Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

ΑΝ ΕΙΧΑΜΕ ΜΥΑΛΟ, ΘΑ ΤΡΩΓΑΜΕ ΜΕ ΧΡΥΣΟ ΚΟΥΤΑΛΙ…

(Συμπέρασμα Ελλαδιτών για μας, τους Βορειοηπειρώτες)

Λέγαμε πριν από 26 χρόνια στ’ αδέλφια μας, από την πρώτη κιόλας στιγμή που πατήσαμε ελληνική γη.

- για να μας ψυχοπονέσουν, να μας προσφέρουν χείρας βοήθεια -

(Αφού ήμασταν φτωχοί…!!!).

«…Στον τόπο μας έλειπε η δημοκρατία, η ελευθερία, η παιδεία, τα προϊόντα καθημερινής κατανάλωσης, ο ρουχισμός … »

Αραδιάζαμε στην επικοινωνία μας κι άλλες "σοβαρές" ελλείψεις…

Παραπονιόμασταν σαν να μας έλειπαν τα πάντα,

το βράδυ σαν να πέφταμε νηστικοί..., με το έντερο άδειο...

Και βρίζαμε - για όλα αυτά - το σύστημα …

Ε…τότε.. είπαν αυτοί (οι Ελλαδίτες)…

«Έτσι όπως μας τα λένε, - όπως κλαψουρίζουν, σίγουρα θα τους λείπει και μυαλό, λογική … ».

Στην πορεία, κατά τη λειτουργία μας στην κοινωνία της άρπας και της απάτης, μας κοσκίνισαν καλύτερα …

Διαπίστωσαν κι ένα σωρό άλλα ελαττώματα. Αδυναμία χαρακτήρα και αξιοπρέπειας.

Αντιλήφθηκαν βασικά το αλαλούμ μας.

Σαν αποτέλεσμα…: Μας χειρίστηκαν και μας χειρίζονται ανάλογα … Έτσι όπως μας αρμόζει.

Μας φόρεσαν το καθεαυτού καπέλο…

Αν είχαμε μυαλό, λειτουργούσαμε ομαλά, διαφορετικά - μ' έντιμα, αξιόλογα πρόσωπα μπροστά - 

όχι με απατεώνες,

θα τρώγαμε με χρυσό κουτάλι.

Θα βυζαίναμε άνετα από μάνα και μητριά…!!! 


Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ
26/05/2015


Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

«ΟΜΟΡΦΟΣ ΝΕΚΡΟΣ»

(Κοινωνικό θέμα) Φέρνω στο νου μου δύο συγκινητικές στιγμές, που σχετίζονται με το μοιραίο. Με το θάνατο. Τη μία την αποτύπωσα σε συζήτηση με τον οφθαλμίατρο, Χρηστάκη Τζούμπη. Λέει ο φίλος μου: «Δε φοβάμαι το θάνατο, αλλά τον τάφο. Το παράχωμα. Το χώμα που ρίχνει πάνω στο νεκρό ο νεκροθάφτης. Απ’ αυτό πανικοβάλομε. Κι η μάνα μου δεν φοβόταν το θάνατο. Εσένα, αγόρι μου, πονώ, μου έλεγε πριν φύγει. Σε σκέφτομαι στεναχωρημένο με το δάκρυ στο μάτι, να κάθεσαι πάνω από το στολισμένο φέρετρό μου στη μέση του οντά και θλίβομαι». Ο Χρηστάκης καταλήγει:  «Ακόμα και στα τελευταία της, η καλή μου μάνα, είχε όμορφη ψυχή!»      Η δεύτερη στιγμή: Μου έχει συμβεί να ακούω, συνήθως γυναίκες, βγαίνοντας από παρηγοριά, από οικογένεια που έχασε αγαπημένο πρόσωπο, ανάμεσα στα διάφορα, να λένε: «Όμορφος νεκρός. Σαν να κοιμόταν. Σαν να ήταν ζωντανός. Έτοιμος να σου μιλήσει … !». Σε μέρα βαθιού πόνου, πένθους γίνεται η συζήτηση. ...

ΠΡΟΒΟΛΗ

Αν ...  χορός, τραγούδι και στολή βάζαν ψηλά τον πήχη. Θα 'ταν τεράστια η προβολή,  του τόπου στον πλανήτη. Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ  27/09/2017

ΓΡΑΜΜΕΝΟ ΜΕ ΠΟΝΟ ΨΥΧΗΣ

Είναι έργο ζωής το βιβλίο «Ο ΤΟΠΟΣ ΜΑΣ, Η ΛΑΤΡΕΙΑ ΜΑΣ», του Βασίλη ΛΑΧΑΝΑ. Βαρύ σε περιεχόμενο, αλλά και σε όγκο. Βαραίνουν στο χέρι σου, ακόμα κι ως χάρτινο υλικό, οι 321 σελίδες. (Προσθέτεις εδώ και τις 259 ασπρόμαυρες και έγχρωμες φωτογραφίες που συμπεριλαμβάνονται στο έργο και του ανεβάζουν περισσότερο την αξία). Είναι άφθονα, αλλά και σωστά τεκμηριωμένα όλα τα στοιχεία. Στο σφιχτοδεμένο βιβλίο νομίζεις ότι αν ακουμπήσεις ανάλαφρα πάνω στο σώμα του μύτη μαχαιριού, θα δεις να  « ρέει »  αδιάκοπα άφθονο ποιοτικό απόσταγμα. Για το μικρό Βοδίνο, ο Βασίλης, το τέκνο του, μίλησε μέσω τού γραπτού του λόγου, με πόνο ψυχής. Η σωστή συντακτική και ορθογραφική επιμέλεια των Αλκιβιάδη Σ. ΓΚΑΖΙΚΑ και Μάρθας ΤΣΙΟΥΡΗ - ΘΑΝΑΣΗ, προσέθεσαν ομορφιά στις πολύτιμες σελίδες τού βιβλίου. Όταν τελείωσα τη σύνταξη όλου του υλικού, κατέληξα ενθουσιασμένος στο εύλογο συμπέρασμα: ότι από μικρή βατιά, βγήκε μεγάλος λαγός. Σε κάθε σειρά συναντάς την τεράστια υπομονή τ...