Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Η ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΤΟΥ ‘40

Αναρωτιέμαι:

- Με τι να υποδεχτώ την 28-η Οκτωβρίου;!

Νομίζω - είναι καλύτερα - με στοχασμό πάνω σε μια φωτογραφία, που τραβήχτηκε κατά το ηρωικό έπος του '40:

«Η Δερβιτσάνη μέσα σε φοβερή βαρυχειμωνιά.

Περικυκλωμένη από πολλά χιόνια...

Ο Έλληνας φαντάρος στην είσοδο του χωριού κάνει σκοπιά. 

Δύο γυναίκες, φορεμένες βαριά, διασχίζουν τον κεντρικό δρόμο του χωριού, για να παν στα χωράφια.

Κράτησε αυτή τη φωτογραφία - σαν φυλακτό στον κόρφο του σφιχτά - για πολλά χρόνια στη σειρά ο αείμνηστος συγχωριανός μας, Βασίλης Διαμάντης…

Όταν τον επισκέφτηκα στην "Χατζηκωνσταντή", μου προσέφερε από το προσωπικό του αρχείο αυτή τη φωτογραφία και την πρώτη έκδοση του αξιόλογου βιβλίου «Μεθυσμένα Βαλκάνια».

Πολεμική η ατμόσφαιρα στη φωτογραφία, αλλά και στη μακροσκελή ταξιδιωτική περιγραφή του κορυφαίου μας συγγραφέα, Γιάννη Λίλλη.

Ενθουσιάστηκα και ταυτοχρόνως ανέλαβα πρωτοβουλία:

Την πενιχρή φωτογραφία να τη φωτίσω και τις επαναστατικές σελίδες - φθαρμένες από το χρόνο, να  τις προωθήσω για επανέκδοση.

Η φωτογραφία ζωντάνεψε και καλλώπισε το εξώφυλλο του αναδημοσιευμένου βιβλίου.

Μια ολόκληρη πολεμική εποχή έγινε πλέον μαζί…

Κι ήρθε σ' επαφή με το αναγνωστικό κοινό…

Συνεισφέρανε σ' αυτή την σεμνή προσπάθεια, να λέμε όλη την αλήθεια, απλόχερα οι Εκδόσεις 3Ε - ΕΛΙΚΡΑΝΟΝ»


Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ
28/10/2015

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

«ΟΜΟΡΦΟΣ ΝΕΚΡΟΣ»

(Κοινωνικό θέμα) Φέρνω στο νου μου δύο συγκινητικές στιγμές, που σχετίζονται με το μοιραίο. Με το θάνατο. Τη μία την αποτύπωσα σε συζήτηση με τον οφθαλμίατρο, Χρηστάκη Τζούμπη. Λέει ο φίλος μου: «Δε φοβάμαι το θάνατο, αλλά τον τάφο. Το παράχωμα. Το χώμα που ρίχνει πάνω στο νεκρό ο νεκροθάφτης. Απ’ αυτό πανικοβάλομε. Κι η μάνα μου δεν φοβόταν το θάνατο. Εσένα, αγόρι μου, πονώ, μου έλεγε πριν φύγει. Σε σκέφτομαι στεναχωρημένο με το δάκρυ στο μάτι, να κάθεσαι πάνω από το στολισμένο φέρετρό μου στη μέση του οντά και θλίβομαι». Ο Χρηστάκης καταλήγει:  «Ακόμα και στα τελευταία της, η καλή μου μάνα, είχε όμορφη ψυχή!»      Η δεύτερη στιγμή: Μου έχει συμβεί να ακούω, συνήθως γυναίκες, βγαίνοντας από παρηγοριά, από οικογένεια που έχασε αγαπημένο πρόσωπο, ανάμεσα στα διάφορα, να λένε: «Όμορφος νεκρός. Σαν να κοιμόταν. Σαν να ήταν ζωντανός. Έτοιμος να σου μιλήσει … !». Σε μέρα βαθιού πόνου, πένθους γίνεται η συζήτηση. ...

ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ

Το 1958, ο 18χρονος Σπύρος ΚΟΥΜΠΟΥΛΗΣ μπαίνει στη φυλακή. Μόλις είχε τελειώσει τη διετή τεχνική σχολή, κι εκείνη την περίοδο, ως βοηθός τραχτερίστα, μέσα στη σκόνη και στο λιοπύρι όργωνε τα χωράφια της κρατικής επιχείρησης. Με τον Γιώργο ΛΕΖΟ από τη Λεσινίτσα και τον Παναγιώτη ΜΠΟΥΖΟΥΚΑ από το Βελιάχοβο, οι τρεις πυροστιά, αγανακτισμένοι, πήραν πάνω στους σβόλους, μια κοινή απόφαση: Να δραπετεύσουν απ’ τη χώρα αυτή, που σου στερούσε την ελευθερία. Είχαν συγκεκριμένο σχέδιο. Οι δύο να περνούσαν στην Ελλάδα, να οργανώνονταν και να γύριζαν ενισχυμένοι πίσω. Με στόχο: να ενώσουν με αγώνα τον τόπο με τον εθνικό κορμό, με την Πατρίδα τους. Ο Σπύρος, που θα έμενε στο Δέλβινο, για να παρακολουθήσει την κατάσταση, μετά τη δραπέτευσή τους, υποσχέθηκε να τους εξοπλίσει με κόκκινες ιταλικές χειροβομβίδες, απομεινάρια πολέμου, που τις έβρισκε στα καλύβια του χωριού του. Οι δύο: Γιώργος και Παναγιώτης, Χριστούγεννα του '57 βρέθηκαν στους Φιλιάτες. Ο ένας μετά τον ά...

ΠΡΟΒΟΛΗ

Αν ...  χορός, τραγούδι και στολή βάζαν ψηλά τον πήχη. Θα 'ταν τεράστια η προβολή,  του τόπου στον πλανήτη. Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ  27/09/2017