Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

ΣΤΟ ΣΩΜΑ ΜΑΣ ΠΟΝΑΕΙ Η ΠΛΗΓΗ ΣΟΥ

(Απόσπασμα από αφιερωμένο κείμενο στον Χρήστο Κολλά, που συμπεριλαμβάνεται στο βιβλίο «Εγκατάλειψη»).

Το 1997, όταν το αλβανικό κράτος διαλύθηκε εντελώς και το καθετί έπεσε σε χέρια μαφιόζων, συμμοριτών, που σκότωναν, βίαζαν, έκλεβαν, έκαιγαν, έφερναν άνω - κάτω τα κρατικά αρχεία..., κατάλογοι με ονόματα συνεργατών των μυστικών υπηρεσιών, βρέθηκαν σπαρμένοι πέρα - δώθε στους δρόμους της πόλης τ’ Αργυρόκαστρου.

Τυχαίοι διαβάτες έσκυβαν, μάζευαν τα πολυκαιρισμένα χαρτιά και με δυσκολία άρθρωναν ονόματα «μπιτσουνιών».

Οι πληροφορίες λένε ότι τους καταλόγους αυτούς, τους συμμάζεψαν με ταχύτητα υπάλληλοι του  Ελληνικού Προξενείου Αργυρόκαστρου και τους εξαφάνισαν.

Πάνω στο συμμάζεμα ο Χρήστος Κολλάς, σωματοφύλακας τότε του Νικόλαου Κανέλου, πρόσεξε πολλά ονόματα συγχωριανών καταδοτών.

-Τα περισσότερα τα γνώριζε ο ίδιος από παλιά -.

Από κάποια πρωτάκουστα πρόσωπα, που τα καμαρώνουμε, τα προωθούμε σε αξιόλογες θέσεις, του έγινε το αίμα νερό.

Παρόλο που τον συμβούλεψαν να το ράψει, του διέρρευσε το μυστικό.

Όλη η αλήθεια στην εξομολόγησή του στο Δικαστήριο για τη δολοφονία του άτυχου Μαρκάκη, μετά και η διαρροή των «μυστικών ονομάτων», ίσως να είναι μια από τις πολλές αιτίες της ψυχρής δολοφονίας του.

Λένε ότι κάποιοι πλήρωσαν ένα χέρι για να πατήσει μια σκανδάλη φονικού όπλου και να αφαιρέσει μια ζωή.

Αυτή του άτυχου Κολλά. 

Για να του κλείσουν, μια για πάντα, το στόμα.

Εκείνη την περίοδο παράγινε το κακό. Βάφτηκε με αίμα το Ελληνικό Προξενείο τ’ Αργυρόκαστρου.

Κι όμως δεν μπήκε αγκάθι κανενός.

Την αλήθεια τη σκέπασε το χώμα.

Την πήραν μαζί - στον τάφο - τα φονευμένα νεκρά σώματα δύο παλικαριών.

Του Μαρκάκη και του Κολλά.


Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΞΣ

27/06/2015

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

«ΟΜΟΡΦΟΣ ΝΕΚΡΟΣ»

(Κοινωνικό θέμα) Φέρνω στο νου μου δύο συγκινητικές στιγμές, που σχετίζονται με το μοιραίο. Με το θάνατο. Τη μία την αποτύπωσα σε συζήτηση με τον οφθαλμίατρο, Χρηστάκη Τζούμπη. Λέει ο φίλος μου: «Δε φοβάμαι το θάνατο, αλλά τον τάφο. Το παράχωμα. Το χώμα που ρίχνει πάνω στο νεκρό ο νεκροθάφτης. Απ’ αυτό πανικοβάλομε. Κι η μάνα μου δεν φοβόταν το θάνατο. Εσένα, αγόρι μου, πονώ, μου έλεγε πριν φύγει. Σε σκέφτομαι στεναχωρημένο με το δάκρυ στο μάτι, να κάθεσαι πάνω από το στολισμένο φέρετρό μου στη μέση του οντά και θλίβομαι». Ο Χρηστάκης καταλήγει:  «Ακόμα και στα τελευταία της, η καλή μου μάνα, είχε όμορφη ψυχή!»      Η δεύτερη στιγμή: Μου έχει συμβεί να ακούω, συνήθως γυναίκες, βγαίνοντας από παρηγοριά, από οικογένεια που έχασε αγαπημένο πρόσωπο, ανάμεσα στα διάφορα, να λένε: «Όμορφος νεκρός. Σαν να κοιμόταν. Σαν να ήταν ζωντανός. Έτοιμος να σου μιλήσει … !». Σε μέρα βαθιού πόνου, πένθους γίνεται η συζήτηση. ...

ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ

Το 1958, ο 18χρονος Σπύρος ΚΟΥΜΠΟΥΛΗΣ μπαίνει στη φυλακή. Μόλις είχε τελειώσει τη διετή τεχνική σχολή, κι εκείνη την περίοδο, ως βοηθός τραχτερίστα, μέσα στη σκόνη και στο λιοπύρι όργωνε τα χωράφια της κρατικής επιχείρησης. Με τον Γιώργο ΛΕΖΟ από τη Λεσινίτσα και τον Παναγιώτη ΜΠΟΥΖΟΥΚΑ από το Βελιάχοβο, οι τρεις πυροστιά, αγανακτισμένοι, πήραν πάνω στους σβόλους, μια κοινή απόφαση: Να δραπετεύσουν απ’ τη χώρα αυτή, που σου στερούσε την ελευθερία. Είχαν συγκεκριμένο σχέδιο. Οι δύο να περνούσαν στην Ελλάδα, να οργανώνονταν και να γύριζαν ενισχυμένοι πίσω. Με στόχο: να ενώσουν με αγώνα τον τόπο με τον εθνικό κορμό, με την Πατρίδα τους. Ο Σπύρος, που θα έμενε στο Δέλβινο, για να παρακολουθήσει την κατάσταση, μετά τη δραπέτευσή τους, υποσχέθηκε να τους εξοπλίσει με κόκκινες ιταλικές χειροβομβίδες, απομεινάρια πολέμου, που τις έβρισκε στα καλύβια του χωριού του. Οι δύο: Γιώργος και Παναγιώτης, Χριστούγεννα του '57 βρέθηκαν στους Φιλιάτες. Ο ένας μετά τον ά...

ΠΡΟΒΟΛΗ

Αν ...  χορός, τραγούδι και στολή βάζαν ψηλά τον πήχη. Θα 'ταν τεράστια η προβολή,  του τόπου στον πλανήτη. Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ  27/09/2017