Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

ΤΟ ΔΗΜΑΡΧΟ ΘΑ ΤΟΝ ΑΝΑΔΕΙΞΟΥΝ ΤΑ ΛΕΦΤΑ

(Συνεχίζουμε, με γοργούς ρυθμούς, να σκάβουμε τον τάφο του εαυτού μας...).

Τελείωσε το τζάμπα, το βερεσέ…

Το προεκλογικό κλίμα στον τόπο μας πλέον έχει αποχτήσει έντονη εμπορική απόχρωση…

… Ο κόσμος  έχει όσφρηση…

Δεν είναι χαζός;!

Φέτος έπιασε πρόωρα το στημένο εμπορικό παιχνίδι των δημοτικών εκλογών…

…Για να ψηφίσει τον υποψήφιο Δήμαρχο, που τον προωθούν τα μεγάλα επιχειρηματικά συμφέροντα κι όχι τα συμφέροντα του τόπου, το πάει ζητώντας…

Σου λέει:

«Τελείωσε ο ψευδοπατριωτισμός…

Τα συνθήματα, οι σημαίες, οι φανφάρες όλων των προηγούμενων ετών…!!!

Κατέβαινε φίλε μου - κέρασε τη νύφη -  βάλε λεφτά κάτω από το χέρι μου, για να ωφεληθώ, να ζήσω κι εγώ.

Όχι μόνο εσύ.

… Γιατί και οι δύο έχουμε ψυχή…!!!

Αφού η καθαρή προσδοκία σου - ρεμάλι έμπορα πολιτικέ - είναι η κατάκτηση του Δημαρχείου αποκλειστικά για κονόμα.

Σεβάσου το εμπορικό σου παιχνίδι!

Ρίξε λεφτά για να βγάλεις λεφτά…!». 

…Έτσι το Δήμαρχο - καθαροί είναι οι λογαριασμοί - θα τον πετύχει ο επιχειρηματίας που θα πληρώσει καλύτερα αλλά και περισσότερο κόσμο…

Θα παν περίπατο οι προεκλογικές συμφωνίες, συμμαχίες, συνεργασίες…

… και δεν ξέρω ποια άλλη λέξη ίδιας σημασίας να βρω…

Τα λεφτά, ευτυχώς ή δυστυχώς, θα παν στα λεφτά…

Τον έχουμε δολοφονήσει με τα ίδια μας τα χέρια, τι ψάχνουμε ακόμα - από χρόνια τώρα - τον ΕΛΛΗΝΙΣΜΟ…!!! 


Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ

13/06/2015

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

«ΟΜΟΡΦΟΣ ΝΕΚΡΟΣ»

(Κοινωνικό θέμα) Φέρνω στο νου μου δύο συγκινητικές στιγμές, που σχετίζονται με το μοιραίο. Με το θάνατο. Τη μία την αποτύπωσα σε συζήτηση με τον οφθαλμίατρο, Χρηστάκη Τζούμπη. Λέει ο φίλος μου: «Δε φοβάμαι το θάνατο, αλλά τον τάφο. Το παράχωμα. Το χώμα που ρίχνει πάνω στο νεκρό ο νεκροθάφτης. Απ’ αυτό πανικοβάλομε. Κι η μάνα μου δεν φοβόταν το θάνατο. Εσένα, αγόρι μου, πονώ, μου έλεγε πριν φύγει. Σε σκέφτομαι στεναχωρημένο με το δάκρυ στο μάτι, να κάθεσαι πάνω από το στολισμένο φέρετρό μου στη μέση του οντά και θλίβομαι». Ο Χρηστάκης καταλήγει:  «Ακόμα και στα τελευταία της, η καλή μου μάνα, είχε όμορφη ψυχή!»      Η δεύτερη στιγμή: Μου έχει συμβεί να ακούω, συνήθως γυναίκες, βγαίνοντας από παρηγοριά, από οικογένεια που έχασε αγαπημένο πρόσωπο, ανάμεσα στα διάφορα, να λένε: «Όμορφος νεκρός. Σαν να κοιμόταν. Σαν να ήταν ζωντανός. Έτοιμος να σου μιλήσει … !». Σε μέρα βαθιού πόνου, πένθους γίνεται η συζήτηση. ...

ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ

Το 1958, ο 18χρονος Σπύρος ΚΟΥΜΠΟΥΛΗΣ μπαίνει στη φυλακή. Μόλις είχε τελειώσει τη διετή τεχνική σχολή, κι εκείνη την περίοδο, ως βοηθός τραχτερίστα, μέσα στη σκόνη και στο λιοπύρι όργωνε τα χωράφια της κρατικής επιχείρησης. Με τον Γιώργο ΛΕΖΟ από τη Λεσινίτσα και τον Παναγιώτη ΜΠΟΥΖΟΥΚΑ από το Βελιάχοβο, οι τρεις πυροστιά, αγανακτισμένοι, πήραν πάνω στους σβόλους, μια κοινή απόφαση: Να δραπετεύσουν απ’ τη χώρα αυτή, που σου στερούσε την ελευθερία. Είχαν συγκεκριμένο σχέδιο. Οι δύο να περνούσαν στην Ελλάδα, να οργανώνονταν και να γύριζαν ενισχυμένοι πίσω. Με στόχο: να ενώσουν με αγώνα τον τόπο με τον εθνικό κορμό, με την Πατρίδα τους. Ο Σπύρος, που θα έμενε στο Δέλβινο, για να παρακολουθήσει την κατάσταση, μετά τη δραπέτευσή τους, υποσχέθηκε να τους εξοπλίσει με κόκκινες ιταλικές χειροβομβίδες, απομεινάρια πολέμου, που τις έβρισκε στα καλύβια του χωριού του. Οι δύο: Γιώργος και Παναγιώτης, Χριστούγεννα του '57 βρέθηκαν στους Φιλιάτες. Ο ένας μετά τον ά...

ΠΡΟΒΟΛΗ

Αν ...  χορός, τραγούδι και στολή βάζαν ψηλά τον πήχη. Θα 'ταν τεράστια η προβολή,  του τόπου στον πλανήτη. Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ  27/09/2017