Η «ΕΞΕΛΙΞΗ» ΣΤΗΝ ΤΕΛΕΤΟΥΡΓΙΑ ΤΟΥ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΥ ΑΠΟΧΩΡΙΣΜΟΥ

(Κοινωνικό θέμα).

Είμαστε περαστικοί…, να ξεπροβοδούμε ο ένας τον άλλο…

Η ζωή έχει ένα τέλος… κι αυτό το τέλος - που κανείς δεν μπορεί να τ’ αποφύγει, ούτε να το προβλέψει - κάποια στιγμή έρχεται…

… Μετά την κηδεία - τον τελευταίο αποχωρισμό, το αντίο στ’ αγαπημένο πρόσωπο - τα μέλη της οικογένειας μαζί με συντοπίτες, συγγενείς και φίλους κάθονται για φαγητό.  

Τελετουργία αυτή που ο κόσμος τη διατηρεί και τη σέβεται από παλιά.

Συγχρόνως την εμπλουτίζει και με νέα στοιχεία...

Είναι θετικό το γεγονός της αλληλεγγύης ανάμεσα στους ανθρώπους στη δύσκολη στιγμή.

Έτσι μοιράζονται τον πόνο…

Όμως... στη νέα εποχή που διανύουμε, διαπιστώνουμε μια «εξέλιξη», που χρειάζεται να συζητηθεί, κι αν υπάρχει πιθανότητα ν' αντιδράσουμε εποικοδομητικά…  

Το τραπέζι της κηδείας, που γίνεται σε πολυτελέστατο εστιατόριο, δεν διαφέρει πολύ απ’ αυτό του γάμου…

Το χειρότερο είναι ότι έχει ξεσπάσει κρυφή άμιλλα μεταξύ των ανθρώπων, ποιος να το κάνει πλουσιότερο.

Με δίκιο μερικοί σε τέτοιο περιβάλλον ξεχνιούνται και τη στιγμή που συλλυπούνται, ετοιμάζονται να τσουγκρίσουν τα ποτήρια τους.

Μέσα στην ένταση του πόνου και της θλίψης, έχεις και τα παρατράγουδα…

Δυσαρέσκειες της μορφής: «Εμένα γιατί δεν με προσκάλεσες στο τραπέζι…»

Παλιά λειτουργούσαν εντελώς διαφορετικά τα πράγματα.

Την λυπημένη οικογένεια, την πρόσεχαν, τη φρόντιζαν οι κοντινοί συγγενείς και συνήθως η γειτονιά.

Συνεννοούνταν μεταξύ τους και της προσέφεραν τη μέρα του πόνου κι ως το σαρανταήμερο φαγητό με κουτάλι κι οτιδήποτε άλλο χρειάζονταν…

(Στο τραπέζι που στρωνόταν, δεν έβαζαν ούτε πιρούνι, ούτε μαχαίρι. Με την έννοια... να μη βγάλουν τα μάτια του νεκρού...)

Επίσης και σε γιορτινές μέρες της παρευρισκόταν, κατά τη διάρκεια της χρονιάς του πένθους, που η λυπημένη οικογένεια δεν μπορούσε να ετοιμάσει στο λυπημένο σπίτι της τ' απαραίτητα.

Έτσι μαλακώνει κάπως ο πόνος, αποδέχεσαι την απώλεια ο πονεμένος άνθρωπος και συνεχίζει ομαλά τη ζωή του.

Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ

08/05/2015