Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΕΥΚΑΙΡΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΜΙΑΣ ΑΔΙΚΙΑΣ

Εύχομαι - σαν απλός δημότης - τον πρώτο Δήμαρχο της Δρόπολης, Αχιλλέα Ντέτσικα:

Επιτυχίες στο πολύπλευρο και σοβαρό έργο του!

Αυτόνομη, ανεξάρτητη… λειτουργία, για το καλό όλων των Δημοτών!

Σεβασμός στη φωνή, στη δράση, στη διαφορετικότητα  όλων των πλευρών…!

Αποδέσμευση απ’ τ’ αφεντικά!

- Να τον αφήσουν κι αυτά ελεύθερο, ήσυχο στη δουλειά του -.

Σαν αθλητικός τύπος - μ’ ανάλογη αθλητική παιδεία - να τερματίζει, την κάθε κούρσα, σε χρόνο ρεκόρ.

Και να ‘χει πάντα γερό στομάχι…

Γιατί… έτσι κι αλλιώς.. θα τ’ ακούσει απ’ τον κόσμο. 

Όσα καλά κι αν κάνει για το κοινό καλό…

(Εγώ, προσωπικά, θα τον "αντιπολιτευτώ"...).  

Επιτυχίες και στους Δημοτικούς Συμβούλους, που με τις αποφάσεις τους έχουν τη δυνατότητα να λύνουν και να δένουν τα χέρια του Δημάρχου.

Να οδηγούν καλά, να ελέγχουν σωστά την όλη πορεία του Δημαρχείου…

Στην πρώτη τους συνεδρίαση τίθεται θέμα επανεξέτασης του ζητήματος για το πού πρόκειται να εγκατασταθεί τελικά το Δημαρχείο.

Στο Γεωργουτσάτι ή στα Σωφράτικα;

Τους δίνεται η τελευταία ευκαιρία ν’ αποκαταστήσουν μια αδικία…

(Τους λόγους της επαναφοράς του κέντρου στα Σωφράτικα, τους αναλύσαμε, πλατιά - φαρδιά σε κείμενα, πριν από μερικούς μήνες στον Αντίλογο).

Το κέντρο πηγαίνει στην πλειοψηφία των δημοτών κι όχι οι δημότες στο κέντρο...


Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ

26/06/2015

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

«ΟΜΟΡΦΟΣ ΝΕΚΡΟΣ»

(Κοινωνικό θέμα) Φέρνω στο νου μου δύο συγκινητικές στιγμές, που σχετίζονται με το μοιραίο. Με το θάνατο. Τη μία την αποτύπωσα σε συζήτηση με τον οφθαλμίατρο, Χρηστάκη Τζούμπη. Λέει ο φίλος μου: «Δε φοβάμαι το θάνατο, αλλά τον τάφο. Το παράχωμα. Το χώμα που ρίχνει πάνω στο νεκρό ο νεκροθάφτης. Απ’ αυτό πανικοβάλομε. Κι η μάνα μου δεν φοβόταν το θάνατο. Εσένα, αγόρι μου, πονώ, μου έλεγε πριν φύγει. Σε σκέφτομαι στεναχωρημένο με το δάκρυ στο μάτι, να κάθεσαι πάνω από το στολισμένο φέρετρό μου στη μέση του οντά και θλίβομαι». Ο Χρηστάκης καταλήγει:  «Ακόμα και στα τελευταία της, η καλή μου μάνα, είχε όμορφη ψυχή!»      Η δεύτερη στιγμή: Μου έχει συμβεί να ακούω, συνήθως γυναίκες, βγαίνοντας από παρηγοριά, από οικογένεια που έχασε αγαπημένο πρόσωπο, ανάμεσα στα διάφορα, να λένε: «Όμορφος νεκρός. Σαν να κοιμόταν. Σαν να ήταν ζωντανός. Έτοιμος να σου μιλήσει … !». Σε μέρα βαθιού πόνου, πένθους γίνεται η συζήτηση. ...

ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ

Το 1958, ο 18χρονος Σπύρος ΚΟΥΜΠΟΥΛΗΣ μπαίνει στη φυλακή. Μόλις είχε τελειώσει τη διετή τεχνική σχολή, κι εκείνη την περίοδο, ως βοηθός τραχτερίστα, μέσα στη σκόνη και στο λιοπύρι όργωνε τα χωράφια της κρατικής επιχείρησης. Με τον Γιώργο ΛΕΖΟ από τη Λεσινίτσα και τον Παναγιώτη ΜΠΟΥΖΟΥΚΑ από το Βελιάχοβο, οι τρεις πυροστιά, αγανακτισμένοι, πήραν πάνω στους σβόλους, μια κοινή απόφαση: Να δραπετεύσουν απ’ τη χώρα αυτή, που σου στερούσε την ελευθερία. Είχαν συγκεκριμένο σχέδιο. Οι δύο να περνούσαν στην Ελλάδα, να οργανώνονταν και να γύριζαν ενισχυμένοι πίσω. Με στόχο: να ενώσουν με αγώνα τον τόπο με τον εθνικό κορμό, με την Πατρίδα τους. Ο Σπύρος, που θα έμενε στο Δέλβινο, για να παρακολουθήσει την κατάσταση, μετά τη δραπέτευσή τους, υποσχέθηκε να τους εξοπλίσει με κόκκινες ιταλικές χειροβομβίδες, απομεινάρια πολέμου, που τις έβρισκε στα καλύβια του χωριού του. Οι δύο: Γιώργος και Παναγιώτης, Χριστούγεννα του '57 βρέθηκαν στους Φιλιάτες. Ο ένας μετά τον ά...

ΠΡΟΒΟΛΗ

Αν ...  χορός, τραγούδι και στολή βάζαν ψηλά τον πήχη. Θα 'ταν τεράστια η προβολή,  του τόπου στον πλανήτη. Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ  27/09/2017