Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ ΜΕ ΕΝΑ ΥΔΡΑΓΩΓΕΙΟ

Στη Δερβιτσάνη υπάρχει ένα υδραγωγείο, που μεταφέρει πόσιμο νερό από τα ύψη της Δολιανής κι ανεφοδιάζει το χωριό.

Κατασκευάστηκε στον καιρό της Ιταλίας.

Από σωλήνες «φασιστών» ήπιαν αρκετά χρόνια «ελαφρύ» νερό οι κάτοικοι.

Μετά την απελευθέρωση, το 1944, για να μην «μολυνθεί» ο λαός από τις «φασιστικές» σωλήνες, το σύστημα «ενδιαφέρθηκε», «πήρε» ανάλογα μέτρα.

Έσκαψε βαθιά, έβγαλε τις παλιές σωλήνες και τις αντικατέστησε όλο ενθουσιασμό με καινούργιες.

Οι μεταλλικές σωλήνες των Ιταλών ήταν αντοχής, για περίπου 150 χρόνια, ενώ οι  επόμενες μόνο για 50.

Μετά το 1991, ξανά σκαψίματα, εξαγωγή των παλιών σωλήνων του κομμουνισμού κι αντικατάσταση με νέες της δημοκρατίας.

Τη θέση των μεταλλικών, την έπιασαν οι πλαστικές σωλήνες της εταιρείας Πατσετάκη.

Έγινε και το άλλο στο νέο σύστημα:

Στη διαδρομή, κατά την κατασκευή του υδραγωγείου και στη συνέχεια, αφέθηκαν οι ιδιώτες να τρυπήσουν τον κεντρικό αγωγό και να βάλουν παράνομα νερό σε οικίες και επιχειρήσεις.

Ενώ διψάει ο κόσμος, αυτοί ποτίζουν ανενόχλητοι τον κήπο, το περιβόλι, πλένουν την αυλή, λειτουργούν με άνεση οι επιχειρήσεις…

Στα τρία σημεία του χωριού το καλοκαίρι φτάνει μόνο ένα ράμμα νερό.

Τον Αύγουστο ούτε κόμπος…!!!

Ο πρώην έπαρχος και ο πρόεδρος του χωριού στην κοσμάρα τους…

Μακάρι να συμπεριφερθεί σωστά, επιλύσει το ζήτημα ο νέος Δήμαρχος...   

Κοίτα πώς περιπλέκει, εκμεταλλεύεται ένα απλό ζήτημα το εκάστοτε πολιτικό σύστημα.

Αλλά και το οικονομικό…!

Τι το λες αυτό;!


Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ

29/06/2015  

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

«ΟΜΟΡΦΟΣ ΝΕΚΡΟΣ»

(Κοινωνικό θέμα) Φέρνω στο νου μου δύο συγκινητικές στιγμές, που σχετίζονται με το μοιραίο. Με το θάνατο. Τη μία την αποτύπωσα σε συζήτηση με τον οφθαλμίατρο, Χρηστάκη Τζούμπη. Λέει ο φίλος μου: «Δε φοβάμαι το θάνατο, αλλά τον τάφο. Το παράχωμα. Το χώμα που ρίχνει πάνω στο νεκρό ο νεκροθάφτης. Απ’ αυτό πανικοβάλομε. Κι η μάνα μου δεν φοβόταν το θάνατο. Εσένα, αγόρι μου, πονώ, μου έλεγε πριν φύγει. Σε σκέφτομαι στεναχωρημένο με το δάκρυ στο μάτι, να κάθεσαι πάνω από το στολισμένο φέρετρό μου στη μέση του οντά και θλίβομαι». Ο Χρηστάκης καταλήγει:  «Ακόμα και στα τελευταία της, η καλή μου μάνα, είχε όμορφη ψυχή!»      Η δεύτερη στιγμή: Μου έχει συμβεί να ακούω, συνήθως γυναίκες, βγαίνοντας από παρηγοριά, από οικογένεια που έχασε αγαπημένο πρόσωπο, ανάμεσα στα διάφορα, να λένε: «Όμορφος νεκρός. Σαν να κοιμόταν. Σαν να ήταν ζωντανός. Έτοιμος να σου μιλήσει … !». Σε μέρα βαθιού πόνου, πένθους γίνεται η συζήτηση. ...

ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ

Το 1958, ο 18χρονος Σπύρος ΚΟΥΜΠΟΥΛΗΣ μπαίνει στη φυλακή. Μόλις είχε τελειώσει τη διετή τεχνική σχολή, κι εκείνη την περίοδο, ως βοηθός τραχτερίστα, μέσα στη σκόνη και στο λιοπύρι όργωνε τα χωράφια της κρατικής επιχείρησης. Με τον Γιώργο ΛΕΖΟ από τη Λεσινίτσα και τον Παναγιώτη ΜΠΟΥΖΟΥΚΑ από το Βελιάχοβο, οι τρεις πυροστιά, αγανακτισμένοι, πήραν πάνω στους σβόλους, μια κοινή απόφαση: Να δραπετεύσουν απ’ τη χώρα αυτή, που σου στερούσε την ελευθερία. Είχαν συγκεκριμένο σχέδιο. Οι δύο να περνούσαν στην Ελλάδα, να οργανώνονταν και να γύριζαν ενισχυμένοι πίσω. Με στόχο: να ενώσουν με αγώνα τον τόπο με τον εθνικό κορμό, με την Πατρίδα τους. Ο Σπύρος, που θα έμενε στο Δέλβινο, για να παρακολουθήσει την κατάσταση, μετά τη δραπέτευσή τους, υποσχέθηκε να τους εξοπλίσει με κόκκινες ιταλικές χειροβομβίδες, απομεινάρια πολέμου, που τις έβρισκε στα καλύβια του χωριού του. Οι δύο: Γιώργος και Παναγιώτης, Χριστούγεννα του '57 βρέθηκαν στους Φιλιάτες. Ο ένας μετά τον ά...

ΠΡΟΒΟΛΗ

Αν ...  χορός, τραγούδι και στολή βάζαν ψηλά τον πήχη. Θα 'ταν τεράστια η προβολή,  του τόπου στον πλανήτη. Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ  27/09/2017