Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

ΚΑΤΑΝΤΗΣΑΝ ΜΙΑ ΧΟΥΦΤΑ ΤΟΠΟ ΚΟΣΚΙΝΟ…

Ενώ μας δόθηκε σαν κοινότητα η καλύτερη ευκαιρία για ενότητα, για ομαλή συνεργασία για ανάδειξη κοινού υποψηφίου δημάρχου, μόνο πέντε ανεύθυνα, ανέντιμα δικά μας άτομα την κατάντησαν μη χειρότερα…

Την έσπασαν…, την έκαναν χίλια δυο κομμάτια.

Βίδες.

Επειδή, πάνω στην προεκλογική συνεννόηση, δεν τα βρήκαν…

Ο καθένας τραβούσε την αγκλίτσα προς τον εαυτό του.

Χωρίς κανένα δικαίωμα - αποκλειστικά και μόνο αυτά τα πέντε πρόσωπα - για τα ιδιοτελή τους συμφέροντα, κατάντησαν τον τόπο μας κόσκινο…

…Που πλέον δεν κρατάει τίποτε.

- Ότι του ρίξεις πάνω… πέφτει κάτω -.

Τον λίγο κόσμο για να πετύχουν το σκοπό τους - να ανεβάσουν περισσότερο την οικονομική τους ισχύ - τον αποπροσανατόλισαν.

Του άλλαξαν κυριολεχτικά τα φώτα..

Τον τραβάν απ’ το χαλινάρι μόνο αυτά τα πέντε πρόσωπα…

Όσο πλησιάζει η μέρα των εκλογών τόσο περισσότερο αυξάνεται στον τόπο μας η πολιτική αστάθεια.

Αμφισβητούνται οι «επίσημες» πολιτικές συμμαχίες.

Άλλη είναι η συμφωνία της ημέρας, άλλες οι επαφές και οι ζυμώσεις των μεσονυκτίων κι άλλη θα είναι, θέλω να πιστεύω, η τελική απόφαση της ατέλειωτης νύχτας της Κυριακής των εκλογών.

Παίζονται πολλά λεφτά, που είναι γλυκά, πάνω και κάτω από το τραπέζι.

Οι δύο πολιτικοί οχθροί, πλέον «σύμμαχοι», για να βγάλουν στο περιθώριο τον αιώνιο ηγέτη, που θεωρείτε ως βασικός υπεύθυνος της συνολικής καταστροφής μας, δεν έχουν πια εμπιστοσύνη ούτε στα ρούχα τους.

Βρίσκονται σε αμηχανία, σε αφασία…

Όλες οι λανθασμένες προεκλογικές συνεργασίες και κινήσεις των κομματικών επιτελείων, αλλά και η δυναμική στήριξη από επιχειρηματικά συμφέροντα, φαίνεται ξεκάθαρα πώς οδηγούν το νερό στο μύλο του Ανεξάρτητου Υποψηφίου Δήμαρχου…    

Ενώ σ’ όλο τον πλανήτη -  σ’ εθνική κοινότητα - τον κόσμο τον συσπειρώνει η Πατρίδα, η αγάπη, η λαχτάρα γι’ αυτή, ο καθένας εδώ στη Βόρειο Ήπειρο, κατά περίεργο τρόπο, επιλέγει το χρώμα της αρεσκείας του.

Για να πετύχει μόνο τον προσωπικό του στόχο.

Η πληθώρα των υποψηφίων δημάρχων σε μια χούφτα τόπο, είναι αντιξοότητα, ασυναρτησία…

Καθόλου Δημοκρατία…  

Οι υποψήφιοι σύμβουλοι κι αυτοί για να βάλουν πόδι στο Δημαρχιακό Συμβούλιο, το οποίο θα παρέχει ικανοποιητική αμοιβή, παραδόθηκαν σε κάθε άσχετο αλβανικό κομματικό συνδυασμό…

Για να «σώσουν» τον τόπο τους…

Σε μας, κατανοητό πια, είναι μεγάλο το κακό…

… Και μετά ζητάμε δικαιώματα …

Ποιοι κι από ποιους, παρακαλώ…(;!)


Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ

14/06/2015

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

ΠΩΣ ΠΑΡΕΜΕΙΝΕ Η ΝΤΙΝΑ ΣΤΗΝ ΚΟΡΥΦΗ !

