Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

ΠΩΣ ΜΑΣ ΘΕΛΕΙ Ο ΤΟΠΟΣ, ΟΧΙ ΟΡΙΣΜΕΝΟΙ…

Εξαρτάτε από ποια σκοπιά, ποια οπτική γωνία βλέπει κανείς τη σημερινή νίκη.

Αλλά και την ήττα.

Όταν αλληλοσκοτώνονται κατεστημένα, έμποροι πολιτικοί και βγαίνει ο "νικητής", τότε τι νίκη να τη θεωρήσεις αυτή;!

Το παράδοξο - η συνεργασία δύο άκρων - δύο οχτρών -  έφερε στη Δρόπολη τη νίκη.

Διαφέρουν τα πράγματα στη Φοινίκη.

Χρήζουν άλλης ειδικής ανάλυσης τ' αποτελέσματα...

Αυτού κέρδισε το Κόμμα των Ελλήνων…

Όμως το γεγονός..., που δεν αμφισβητείται με τίποτε, είναι ότι ο Ντούλες χάνοντας τους τρεις Δήμους, έπρεπε να είχε πάει κιόλας σπίτι του.

Με την αυταρχική, καταστροφική πολιτική, που άσκησε όλα αυτά τα χρόνια, φεύγοντας θ' αφήσει πίσω άβυσσο…

Συντρίμμια, όχι απλά πληγές.

Η Ομόνοια τώρα πρέπει να διαχειριστεί εποικοδομητικά τη νέα πολιτική κατάσταση που δημιουργήθηκε στον τόπο μας.

Πρέπει να αναλογιστεί τις ευθύνες…, να ανασυγκροτηθεί, να αναζωογονηθεί…

Να ρίξει τα τείχη, να δει πέρα απ' τον ορίζοντα.

Να λάβει τολμηρές αποφάσεις, να ανακεφαλαιώσει - καταλήξει προς τα πού θα οδηγήσει τον τόπο και τον κόσμο.

Στις προσωπικές επιλογές του καθενός - για να είναι υπηρέτης αλβανικού κόμματος και να δεσμεύει με κούφιες υποσχέσεις τον ψηφοφόρο μας - ή στις συνολικές επιλογές, που εξυπηρετούν όλους μας…;

Αναρωτιέμαι:

Στη Δρόπολη και σ' όλη την κοινότητα μας, θα ενταχθούμε όλοι στα αλβανικά κόμματα, ή θα λειτουργήσουμε, βάσει των ιδιαιτεροτήτων που χαίρει μια καθαρή Μειονότητα;!

Αναμένουμε τώρα τις λύσεις, την υλοποίηση των προεκλογικών υποσχέσεων από τους νικητές…

Για μας που είμαστε έξω, που μας έδιωξαν οι λανθασμένες πολιτικές επιλογές και οι παράλογες τριβές κι αντιπαραθέσεις μεταξύ Ντούλε, Τάβου, Ξέρρα..., υπάρχει ελπίδα να δημιουργηθούν ευνοϊκές συνθήκες για να ξαναεπιστρέψουμε στις εστίες μας;!

Αυτό είναι το μεγαλύτερο στοίχημα, το βασικό ζητούμενο.

Οι τυμπανοκρουσίες, οι ενθουσιασμοί του νικητή… πλέον είναι περιττοί σ' έναν άδειο τόπο.

Τα δύσκολα είναι όλα μπροστά.

Αντιμετωπίζονται μόνο αν υπάρχει ενότητα και συγκεκριμένος στόχος.


Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ

22/06/2015

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

«ΟΜΟΡΦΟΣ ΝΕΚΡΟΣ»

(Κοινωνικό θέμα) Φέρνω στο νου μου δύο συγκινητικές στιγμές, που σχετίζονται με το μοιραίο. Με το θάνατο. Τη μία την αποτύπωσα σε συζήτηση με τον οφθαλμίατρο, Χρηστάκη Τζούμπη. Λέει ο φίλος μου: «Δε φοβάμαι το θάνατο, αλλά τον τάφο. Το παράχωμα. Το χώμα που ρίχνει πάνω στο νεκρό ο νεκροθάφτης. Απ’ αυτό πανικοβάλομε. Κι η μάνα μου δεν φοβόταν το θάνατο. Εσένα, αγόρι μου, πονώ, μου έλεγε πριν φύγει. Σε σκέφτομαι στεναχωρημένο με το δάκρυ στο μάτι, να κάθεσαι πάνω από το στολισμένο φέρετρό μου στη μέση του οντά και θλίβομαι». Ο Χρηστάκης καταλήγει:  «Ακόμα και στα τελευταία της, η καλή μου μάνα, είχε όμορφη ψυχή!»      Η δεύτερη στιγμή: Μου έχει συμβεί να ακούω, συνήθως γυναίκες, βγαίνοντας από παρηγοριά, από οικογένεια που έχασε αγαπημένο πρόσωπο, ανάμεσα στα διάφορα, να λένε: «Όμορφος νεκρός. Σαν να κοιμόταν. Σαν να ήταν ζωντανός. Έτοιμος να σου μιλήσει … !». Σε μέρα βαθιού πόνου, πένθους γίνεται η συζήτηση. ...

ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ

Το 1958, ο 18χρονος Σπύρος ΚΟΥΜΠΟΥΛΗΣ μπαίνει στη φυλακή. Μόλις είχε τελειώσει τη διετή τεχνική σχολή, κι εκείνη την περίοδο, ως βοηθός τραχτερίστα, μέσα στη σκόνη και στο λιοπύρι όργωνε τα χωράφια της κρατικής επιχείρησης. Με τον Γιώργο ΛΕΖΟ από τη Λεσινίτσα και τον Παναγιώτη ΜΠΟΥΖΟΥΚΑ από το Βελιάχοβο, οι τρεις πυροστιά, αγανακτισμένοι, πήραν πάνω στους σβόλους, μια κοινή απόφαση: Να δραπετεύσουν απ’ τη χώρα αυτή, που σου στερούσε την ελευθερία. Είχαν συγκεκριμένο σχέδιο. Οι δύο να περνούσαν στην Ελλάδα, να οργανώνονταν και να γύριζαν ενισχυμένοι πίσω. Με στόχο: να ενώσουν με αγώνα τον τόπο με τον εθνικό κορμό, με την Πατρίδα τους. Ο Σπύρος, που θα έμενε στο Δέλβινο, για να παρακολουθήσει την κατάσταση, μετά τη δραπέτευσή τους, υποσχέθηκε να τους εξοπλίσει με κόκκινες ιταλικές χειροβομβίδες, απομεινάρια πολέμου, που τις έβρισκε στα καλύβια του χωριού του. Οι δύο: Γιώργος και Παναγιώτης, Χριστούγεννα του '57 βρέθηκαν στους Φιλιάτες. Ο ένας μετά τον ά...

ΠΡΟΒΟΛΗ

Αν ...  χορός, τραγούδι και στολή βάζαν ψηλά τον πήχη. Θα 'ταν τεράστια η προβολή,  του τόπου στον πλανήτη. Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ  27/09/2017