Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

«ΜΑΡΙΑ»

(Πρώτο βραβείο ανδρικού ρόλου στον Βορειοηπειρώτη ηθοποιό, Νικόλαο Λάμπρου)

Τον προηγούμενο Σεπτέμβριο, περίπου 40 ταινίες μικρού μήκους από Βαλκανικές Χώρες, «ταξίδεψαν» με προορισμό τ’ όμορφο Πόγραδετς.

Προβλήθηκαν σε φεστιβάλ κινηματογράφου κι έγινε από σοβαρή επιτροπή η εκτίμηση.

Απονεμήθηκαν, στις πιο ποιοτικές ταινίες, αλλά και σε καλύτερο ρόλο ηθοποιού, βραβεία τιμής.

Συμμετείχε και η ελληνική ταινία «Μαρία», του Θανάση Σαράντου. Η οποία μ' ελάχιστο διάλογο και δυνατή εικόνα, αφηγείται απλά μια παλιά συγκλονιστική ιστορία:

Λέει ότι το 1522, όταν στα νησιά του Αιγαίου κατέβαιναν οι πειρατές και καταλήστευαν, εκφόβιζαν τα χωριά, οι κάτοικοι για ν’ αποφύγουν τον κίνδυνο εγκατέλειπαν τα σπίτια τους, σκαρφάλωναν τα βουνά.

Ζούσαν τρομοκρατημένοι σε σπηλιές.
 
Ο Γιάννης - που τον ερμηνεύει πιστά, επάξια ο Νικόλαος Λάμπρου - είναι ένας κάτοικος του νησιού.

Αγροίκος.

Δεν έχει οικογένεια.

Ζει μ’ ένα κορίτσι - πολύ μικρότερο του - που το έκανε γυναίκα του, έναντι πληρωμής.

Με τη Μαρία, δεν μπορεί ν’ αποχτήσει μωρό.

Η Μαρία δεν τον αγαπάει…

Ο Γιάννης: "Αύριο το πρωί θα κατέβεις στην παραλία να μαζέψεις κασόξυλα!".

Η Μαρία στο γιαλό τ’  Αϊ Γιάννη αντικρίζει να σέρνεται στην άμμο αιματοβαμμένο διασωθέντα από πειρατικό καράβι, συντετριμμένο σε βράχο.

Τον Αλί.

Τον βοηθάει, τον πονάει, τον αγαπάει, κάνει έρωτα μαζί του…

Ο Γιάννης αντιλαμβάνεται τον κρυφό έρωτα.

Πάνω στην αντιζηλία του και το θυμό του, βρίσκει δύναμη και τρόπο κι αποκεφαλίζει τον εραστή της νεαρής γυναίκας του…

Με το κεφάλι του Αλί πάνω στο τραπέζι, ικανοποιημένος παίζει γκάιντα μέσα στη σπηλιά..

Η  Μαρία κατασπαραγμένη από τη μακάβρια εικόνα που έχει μπροστά της, αυθόρμητα, ενστικτωδώς χαϊδεύει την κοιλιά της.

Αποκαλύπτει την εγκυμοσύνη της με τον Αλί...

Αφήνει στο θεατή πολλά υπονοούμενα…

Βασικό για μας τους Βορειοηπειρώτες, ένα είναι το στοιχείο που μας κάνει υπερήφανους:

Ότι ο πρωταγωνιστής της ταινίας «Μαρία», ο δικός μας, Νικόλαος Λάμπρου, είναι ο απόλυτος νικητής…

Με την αληθινή ηθοποιία του κέρδισε το πρώτο βραβείο ανδρικού ρόλου στο διαγωνισμό.

Έχει διάπλατα ανοικτός, στην Έβδομη Τέχνη, ακόμα ο δρόμος του…       
  

Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ
27/07/2015




Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

ΠΩΣ ΠΑΡΕΜΕΙΝΕ Η ΝΤΙΝΑ ΣΤΗΝ ΚΟΡΥΦΗ !

