Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

ΣΤΗΝ ΚΑΛΠΗ ΘΑ ΠΑΜΕ ΜΕ ΜΙΣΗ ΚΑΡΔΙΑ...

Είναι μπερδεμένος ο κόσμος μας…

Άσε τι μολογάει το κάθε κομματικό φερέφωνο…

Δεν ξέρει ο κακομοίρης Βορειοηπειρώτης από πού να βαϊσει στις επερχόμενες δημοτικές εκλογές.

Όλοι οι υποψήφιοι δήμαρχοι,  με τα συνηθισμένα σλόγκαν,  τάζουν λαγούς με πετραχήλια…

Ότι  θα κάνουν το ρημαδιό ανθόκηπο, περιβόλι…

Ένα καθαρό μυαλό, που βλέπει και κρίνει ορθολογικά την κατάσταση του εγκαταλειμμένου τόπου  και την πεσμένη ψυχολογία των συμπατριωτών μας, σου λέει σταράτα:

«Στην κάλπη τον Ιούνιο θα πάμε με μισή καρδιά.

Τα ‘χουμε όλοι και όλα χαμένα…»

Σου εξηγεί ο απλός πολίτης και τους λόγους γιατί εκφράζεται απαισιόδοξα.

«Ότι τους υποψηφίους για δημάρχους, μας τους σέρβιραν όπως πάντα, χωρίς ρώτημα, με «ευγένεια» τα κόμματα.

«Ελληνικά» κι αλβανικά μαζί…

- Δεν τους επέλεξε, καθώς είναι λογικό, η κοινωνία μας -.

Έτσι που… όσο σωστή κι αν είναι η επιλογή μας, δεν θα είναι ο εαυτός του ο δήμαρχος που θα προκύψει από τις εκλογές».

Το έργο του θα είναι αντίστοιχο μ’ αυτό που έκαναν και οι εξαρτημένοι έπαρχοι πριν απ’ αυτόν:

Μια τρύπα στο νερό.  

Ο νους των πολιτικών και δημοτικών αρχόντων μας είναι μόνο στην άρπα.

Καθόλου στον τόπο, που ρήμαξε.

(Αφού πάσχουν από βουλιμία…)

Μάλιστα… με τις πράξεις τους του πέρασαν τη θηλιά του τόπου. Τη σφίγγουν διαρκώς,  τον πνίξανε…

Πώς κι από πού να το ήξερα...(;!)

Τώρα βλέπω… πως πνίγονται και οι τόποι…!

Ο πολιτικός μας όταν κυβερνάει - εξουσιάζει προσωρινά - δεν λογαριάζει τίποτε.

Οφθαλμοφανείς οι πράξεις του…,  πώς να τις αγνοήσουμε…

Αφού πετσοκόβει, βγάζει κόσμο - αντίπαλου στρατοπέδου - από τη δουλειά.

Αραιώνει με στόχο τα γερά μυαλά, τα διώχνει, για να μην τα ‘χει στην πορεία εμπόδιο…

Για να «βασιλέψει» στον άδειο τόπο μόνο αυτός ολοζωής…

Μετά… τα κατατρεγμένα παιδιά, εξαναγκαστικώς φεύγουν, χωρίς ελπίδα επιστροφής.

Οι πολιτικοί αντίπαλοι - μέχρι χθες άσπονδοι οχτροί - που αλλάζουν τ’ αλβανικά κόμματα βάσει των προσωπικών συμφερόντων τους, τώρα είναι μαζί.

Τους ένωσε ο «κοινός εχθρός».  

Στηρίζουν για δήμαρχο, πρόσωπα δήθεν κοινής αποδοχής.

…Να ρίχνεις τον κόσμο στα δίκτυα σου, με τις κοροϊδίες ψεύτη πεπειραμένου πολιτικού, είναι δικαίωμά σου.

Να θεωρείς όμως, τον τόπο μούλκι του παππού σου, είναι αισχρό και καταδικάσιμο.

Έτσι τουλάχιστον, νομίζω εγώ…


Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ

30/05/2015

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

«ΟΜΟΡΦΟΣ ΝΕΚΡΟΣ»

(Κοινωνικό θέμα) Φέρνω στο νου μου δύο συγκινητικές στιγμές, που σχετίζονται με το μοιραίο. Με το θάνατο. Τη μία την αποτύπωσα σε συζήτηση με τον οφθαλμίατρο, Χρηστάκη Τζούμπη. Λέει ο φίλος μου: «Δε φοβάμαι το θάνατο, αλλά τον τάφο. Το παράχωμα. Το χώμα που ρίχνει πάνω στο νεκρό ο νεκροθάφτης. Απ’ αυτό πανικοβάλομε. Κι η μάνα μου δεν φοβόταν το θάνατο. Εσένα, αγόρι μου, πονώ, μου έλεγε πριν φύγει. Σε σκέφτομαι στεναχωρημένο με το δάκρυ στο μάτι, να κάθεσαι πάνω από το στολισμένο φέρετρό μου στη μέση του οντά και θλίβομαι». Ο Χρηστάκης καταλήγει:  «Ακόμα και στα τελευταία της, η καλή μου μάνα, είχε όμορφη ψυχή!»      Η δεύτερη στιγμή: Μου έχει συμβεί να ακούω, συνήθως γυναίκες, βγαίνοντας από παρηγοριά, από οικογένεια που έχασε αγαπημένο πρόσωπο, ανάμεσα στα διάφορα, να λένε: «Όμορφος νεκρός. Σαν να κοιμόταν. Σαν να ήταν ζωντανός. Έτοιμος να σου μιλήσει … !». Σε μέρα βαθιού πόνου, πένθους γίνεται η συζήτηση. ...

ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ

Το 1958, ο 18χρονος Σπύρος ΚΟΥΜΠΟΥΛΗΣ μπαίνει στη φυλακή. Μόλις είχε τελειώσει τη διετή τεχνική σχολή, κι εκείνη την περίοδο, ως βοηθός τραχτερίστα, μέσα στη σκόνη και στο λιοπύρι όργωνε τα χωράφια της κρατικής επιχείρησης. Με τον Γιώργο ΛΕΖΟ από τη Λεσινίτσα και τον Παναγιώτη ΜΠΟΥΖΟΥΚΑ από το Βελιάχοβο, οι τρεις πυροστιά, αγανακτισμένοι, πήραν πάνω στους σβόλους, μια κοινή απόφαση: Να δραπετεύσουν απ’ τη χώρα αυτή, που σου στερούσε την ελευθερία. Είχαν συγκεκριμένο σχέδιο. Οι δύο να περνούσαν στην Ελλάδα, να οργανώνονταν και να γύριζαν ενισχυμένοι πίσω. Με στόχο: να ενώσουν με αγώνα τον τόπο με τον εθνικό κορμό, με την Πατρίδα τους. Ο Σπύρος, που θα έμενε στο Δέλβινο, για να παρακολουθήσει την κατάσταση, μετά τη δραπέτευσή τους, υποσχέθηκε να τους εξοπλίσει με κόκκινες ιταλικές χειροβομβίδες, απομεινάρια πολέμου, που τις έβρισκε στα καλύβια του χωριού του. Οι δύο: Γιώργος και Παναγιώτης, Χριστούγεννα του '57 βρέθηκαν στους Φιλιάτες. Ο ένας μετά τον ά...

ΠΡΟΒΟΛΗ

Αν ...  χορός, τραγούδι και στολή βάζαν ψηλά τον πήχη. Θα 'ταν τεράστια η προβολή,  του τόπου στον πλανήτη. Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ  27/09/2017