια τεράστια βίλα στη Βάρκιζα, έρχεται συχνά από τη μόνιμη διαμονή στο Λονδίνο και δίνει στον πολιτικό μηχανικό που διευθύνει τις εργασίες χρήματα για πληρωμές.

Στο κάθε κατέβασμα μετράει το λιγότερο 600 χιλιάδες ευρώ για να πληρώσει "τα σπασμένα".

Να ξεχρεώσει τα συνεργία.

Όταν είδε το μάτσο ο Μάξιμος Ντόντος, ο λουστραδόρος, μου λέει:

«Ζει η αρκούδα πάνω στο βουνό, ζει και η μύγα στ’ αλόγου τον πισινό…».

- Να έχουμε την υγειά μας..., κάνε κέφι - του είπα εγώ…

Αλλά να ξέρεις, Γιώργο, δεν σου λέω ψέματα…

Το  καλύτερο μωσαϊκό πάτωμα με ποιοτικό λουστραρισμένο ξύλο, σωστό καλλιτέχνημα, το έχω εγώ σπίτι μου στ’ Αργυρόκαστρο.

Είναι ατόφια αντιγραφή του πατώματος του Μαξίμου στην Αθήνα…

Αν έρθουν και το δουν, σίγουρα θα το ζηλέψει κάθε Έλληνας Πρωθυπουργός.


Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ
13/10/2015



Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

«ΟΜΟΡΦΟΣ ΝΕΚΡΟΣ»

(Κοινωνικό θέμα) Φέρνω στο νου μου δύο συγκινητικές στιγμές, που σχετίζονται με το μοιραίο. Με το θάνατο. Τη μία την αποτύπωσα σε συζήτηση με τον οφθαλμίατρο, Χρηστάκη Τζούμπη. Λέει ο φίλος μου: «Δε φοβάμαι το θάνατο, αλλά τον τάφο. Το παράχωμα. Το χώμα που ρίχνει πάνω στο νεκρό ο νεκροθάφτης. Απ’ αυτό πανικοβάλομε. Κι η μάνα μου δεν φοβόταν το θάνατο. Εσένα, αγόρι μου, πονώ, μου έλεγε πριν φύγει. Σε σκέφτομαι στεναχωρημένο με το δάκρυ στο μάτι, να κάθεσαι πάνω από το στολισμένο φέρετρό μου στη μέση του οντά και θλίβομαι». Ο Χρηστάκης καταλήγει:  «Ακόμα και στα τελευταία της, η καλή μου μάνα, είχε όμορφη ψυχή!»      Η δεύτερη στιγμή: Μου έχει συμβεί να ακούω, συνήθως γυναίκες, βγαίνοντας από παρηγοριά, από οικογένεια που έχασε αγαπημένο πρόσωπο, ανάμεσα στα διάφορα, να λένε: «Όμορφος νεκρός. Σαν να κοιμόταν. Σαν να ήταν ζωντανός. Έτοιμος να σου μιλήσει … !». Σε μέρα βαθιού πόνου, πένθους γίνεται η συζήτηση. ...

ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ

Το 1958, ο 18χρονος Σπύρος ΚΟΥΜΠΟΥΛΗΣ μπαίνει στη φυλακή. Μόλις είχε τελειώσει τη διετή τεχνική σχολή, κι εκείνη την περίοδο, ως βοηθός τραχτερίστα, μέσα στη σκόνη και στο λιοπύρι όργωνε τα χωράφια της κρατικής επιχείρησης. Με τον Γιώργο ΛΕΖΟ από τη Λεσινίτσα και τον Παναγιώτη ΜΠΟΥΖΟΥΚΑ από το Βελιάχοβο, οι τρεις πυροστιά, αγανακτισμένοι, πήραν πάνω στους σβόλους, μια κοινή απόφαση: Να δραπετεύσουν απ’ τη χώρα αυτή, που σου στερούσε την ελευθερία. Είχαν συγκεκριμένο σχέδιο. Οι δύο να περνούσαν στην Ελλάδα, να οργανώνονταν και να γύριζαν ενισχυμένοι πίσω. Με στόχο: να ενώσουν με αγώνα τον τόπο με τον εθνικό κορμό, με την Πατρίδα τους. Ο Σπύρος, που θα έμενε στο Δέλβινο, για να παρακολουθήσει την κατάσταση, μετά τη δραπέτευσή τους, υποσχέθηκε να τους εξοπλίσει με κόκκινες ιταλικές χειροβομβίδες, απομεινάρια πολέμου, που τις έβρισκε στα καλύβια του χωριού του. Οι δύο: Γιώργος και Παναγιώτης, Χριστούγεννα του '57 βρέθηκαν στους Φιλιάτες. Ο ένας μετά τον ά...

ΠΡΟΒΟΛΗ

Αν ...  χορός, τραγούδι και στολή βάζαν ψηλά τον πήχη. Θα 'ταν τεράστια η προβολή,  του τόπου στον πλανήτη. Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ  27/09/2017