Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

ΑΝ ΕΙΧΑΜΕ ΜΥΑΛΟ, ΘΑ ΤΡΩΓΑΜΕ ΜΕ ΧΡΥΣΟ ΚΟΥΤΑΛΙ…

(Συμπέρασμα Ελλαδιτών για μας, τους Βορειοηπειρώτες)

Λέγαμε πριν από 26 χρόνια στ’ αδέλφια μας, από την πρώτη κιόλας στιγμή που πατήσαμε ελληνική γη.

- για να μας ψυχοπονέσουν, να μας προσφέρουν χείρας βοήθεια -

(Αφού ήμασταν φτωχοί…!!!).

«…Στον τόπο μας έλειπε η δημοκρατία, η ελευθερία, η παιδεία, τα προϊόντα καθημερινής κατανάλωσης, ο ρουχισμός … »

Αραδιάζαμε στην επικοινωνία μας κι άλλες "σοβαρές" ελλείψεις…

Παραπονιόμασταν σαν να μας έλειπαν τα πάντα,

το βράδυ σαν να πέφταμε νηστικοί..., με το έντερο άδειο...

Και βρίζαμε - για όλα αυτά - το σύστημα …

Ε…τότε.. είπαν αυτοί (οι Ελλαδίτες)…

«Έτσι όπως μας τα λένε, - όπως κλαψουρίζουν, σίγουρα θα τους λείπει και μυαλό, λογική … ».

Στην πορεία, κατά τη λειτουργία μας στην κοινωνία της άρπας και της απάτης, μας κοσκίνισαν καλύτερα …

Διαπίστωσαν κι ένα σωρό άλλα ελαττώματα. Αδυναμία χαρακτήρα και αξιοπρέπειας.

Αντιλήφθηκαν βασικά το αλαλούμ μας.

Σαν αποτέλεσμα…: Μας χειρίστηκαν και μας χειρίζονται ανάλογα … Έτσι όπως μας αρμόζει.

Μας φόρεσαν το καθεαυτού καπέλο…

Αν είχαμε μυαλό, λειτουργούσαμε ομαλά, διαφορετικά - μ' έντιμα, αξιόλογα πρόσωπα μπροστά - 

όχι με απατεώνες,

θα τρώγαμε με χρυσό κουτάλι.

Θα βυζαίναμε άνετα από μάνα και μητριά…!!! 


Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ
26/05/2015


Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

«ΟΜΟΡΦΟΣ ΝΕΚΡΟΣ»

(Κοινωνικό θέμα) Φέρνω στο νου μου δύο συγκινητικές στιγμές, που σχετίζονται με το μοιραίο. Με το θάνατο. Τη μία την αποτύπωσα σε συζήτηση με τον οφθαλμίατρο, Χρηστάκη Τζούμπη. Λέει ο φίλος μου: «Δε φοβάμαι το θάνατο, αλλά τον τάφο. Το παράχωμα. Το χώμα που ρίχνει πάνω στο νεκρό ο νεκροθάφτης. Απ’ αυτό πανικοβάλομε. Κι η μάνα μου δεν φοβόταν το θάνατο. Εσένα, αγόρι μου, πονώ, μου έλεγε πριν φύγει. Σε σκέφτομαι στεναχωρημένο με το δάκρυ στο μάτι, να κάθεσαι πάνω από το στολισμένο φέρετρό μου στη μέση του οντά και θλίβομαι». Ο Χρηστάκης καταλήγει:  «Ακόμα και στα τελευταία της, η καλή μου μάνα, είχε όμορφη ψυχή!»      Η δεύτερη στιγμή: Μου έχει συμβεί να ακούω, συνήθως γυναίκες, βγαίνοντας από παρηγοριά, από οικογένεια που έχασε αγαπημένο πρόσωπο, ανάμεσα στα διάφορα, να λένε: «Όμορφος νεκρός. Σαν να κοιμόταν. Σαν να ήταν ζωντανός. Έτοιμος να σου μιλήσει … !». Σε μέρα βαθιού πόνου, πένθους γίνεται η συζήτηση. ...

ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ

Το 1958, ο 18χρονος Σπύρος ΚΟΥΜΠΟΥΛΗΣ μπαίνει στη φυλακή. Μόλις είχε τελειώσει τη διετή τεχνική σχολή, κι εκείνη την περίοδο, ως βοηθός τραχτερίστα, μέσα στη σκόνη και στο λιοπύρι όργωνε τα χωράφια της κρατικής επιχείρησης. Με τον Γιώργο ΛΕΖΟ από τη Λεσινίτσα και τον Παναγιώτη ΜΠΟΥΖΟΥΚΑ από το Βελιάχοβο, οι τρεις πυροστιά, αγανακτισμένοι, πήραν πάνω στους σβόλους, μια κοινή απόφαση: Να δραπετεύσουν απ’ τη χώρα αυτή, που σου στερούσε την ελευθερία. Είχαν συγκεκριμένο σχέδιο. Οι δύο να περνούσαν στην Ελλάδα, να οργανώνονταν και να γύριζαν ενισχυμένοι πίσω. Με στόχο: να ενώσουν με αγώνα τον τόπο με τον εθνικό κορμό, με την Πατρίδα τους. Ο Σπύρος, που θα έμενε στο Δέλβινο, για να παρακολουθήσει την κατάσταση, μετά τη δραπέτευσή τους, υποσχέθηκε να τους εξοπλίσει με κόκκινες ιταλικές χειροβομβίδες, απομεινάρια πολέμου, που τις έβρισκε στα καλύβια του χωριού του. Οι δύο: Γιώργος και Παναγιώτης, Χριστούγεννα του '57 βρέθηκαν στους Φιλιάτες. Ο ένας μετά τον ά...

ΠΡΟΒΟΛΗ

Αν ...  χορός, τραγούδι και στολή βάζαν ψηλά τον πήχη. Θα 'ταν τεράστια η προβολή,  του τόπου στον πλανήτη. Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ  27/09/2017