Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

ΤΟ ΑΙΜΑ ΝΕΡΟ ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ…

(Να πάψουμε να τρώμε τη σάρκα μας...!). 

Ο κόσμος μας δεν σηκώνει πια άλλο ψέμα…

Άλλη κοροϊδία, άλλη υποκρισία…

Όσοι παλεύουν να πιάσουν την καρέκλα του Δήμαρχου, μην ξεγελιόμαστε, πρώτα έχουν στο νου τα προσωπικά συμφέροντα.

Την ικανοποιητική νόμιμη απολαβή και τα διάφορα πιθανά παράνομα «κίνητρα».

Τα απαρχαιωμένα συνθήματα: «Μόνο εγώ μπορώ να σας φέρω νερό, να βελτιώσω το ηλεκτρικό δίκτυο, να σας κατασκευάσω δρόμους, να σας εντάξω σ’ ευρωπαϊκά προγράμματα…, να σας αλλάξω τη ζωή και κανένας άλλος…», έχουν ξεθωριάσει πια…

Ο κόσμος αντιλήφθηκε τα παιχνίδια των αχόρταγων πολιτικών επιχειρηματιών και δείχνει αδιάφορος.

«Όποιος τα ‘σπειρε ας τα θερίσει», λέει λακωνικά.

Κανένας από τους απλούς πολίτες την Κυριακή δεν θα πλησιάσει, από μόνος του με ικανοποίηση την κάλπη.

Θα τον παρασύρει το 50 - ευρω και η τζάμπα μεταφορά του με μισθωμένα λεωφορεία από την Ελλάδα στα χωριά …

… Παρόλα ταύτα, μέσα από τη σφοδρή σύγκρουση των επιχειρηματικών συμφερόντων, ένας θα βγει Δήμαρχος.

Σαν αδέλφια που είμαστε… τίθεται θέμα ψυχραιμίας και αυτοσυγκράτησης.

Ν’ αποφευχθούν τα άκρα:

Η σκληρή κόντρα, ο παράλογος οξυμένος θυμός, ο εκφοβισμός και η προκλητική  χυδαία προεκλογική αντιπαράθεση…!

Να πέσουν οι τόνοι, κυρίως στο νέο Δήμο Φοινίκης, που οι απειλές ξεπερνάν τα όρια της λογικής…

Ώστε ν’ αποφευχθεί ο κίνδυνος του τραμπουκισμού, της σχιζοφρένιας και της «αιματηρής» σύγκρουσης!!!

Τ’ αδελφικό αίμα νερό δεν γίνεται.

Κι αν γίνεται δεν πίνετε…!!!


Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ

18/06/2015

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

«ΟΜΟΡΦΟΣ ΝΕΚΡΟΣ»

(Κοινωνικό θέμα) Φέρνω στο νου μου δύο συγκινητικές στιγμές, που σχετίζονται με το μοιραίο. Με το θάνατο. Τη μία την αποτύπωσα σε συζήτηση με τον οφθαλμίατρο, Χρηστάκη Τζούμπη. Λέει ο φίλος μου: «Δε φοβάμαι το θάνατο, αλλά τον τάφο. Το παράχωμα. Το χώμα που ρίχνει πάνω στο νεκρό ο νεκροθάφτης. Απ’ αυτό πανικοβάλομε. Κι η μάνα μου δεν φοβόταν το θάνατο. Εσένα, αγόρι μου, πονώ, μου έλεγε πριν φύγει. Σε σκέφτομαι στεναχωρημένο με το δάκρυ στο μάτι, να κάθεσαι πάνω από το στολισμένο φέρετρό μου στη μέση του οντά και θλίβομαι». Ο Χρηστάκης καταλήγει:  «Ακόμα και στα τελευταία της, η καλή μου μάνα, είχε όμορφη ψυχή!»      Η δεύτερη στιγμή: Μου έχει συμβεί να ακούω, συνήθως γυναίκες, βγαίνοντας από παρηγοριά, από οικογένεια που έχασε αγαπημένο πρόσωπο, ανάμεσα στα διάφορα, να λένε: «Όμορφος νεκρός. Σαν να κοιμόταν. Σαν να ήταν ζωντανός. Έτοιμος να σου μιλήσει … !». Σε μέρα βαθιού πόνου, πένθους γίνεται η συζήτηση. ...

ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ

Το 1958, ο 18χρονος Σπύρος ΚΟΥΜΠΟΥΛΗΣ μπαίνει στη φυλακή. Μόλις είχε τελειώσει τη διετή τεχνική σχολή, κι εκείνη την περίοδο, ως βοηθός τραχτερίστα, μέσα στη σκόνη και στο λιοπύρι όργωνε τα χωράφια της κρατικής επιχείρησης. Με τον Γιώργο ΛΕΖΟ από τη Λεσινίτσα και τον Παναγιώτη ΜΠΟΥΖΟΥΚΑ από το Βελιάχοβο, οι τρεις πυροστιά, αγανακτισμένοι, πήραν πάνω στους σβόλους, μια κοινή απόφαση: Να δραπετεύσουν απ’ τη χώρα αυτή, που σου στερούσε την ελευθερία. Είχαν συγκεκριμένο σχέδιο. Οι δύο να περνούσαν στην Ελλάδα, να οργανώνονταν και να γύριζαν ενισχυμένοι πίσω. Με στόχο: να ενώσουν με αγώνα τον τόπο με τον εθνικό κορμό, με την Πατρίδα τους. Ο Σπύρος, που θα έμενε στο Δέλβινο, για να παρακολουθήσει την κατάσταση, μετά τη δραπέτευσή τους, υποσχέθηκε να τους εξοπλίσει με κόκκινες ιταλικές χειροβομβίδες, απομεινάρια πολέμου, που τις έβρισκε στα καλύβια του χωριού του. Οι δύο: Γιώργος και Παναγιώτης, Χριστούγεννα του '57 βρέθηκαν στους Φιλιάτες. Ο ένας μετά τον ά...

ΠΡΟΒΟΛΗ

Αν ...  χορός, τραγούδι και στολή βάζαν ψηλά τον πήχη. Θα 'ταν τεράστια η προβολή,  του τόπου στον πλανήτη. Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ  27/09/2017