Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

«ΟΤΙ ΣΥΜΒΕΙ ΣΤΟ ΚΟΣΣΟΒΟ»

(Από το ανέκδοτο βιβλίο  ΤΡΙΚΛΟΠΟΔΙΕΣ)

Ενώ βρέθηκα  στο Κούξι, ρίχτηκα για λίγες ώρες πέρα από το σύνορο.

Πήγα για έναν καφέ και για μια βόλτα στο Κόσσοβο.

Για να ρίξω μια ματιά  σ’ άλλο «πλανήτη».

- Η πόλη Πρίζρεν απέχει ίσα μ’ ένα τσιγάρο από το Κούξι -.

Προέκυψε η επίσκεψη λίγους μήνες μετά από την πυρκαγιά που ξέσπασε στην παλιά συνοικία των Σέρβων, μέσα στην καρδιά της παραδοσιακής πόλης.

Νωπή πληγή, που δεν θα επουλωθεί εύκολα.

Φωτογράφισα τις πέτρινες γέφυρες με τις πελώριες καμάρες, τα παραδοσιακά σπίτια  γιαννιώτικου στυλ, τα πλατιά και καθαρά σοκάκια, τα διατηρημένα μουσεία, τις πλατειούλες, τα πάρκα μ’ άφθονο πράσινο…

Κάθισα σε καφετερία κι έλαχε να συνομιλήσω με συνταξιούχο, πρώην καθηγητή πανεπιστημίου, γνώστη καταστάσεων και γεγονότων.

Ανικανοποίητο από την πενιχρή σύνταξη που απολαμβάνει κι αγαναχτισμένο από τη μακάβρια τραγωδία στη γενέτειρά του.

- Μας χαλάει τη διάθεση - μου λέει - η άσχημη εικόνα των καμένων σπιτιών των αδερφών μας Σέρβων. Καλά περνούσαμε, δεν αντιμετωπίζαμε κανένα πρόβλημα. Άλλοι μας έμπασαν τον καυγά. Εμείς από καιρό ζητάμε ανεξαρτησία, που είναι απλά ένα δημοκρατικό δικαίωμα.  Με τη μεσολάβηση και στήριξη της φίλης μας, Αμερικής, ελπίζουμε ότι θα την πετύχουμε σύντομα. Ίσως και χωρίς αιματοχυσία.

- Το επόμενο βήμα θα είναι η ένωση με την Αλβανία;
- Και ναι και όχι.
- Αν ναι, ποια θα είναι η πρωτεύουσα;
- Η όμορφη πόλη Πρίζρεν, όπως ανέκαθεν.
- Το κράτος από ποιους θα διοικείται;
- Επί το πλείστον από μας τους Κοσσοβάρους.

Μπροστά μας υψώνεται το άγαλμα του Αρχηγού της πρόσφατης εμπόλεμης διένεξης στο Κόσσοβο, που έσπρωξε σε προσωρινή φυγή από τις εστίες του τον άμαχο πληθυσμό, που κουβαλήθηκε ως το Αργυρόκαστρο.

Πλάι κυματίζει η κόκκινη σημαία με γυρτό το δικέφαλο αετό σ’ ένδειξη διαμαρτυρίας για τη σκλαβωμένη πατρίδα.  

(Όπως αποκορυφώνει την αφήγησή του ο καθηγητής).

Εκεί στην πόλη Πρίζρεν, πίνοντας τυχαία καφέ μ’ έναν μορφωμένο Κοσσοβάρο,  θυμήθηκα την ανάλογη ιστορία του τόπου μου.

Τη δική μας ανοικτή πληγή, αλλά και  την υπόσχεση του Έλληνα Πρωθυπουργού, Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, που τόλμησε να πει:

«Όποια λύση θα δοθεί στο Κοσσυφοπέδιο, θα δοθεί και στην Βόρεια Ήπειρο».


Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ
23/07/2015

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

ΠΩΣ ΠΑΡΕΜΕΙΝΕ Η ΝΤΙΝΑ ΣΤΗΝ ΚΟΡΥΦΗ !

