Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

«ΟΤΙ ΣΥΜΒΕΙ ΣΤΟ ΚΟΣΣΟΒΟ»

(Από το ανέκδοτο βιβλίο  ΤΡΙΚΛΟΠΟΔΙΕΣ)

Ενώ βρέθηκα  στο Κούξι, ρίχτηκα για λίγες ώρες πέρα από το σύνορο.

Πήγα για έναν καφέ και για μια βόλτα στο Κόσσοβο.

Για να ρίξω μια ματιά  σ’ άλλο «πλανήτη».

- Η πόλη Πρίζρεν απέχει ίσα μ’ ένα τσιγάρο από το Κούξι -.

Προέκυψε η επίσκεψη λίγους μήνες μετά από την πυρκαγιά που ξέσπασε στην παλιά συνοικία των Σέρβων, μέσα στην καρδιά της παραδοσιακής πόλης.

Νωπή πληγή, που δεν θα επουλωθεί εύκολα.

Φωτογράφισα τις πέτρινες γέφυρες με τις πελώριες καμάρες, τα παραδοσιακά σπίτια  γιαννιώτικου στυλ, τα πλατιά και καθαρά σοκάκια, τα διατηρημένα μουσεία, τις πλατειούλες, τα πάρκα μ’ άφθονο πράσινο…

Κάθισα σε καφετερία κι έλαχε να συνομιλήσω με συνταξιούχο, πρώην καθηγητή πανεπιστημίου, γνώστη καταστάσεων και γεγονότων.

Ανικανοποίητο από την πενιχρή σύνταξη που απολαμβάνει κι αγαναχτισμένο από τη μακάβρια τραγωδία στη γενέτειρά του.

- Μας χαλάει τη διάθεση - μου λέει - η άσχημη εικόνα των καμένων σπιτιών των αδερφών μας Σέρβων. Καλά περνούσαμε, δεν αντιμετωπίζαμε κανένα πρόβλημα. Άλλοι μας έμπασαν τον καυγά. Εμείς από καιρό ζητάμε ανεξαρτησία, που είναι απλά ένα δημοκρατικό δικαίωμα.  Με τη μεσολάβηση και στήριξη της φίλης μας, Αμερικής, ελπίζουμε ότι θα την πετύχουμε σύντομα. Ίσως και χωρίς αιματοχυσία.

- Το επόμενο βήμα θα είναι η ένωση με την Αλβανία;
- Και ναι και όχι.
- Αν ναι, ποια θα είναι η πρωτεύουσα;
- Η όμορφη πόλη Πρίζρεν, όπως ανέκαθεν.
- Το κράτος από ποιους θα διοικείται;
- Επί το πλείστον από μας τους Κοσσοβάρους.

Μπροστά μας υψώνεται το άγαλμα του Αρχηγού της πρόσφατης εμπόλεμης διένεξης στο Κόσσοβο, που έσπρωξε σε προσωρινή φυγή από τις εστίες του τον άμαχο πληθυσμό, που κουβαλήθηκε ως το Αργυρόκαστρο.

Πλάι κυματίζει η κόκκινη σημαία με γυρτό το δικέφαλο αετό σ’ ένδειξη διαμαρτυρίας για τη σκλαβωμένη πατρίδα.  

(Όπως αποκορυφώνει την αφήγησή του ο καθηγητής).

Εκεί στην πόλη Πρίζρεν, πίνοντας τυχαία καφέ μ’ έναν μορφωμένο Κοσσοβάρο,  θυμήθηκα την ανάλογη ιστορία του τόπου μου.

Τη δική μας ανοικτή πληγή, αλλά και  την υπόσχεση του Έλληνα Πρωθυπουργού, Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, που τόλμησε να πει:

«Όποια λύση θα δοθεί στο Κοσσυφοπέδιο, θα δοθεί και στην Βόρεια Ήπειρο».


Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ
23/07/2015

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

«ΟΜΟΡΦΟΣ ΝΕΚΡΟΣ»

(Κοινωνικό θέμα) Φέρνω στο νου μου δύο συγκινητικές στιγμές, που σχετίζονται με το μοιραίο. Με το θάνατο. Τη μία την αποτύπωσα σε συζήτηση με τον οφθαλμίατρο, Χρηστάκη Τζούμπη. Λέει ο φίλος μου: «Δε φοβάμαι το θάνατο, αλλά τον τάφο. Το παράχωμα. Το χώμα που ρίχνει πάνω στο νεκρό ο νεκροθάφτης. Απ’ αυτό πανικοβάλομε. Κι η μάνα μου δεν φοβόταν το θάνατο. Εσένα, αγόρι μου, πονώ, μου έλεγε πριν φύγει. Σε σκέφτομαι στεναχωρημένο με το δάκρυ στο μάτι, να κάθεσαι πάνω από το στολισμένο φέρετρό μου στη μέση του οντά και θλίβομαι». Ο Χρηστάκης καταλήγει:  «Ακόμα και στα τελευταία της, η καλή μου μάνα, είχε όμορφη ψυχή!»      Η δεύτερη στιγμή: Μου έχει συμβεί να ακούω, συνήθως γυναίκες, βγαίνοντας από παρηγοριά, από οικογένεια που έχασε αγαπημένο πρόσωπο, ανάμεσα στα διάφορα, να λένε: «Όμορφος νεκρός. Σαν να κοιμόταν. Σαν να ήταν ζωντανός. Έτοιμος να σου μιλήσει … !». Σε μέρα βαθιού πόνου, πένθους γίνεται η συζήτηση. ...

ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ

Το 1958, ο 18χρονος Σπύρος ΚΟΥΜΠΟΥΛΗΣ μπαίνει στη φυλακή. Μόλις είχε τελειώσει τη διετή τεχνική σχολή, κι εκείνη την περίοδο, ως βοηθός τραχτερίστα, μέσα στη σκόνη και στο λιοπύρι όργωνε τα χωράφια της κρατικής επιχείρησης. Με τον Γιώργο ΛΕΖΟ από τη Λεσινίτσα και τον Παναγιώτη ΜΠΟΥΖΟΥΚΑ από το Βελιάχοβο, οι τρεις πυροστιά, αγανακτισμένοι, πήραν πάνω στους σβόλους, μια κοινή απόφαση: Να δραπετεύσουν απ’ τη χώρα αυτή, που σου στερούσε την ελευθερία. Είχαν συγκεκριμένο σχέδιο. Οι δύο να περνούσαν στην Ελλάδα, να οργανώνονταν και να γύριζαν ενισχυμένοι πίσω. Με στόχο: να ενώσουν με αγώνα τον τόπο με τον εθνικό κορμό, με την Πατρίδα τους. Ο Σπύρος, που θα έμενε στο Δέλβινο, για να παρακολουθήσει την κατάσταση, μετά τη δραπέτευσή τους, υποσχέθηκε να τους εξοπλίσει με κόκκινες ιταλικές χειροβομβίδες, απομεινάρια πολέμου, που τις έβρισκε στα καλύβια του χωριού του. Οι δύο: Γιώργος και Παναγιώτης, Χριστούγεννα του '57 βρέθηκαν στους Φιλιάτες. Ο ένας μετά τον ά...

ΠΡΟΒΟΛΗ

Αν ...  χορός, τραγούδι και στολή βάζαν ψηλά τον πήχη. Θα 'ταν τεράστια η προβολή,  του τόπου στον πλανήτη. Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ  27/09/2017