Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

ΤΑ ΛΕΜΕ ΣΤΗ ΝΥΦΗ ΝΑ ΤΑ ΑΚΟΥΣΕΙ Η ΠΕΘΕΡΑ…

(Ένα προεκλογικό μήνυμα)

«Αν θα ήμουν εγώ έπαρχος, λέει κοντινός μας φίλος, θα έκανα πολλά…».

 «Θα μας έκανες το κόκκινο τ’ αβγό, του λέμε δύσπιστα».

«Θα το έκανα, μάλιστα και μεγάλο.

Να σας πως και πώς:

Όντας υποψήφιος θα ‘κανα καλούς λογαριασμούς με το κόμμα που θα με στήριζε. Θα έμπαινα δυνατά στο παιχνίδι. Με πίστη στη νίκη. Στην εκτέλεση του έργου.

Σε μια κόλλα χαρτί θα σημείωνα μόνον τέσσερα - πέντε πράγματα. Τα βασικά. Τα γνωστά, που ζητάει ο κόσμος μια ζωή:

Ηλεκτρικό, νερό, δρόμους…

Το χαρτί θα το συνυπογράφαμε: π.χ., εγώ, ο Γενικός Πρόεδρος της Ομόνοιας και ο Πρόεδρος του ΚΕΑΔ».

«Αν δεν το υπέγραφαν αυτοί; επιμένουμε στη δυσπιστία».

«Τότε δεν θα δεχόμουν και την υποψηφιότητα. Γιατί θα καταλάβαινα από την αρχή την απάτη. Και θα διαλαλούσα στον κόσμο τι μ’ οδήγησε στην παραίτηση».

«Υποθέτουμε ότι θα συμφωνούσατε και οι τρεις. Παραπέρα τι θα συνέβαινε;». 

«Η συμφωνία θα ‘ταν κοινή προσπάθεια. Μοίρασμα του βάρους, της ευθύνης δια το τρία.

Θα το πιάναμε σαν ο παπάς στα φώτα. Με τα αιτήματα παραμάσκαλα θα ραβόμασταν των υπουργιών στα Τίρανα. Θα συνομιλούσαμε, θα παίρναμε υποσχέσεις, θα τους αφήναμε χαρτιά.

Το ίδιο βιολί και στην  Αθήνα. Συναντήσεις, υποσχέσεις, χαρτιά…

Όλη η προσπάθεια… για να βυζάξουμε από δύο μεριές. Όχι σαν ήσυχο αρνί, σαν αλανιάρικο. Γιατί το ήσυχο δεν το ζυγώνει ούτε η μάνα του.

Δεν πιστεύω να μην πετυχαίναμε στόχους, αν λειτουργούσαμε οι τρεις μαζί.

Όμως με σεβαστούς κανόνες.

Πάνω σε ίδιους στόχους».

«Αν στην πορεία στο έστριβαν; ρωτάμε ξανά. Κάνοντας αυτή τη φορά  τον συνήγορο του διαβόλου». 

«Είχα ξανά ράμματα για τη γούνα τους. Θα μάζευα τα κλειδιά όλων των γραφείων του επαρχείου, - είναι πολύ τρελό αυτό που θα σας πω, -  θα τα έκανα μάτσο και θα τους τα πετούσα κατακέφαλα.

Μα το γάλα της μάνας μου…

Και, πριν πάω εγώ σπίτι μου, θα έκανα τ’ αδύνατα δυνατά, να πήγαιναν στο δικό τους σπίτι πρώτα αυτοί.

Και, μετά απ’ αυτό το χουνέρι, δεν πιστεύω να τολμούσαν επόμενοι πολιτικοί να παίζουν με τον κόσμο…!!!

Υ.Γ. Κείμενο από το αδημοσίευτο βιβλίο «Τρικλοποδιές».


Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ

05/05/2015

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

«ΟΜΟΡΦΟΣ ΝΕΚΡΟΣ»

(Κοινωνικό θέμα) Φέρνω στο νου μου δύο συγκινητικές στιγμές, που σχετίζονται με το μοιραίο. Με το θάνατο. Τη μία την αποτύπωσα σε συζήτηση με τον οφθαλμίατρο, Χρηστάκη Τζούμπη. Λέει ο φίλος μου: «Δε φοβάμαι το θάνατο, αλλά τον τάφο. Το παράχωμα. Το χώμα που ρίχνει πάνω στο νεκρό ο νεκροθάφτης. Απ’ αυτό πανικοβάλομε. Κι η μάνα μου δεν φοβόταν το θάνατο. Εσένα, αγόρι μου, πονώ, μου έλεγε πριν φύγει. Σε σκέφτομαι στεναχωρημένο με το δάκρυ στο μάτι, να κάθεσαι πάνω από το στολισμένο φέρετρό μου στη μέση του οντά και θλίβομαι». Ο Χρηστάκης καταλήγει:  «Ακόμα και στα τελευταία της, η καλή μου μάνα, είχε όμορφη ψυχή!»      Η δεύτερη στιγμή: Μου έχει συμβεί να ακούω, συνήθως γυναίκες, βγαίνοντας από παρηγοριά, από οικογένεια που έχασε αγαπημένο πρόσωπο, ανάμεσα στα διάφορα, να λένε: «Όμορφος νεκρός. Σαν να κοιμόταν. Σαν να ήταν ζωντανός. Έτοιμος να σου μιλήσει … !». Σε μέρα βαθιού πόνου, πένθους γίνεται η συζήτηση. ...

ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ

Το 1958, ο 18χρονος Σπύρος ΚΟΥΜΠΟΥΛΗΣ μπαίνει στη φυλακή. Μόλις είχε τελειώσει τη διετή τεχνική σχολή, κι εκείνη την περίοδο, ως βοηθός τραχτερίστα, μέσα στη σκόνη και στο λιοπύρι όργωνε τα χωράφια της κρατικής επιχείρησης. Με τον Γιώργο ΛΕΖΟ από τη Λεσινίτσα και τον Παναγιώτη ΜΠΟΥΖΟΥΚΑ από το Βελιάχοβο, οι τρεις πυροστιά, αγανακτισμένοι, πήραν πάνω στους σβόλους, μια κοινή απόφαση: Να δραπετεύσουν απ’ τη χώρα αυτή, που σου στερούσε την ελευθερία. Είχαν συγκεκριμένο σχέδιο. Οι δύο να περνούσαν στην Ελλάδα, να οργανώνονταν και να γύριζαν ενισχυμένοι πίσω. Με στόχο: να ενώσουν με αγώνα τον τόπο με τον εθνικό κορμό, με την Πατρίδα τους. Ο Σπύρος, που θα έμενε στο Δέλβινο, για να παρακολουθήσει την κατάσταση, μετά τη δραπέτευσή τους, υποσχέθηκε να τους εξοπλίσει με κόκκινες ιταλικές χειροβομβίδες, απομεινάρια πολέμου, που τις έβρισκε στα καλύβια του χωριού του. Οι δύο: Γιώργος και Παναγιώτης, Χριστούγεννα του '57 βρέθηκαν στους Φιλιάτες. Ο ένας μετά τον ά...

ΠΡΟΒΟΛΗ

Αν ...  χορός, τραγούδι και στολή βάζαν ψηλά τον πήχη. Θα 'ταν τεράστια η προβολή,  του τόπου στον πλανήτη. Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ  27/09/2017