ΜΙΑ ΜΕΡΑ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑ ΤΟΥ ΚΟΣΣΟΒΟΥ…

Όταν ζεις έντονα μια κοινωνία, είσαι συνάμα κι αγωνιστής, τότε η συμμετοχή σου σε δημόσιο διάλογο έχει ορισμένο βάρος.

Ο λόγος σου είναι αξιοσέβαστος κι αξιοπρόσεκτος.

Τ’ «ότι συμβεί στο Κόσσοβο», (το κείενό μου δηλαδή) το έστυψε καλά ο Κώστας Ζαφείρης και τ’ απόσταγμα δεν τ’ άφησε να πέσει χάμω.

Το πήρε και το ‘κανε πετυχημένο σχόλιο. 

Με το οποίο, εμένα προσωπικά, με φώτισε περισσότερο.

Κοίτα τι λέει ο Κώστας κι εγώ μένω  άναυδος:

«Πριν φύγει για τη Γερμανία ο φίλος μου, Φώτης Τσούτσης, καθίσαμε μαζί σε γνωστό στέκι στην πλατεία Αττικής για να πιούμε με πόνο το ποτήρι του αποχωρισμού…

Εκεί βρήκαμε τα «κεφάλια» των Ριζών (Αγίων Σαράντα).  Είχαν μαζευτεί να ιδρύσουν φορέα.

Την Ομοσπονδία της περιοχής.

Τρωγοπίνοντας στην ψησταριά, τα παιδιά τα είχαν κανονίσει όλα ... μια χαρά. Σ’ ένα δύσκολο σημείο, σαν σε ρόζο, τους έχει μείνει το καρφί. Το χτυπούσαν δυνατά, αλλά αυτό δεν προχωρούσε με τίποτε.

Τους "λύγιζε" το καρφί…

Δεν κατέληγαν εύκολα στ’ όνομα. Χαχαχαχα… είναι να μην γελάς;!

Ήταν Δευτέρα, δεν μου βγαίνει από τη γνώμη με τίποτε εκείνη η τσουχτερή μέρα. Στις 17 Φεβρουαρίου ακριβώς, την προηγούμενη, οι Κοσσοβάροι είχαν ανακηρύξει την ανεξαρτησία τους.

Δεν άντεξα. Σηκώνω τη φωνή, έτσι όπως ήμουν καθισμένος στο τραπέζι μου, και τους λέω:

- Κάποιοι με αγώνες χθες κέρδισαν την ανεξαρτησία τους. Εσείς τρωγοπίνοντας δεν τα βρίσκεται στην ονομασία…

… Μου είπαν όσα σέρνει η σκούπα, αλλά τουλάχιστον γλίτωσα το ξύλο της αρκούδας».

Όταν είσαι ανύπαρκτος, μην περιμένεις να σε σώσουν άλλοι.

Τον ανίκανο δεν τον σώζει ούτε η Μάνα του …

Δεν μπορεί…!!!

Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ

24/07/2015