Ήταν το 1978. Μετά από πολυήμερες δοκιμές, νυχτο - ξημερώματα πάνω στο χορό, ο όμιλος γυναικών της Δρόπολης ενόψει του Φολκλορικού Φεστιβάλ τ’ Αργυροκάστρου, ήταν έτοιμος, ν’ ανέβει στη σκηνή. Ασφαλώς, με την αδιαμφισβήτητη επιτυχία. Με την τέλεια προετοιμασία του, τη δεξιοτεχνία του, θα ενθουσίαζε, στο αρχαίο κάστρο, τους θαυμαστές. Θα τους έκοβε για πολλοστή φορά, ξανά μόνο για λίγο την ανάσα. Ήταν η Ντίνα του Μήλου στην κορυφή. Η καλύτερη επιλογή - πρώτο μπόι, ευλύγιστο σώμα - με προσόντα καλλονής. Η λάμψη όλη πάνω της ... ! Αυτή καθόρισαν οι ειδικοί , αποκλειστικά, να σύρει το δροπολίτικο χορό. Ενώ, όλα ήταν έτοιμα και μετά από λίγες ώρες θα ξεκινούσε η εκδήλωση, ανώτατα κομματικά στελέχη έφεραν αντίρρηση. Παρενέβησαν στο φολκλόρ. Το ανέμισμα του μαντιλιού, δεν το εμπιστευόταν στην Ντίνα. Ως μέλος θιγμένης οικογένειας, δεν άρμοζε να είναι η Νίνα στην κορυφή. Να την έβγαζαν από το χορό; Ήταν πλέον αργά. Να την έβαζαν στο τέλος; Θα φαινόταν ξανά.  Σκέφτηκαν

«ΟΜΟΡΦΟΣ ΝΕΚΡΟΣ»

(Κοινωνικό θέμα) Φέρνω στο νου μου δύο συγκινητικές στιγμές, που σχετίζονται με το μοιραίο. Με το θάνατο. Τη μία την αποτύπωσα σε συζήτηση με τον οφθαλμίατρο, Χρηστάκη Τζούμπη. Λέει ο φίλος μου: «Δε φοβάμαι το θάνατο, αλλά τον τάφο. Το παράχωμα. Το χώμα που ρίχνει πάνω στο νεκρό ο νεκροθάφτης. Απ’ αυτό πανικοβάλομε. Κι η μάνα μου δεν φοβόταν το θάνατο. Εσένα, αγόρι μου, πονώ, μου έλεγε πριν φύγει. Σε σκέφτομαι στεναχωρημένο με το δάκρυ στο μάτι, να κάθεσαι πάνω από το στολισμένο φέρετρό μου στη μέση του οντά και θλίβομαι». Ο Χρηστάκης καταλήγει:  «Ακόμα και στα τελευταία της, η καλή μου μάνα, είχε όμορφη ψυχή!»      Η δεύτερη στιγμή: Μου έχει συμβεί να ακούω, συνήθως γυναίκες, βγαίνοντας από παρηγοριά, από οικογένεια που έχασε αγαπημένο πρόσωπο, ανάμεσα στα διάφορα, να λένε: «Όμορφος νεκρός. Σαν να κοιμόταν. Σαν να ήταν ζωντανός. Έτοιμος να σου μιλήσει … !». Σε μέρα βαθιού πόνου, πένθους γίνεται η συζήτηση. Με τι να σχετίζεται τάχ

ΑΝΟΙΓΟΥΝ ΤΟΝ ΤΑΦΟ ΤΟΥΣ

(Κοινωνικό θέμα) Δεν μπορώ να καταλάβω την πράξη ορισμένων υπερηλίκων σε χωριά της Πάνω Δρόπολης, που καλούν μάστορα κι ετοιμάζει, στα «δυο μέτρα» τους στο νεκροταφείο, τον τάφο τους. Αποφασίζουν, κιόλας οι ίδιοι, να γίνει με γρανίτη ή με μάρμαρο... Για να έχει αντοχή και να μην λερώνεται... Εκτός από τον τάφο, από τις οικονομίες τους καλύπτουν-όταν έρχεται η ώρα-και τα έξοδα της κηδείας τους. Προσπαθώ να μπω στον κόσμο αυτών των ανθρώπων. Στην ψυχολογία τους, στο σκεπτικό τους, στο συναίσθημά τους κι αδυνατώ πραγματικά να συλλάβω την τόλμη τους, τη δύναμή τους. Φαίνεται, το γεγονός που τους αναγκάζει να κάνουν την πράξη αυτή, που τους οδηγεί να φτάσουν στο σημείο αυτό, είναι η ασθένεια της εποχής, που σε μεγάλο ποσοστό το παιδί παρατάει το γονιό. Κι όντας μόνος του, ο γέροντας, έχει χάσει την ελπίδα. Κι έχει αποκτήσει πλέον άλλη αντίληψη για τη ζωή του. Περιμένει χωρίς φόβο, χωρίς άγχος, ήρεμα, φυσιολογικά το θάνατό του. Ετοιμάζει και τον τάφο του.