Ήταν το 1978. Μετά από πολυήμερες δοκιμές, νυχτο - ξημερώματα πάνω στο χορό, ο όμιλος γυναικών της Δρόπολης ενόψει του Φολκλορικού Φεστιβάλ τ’ Αργυροκάστρου, ήταν έτοιμος, ν’ ανέβει στη σκηνή. Ασφαλώς, με την αδιαμφισβήτητη επιτυχία. Με την τέλεια προετοιμασία του, τη δεξιοτεχνία του, θα ενθουσίαζε, στο αρχαίο κάστρο, τους θαυμαστές. Θα τους έκοβε για πολλοστή φορά, ξανά μόνο για λίγο την ανάσα. Ήταν η Ντίνα του Μήλου στην κορυφή. Η καλύτερη επιλογή - πρώτο μπόι, ευλύγιστο σώμα - με προσόντα καλλονής. Η λάμψη όλη πάνω της ... ! Αυτή καθόρισαν οι ειδικοί , αποκλειστικά, να σύρει το δροπολίτικο χορό. Ενώ, όλα ήταν έτοιμα και μετά από λίγες ώρες θα ξεκινούσε η εκδήλωση, ανώτατα κομματικά στελέχη έφεραν αντίρρηση. Παρενέβησαν στο φολκλόρ. Το ανέμισμα του μαντιλιού, δεν το εμπιστευόταν στην Ντίνα. Ως μέλος θιγμένης οικογένειας, δεν άρμοζε να είναι η Νίνα στην κορυφή. Να την έβγαζαν από το χορό; Ήταν πλέον αργά. Να την έβαζαν στο τέλος; Θα φαινόταν ξανά.  Σκέφτηκαν

«ΟΜΟΡΦΟΣ ΝΕΚΡΟΣ»

(Κοινωνικό θέμα) Φέρνω στο νου μου δύο συγκινητικές στιγμές, που σχετίζονται με το μοιραίο. Με το θάνατο. Τη μία την αποτύπωσα σε συζήτηση με τον οφθαλμίατρο, Χρηστάκη Τζούμπη. Λέει ο φίλος μου: «Δε φοβάμαι το θάνατο, αλλά τον τάφο. Το παράχωμα. Το χώμα που ρίχνει πάνω στο νεκρό ο νεκροθάφτης. Απ’ αυτό πανικοβάλομε. Κι η μάνα μου δεν φοβόταν το θάνατο. Εσένα, αγόρι μου, πονώ, μου έλεγε πριν φύγει. Σε σκέφτομαι στεναχωρημένο με το δάκρυ στο μάτι, να κάθεσαι πάνω από το στολισμένο φέρετρό μου στη μέση του οντά και θλίβομαι». Ο Χρηστάκης καταλήγει:  «Ακόμα και στα τελευταία της, η καλή μου μάνα, είχε όμορφη ψυχή!»      Η δεύτερη στιγμή: Μου έχει συμβεί να ακούω, συνήθως γυναίκες, βγαίνοντας από παρηγοριά, από οικογένεια που έχασε αγαπημένο πρόσωπο, ανάμεσα στα διάφορα, να λένε: «Όμορφος νεκρός. Σαν να κοιμόταν. Σαν να ήταν ζωντανός. Έτοιμος να σου μιλήσει … !». Σε μέρα βαθιού πόνου, πένθους γίνεται η συζήτηση. Με τι να σχετίζεται τάχ

ΑΝΟΙΓΟΥΝ ΤΟΝ ΤΑΦΟ ΤΟΥΣ

(Κοινωνικό θέμα) Δεν μπορώ να καταλάβω την πράξη ορισμένων υπερηλίκων σε χωριά της Πάνω Δρόπολης, που καλούν μάστορα κι ετοιμάζει, στα «δυο μέτρα» τους στο νεκροταφείο, τον τάφο τους. Αποφασίζουν, κιόλας οι ίδιοι, να γίνει με γρανίτη ή με μάρμαρο... Για να έχει αντοχή και να μην λερώνεται... Εκτός από τον τάφο, από τις οικονομίες τους καλύπτουν-όταν έρχεται η ώρα-και τα έξοδα της κηδείας τους. Προσπαθώ να μπω στον κόσμο αυτών των ανθρώπων. Στην ψυχολογία τους, στο σκεπτικό τους, στο συναίσθημά τους κι αδυνατώ πραγματικά να συλλάβω την τόλμη τους, τη δύναμή τους. Φαίνεται, το γεγονός που τους αναγκάζει να κάνουν την πράξη αυτή, που τους οδηγεί να φτάσουν στο σημείο αυτό, είναι η ασθένεια της εποχής, που σε μεγάλο ποσοστό το παιδί παρατάει το γονιό. Κι όντας μόνος του, ο γέροντας, έχει χάσει την ελπίδα. Κι έχει αποκτήσει πλέον άλλη αντίληψη για τη ζωή του. Περιμένει χωρίς φόβο, χωρίς άγχος, ήρεμα, φυσιολογικά το θάνατό του. Ετοιμάζει και τον τάφο του.