Ήταν το 1978. Μετά από πολυήμερες δοκιμές, νυχτο - ξημερώματα πάνω στο χορό, ο όμιλος γυναικών της Δρόπολης ενόψει του Φολκλορικού Φεστιβάλ τ’ Αργυροκάστρου, ήταν έτοιμος, ν’ ανέβει στη σκηνή. Ασφαλώς, με την αδιαμφισβήτητη επιτυχία. Με την τέλεια προετοιμασία του, τη δεξιοτεχνία του, θα ενθουσίαζε, στο αρχαίο κάστρο, τους θαυμαστές. Θα τους έκοβε για πολλοστή φορά, ξανά μόνο για λίγο την ανάσα. Ήταν η Ντίνα του Μήλου στην κορυφή. Η καλύτερη επιλογή - πρώτο μπόι, ευλύγιστο σώμα - με προσόντα καλλονής. Η λάμψη όλη πάνω της ... ! Αυτή καθόρισαν οι ειδικοί , αποκλειστικά, να σύρει το δροπολίτικο χορό. Ενώ, όλα ήταν έτοιμα και μετά από λίγες ώρες θα ξεκινούσε η εκδήλωση, ανώτατα κομματικά στελέχη έφεραν αντίρρηση. Παρενέβησαν στο φολκλόρ. Το ανέμισμα του μαντιλιού, δεν το εμπιστευόταν στην Ντίνα. Ως μέλος θιγμένης οικογένειας, δεν άρμοζε να είναι η Νίνα στην κορυφή. Να την έβγαζαν από το χορό; Ήταν πλέον αργά. Να την έβαζαν στο τέλος; Θα φαινόταν ξανά.  Σκέφτηκαν

«ΟΜΟΡΦΟΣ ΝΕΚΡΟΣ»

(Κοινωνικό θέμα) Φέρνω στο νου μου δύο συγκινητικές στιγμές, που σχετίζονται με το μοιραίο. Με το θάνατο. Τη μία την αποτύπωσα σε συζήτηση με τον οφθαλμίατρο, Χρηστάκη Τζούμπη. Λέει ο φίλος μου: «Δε φοβάμαι το θάνατο, αλλά τον τάφο. Το παράχωμα. Το χώμα που ρίχνει πάνω στο νεκρό ο νεκροθάφτης. Απ’ αυτό πανικοβάλομε. Κι η μάνα μου δεν φοβόταν το θάνατο. Εσένα, αγόρι μου, πονώ, μου έλεγε πριν φύγει. Σε σκέφτομαι στεναχωρημένο με το δάκρυ στο μάτι, να κάθεσαι πάνω από το στολισμένο φέρετρό μου στη μέση του οντά και θλίβομαι». Ο Χρηστάκης καταλήγει:  «Ακόμα και στα τελευταία της, η καλή μου μάνα, είχε όμορφη ψυχή!»      Η δεύτερη στιγμή: Μου έχει συμβεί να ακούω, συνήθως γυναίκες, βγαίνοντας από παρηγοριά, από οικογένεια που έχασε αγαπημένο πρόσωπο, ανάμεσα στα διάφορα, να λένε: «Όμορφος νεκρός. Σαν να κοιμόταν. Σαν να ήταν ζωντανός. Έτοιμος να σου μιλήσει … !». Σε μέρα βαθιού πόνου, πένθους γίνεται η συζήτηση. Με τι να σχετίζεται τάχ

ΑΝΟΙΓΟΥΝ ΤΟΝ ΤΑΦΟ ΤΟΥΣ

(Κοινωνικό θέμα) Δεν μπορώ να καταλάβω την πράξη ορισμένων υπερηλίκων σε χωριά της Πάνω Δρόπολης, που καλούν μάστορα κι ετοιμάζει, στα «δυο μέτρα» τους στο νεκροταφείο, τον τάφο τους. Αποφασίζουν, κιόλας οι ίδιοι, να γίνει με γρανίτη ή με μάρμαρο... Για να έχει αντοχή και να μην λερώνεται... Εκτός από τον τάφο, από τις οικονομίες τους καλύπτουν-όταν έρχεται η ώρα-και τα έξοδα της κηδείας τους. Προσπαθώ να μπω στον κόσμο αυτών των ανθρώπων. Στην ψυχολογία τους, στο σκεπτικό τους, στο συναίσθημά τους κι αδυνατώ πραγματικά να συλλάβω την τόλμη τους, τη δύναμή τους. Φαίνεται, το γεγονός που τους αναγκάζει να κάνουν την πράξη αυτή, που τους οδηγεί να φτάσουν στο σημείο αυτό, είναι η ασθένεια της εποχής, που σε μεγάλο ποσοστό το παιδί παρατάει το γονιό. Κι όντας μόνος του, ο γέροντας, έχει χάσει την ελπίδα. Κι έχει αποκτήσει πλέον άλλη αντίληψη για τη ζωή του. Περιμένει χωρίς φόβο, χωρίς άγχος, ήρεμα, φυσιολογικά το θάνατό του. Ετοιμάζει και τον τάφο του.