ΚΟΙΤΑ ΤΙ ΜΟΥ ΘΥΜΙΖΕΙ ΜΙΑ ΕΙΚΟΝΑ…!

(Έτσι… για να "ξεχάσουμε" κάπως τα σοβαρά…)

Η μάνα καλή μου, είτε αλλιώς - η μάνα - Γκέλω - εκείνα τα δύσκολα χρόνια, όταν πήγαινε στο Χάσκοβο, σε συγγενείς, τύλιγε σ' ένα χαρτί λίγη ζάχαρη και καφέ και τα κομπόδενε στο ζωνάρι της.

Για να τα 'χε για το δρόμο.

Περπατώντας στη ρίζα του βουνού, κάθε τόσο κοντοστέκονταν...

Έβγαζε το χαρτί από το ζωνάρι της κι έβαζε λίγο καφέ με ζάχαρη στη γλώσσα της.

Για να ‘παιρνε δύναμη.

Κατέβαζε κάτω κι από καμιά γουλιά ρακί, από το μπουκαλάκι, που κρατούσε σε πάνινη σακούλα.

Ενώ ο δόλιος, ο πολυδουλεμένος πατέρας μου, όταν η μάνα μου του ‘ψηνε καφέ, ανακατεμένο μ’ αρκετό κριθάρι - τότε στο μανάβικο τύγχανε να πάρουμε σαν οικογένεια μόνο 100 γραμμάρια καφέ το μήνα - θυμάμαι που της έλεγε:

- Βίτα! Φύγε από κοντά μου, γιατί φοβάμαι μη χλιμιντρίσω σαν το μουλάρι και σε κλοτσήσω...!

....Σήμερα, ασφαλώς, γελάς με τέτοιου είδους γεγονότα;!

Αλλά συγχρόνως… και λυπάσαι…

Σιχαίνεσαι εκείνη τη μαύρη εποχή;!

Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ

22/05/2015

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

«ΟΜΟΡΦΟΣ ΝΕΚΡΟΣ»

(Κοινωνικό θέμα) Φέρνω στο νου μου δύο συγκινητικές στιγμές, που σχετίζονται με το μοιραίο. Με το θάνατο. Τη μία την αποτύπωσα σε συζήτηση με τον οφθαλμίατρο, Χρηστάκη Τζούμπη. Λέει ο φίλος μου: «Δε φοβάμαι το θάνατο, αλλά τον τάφο. Το παράχωμα. Το χώμα που ρίχνει πάνω στο νεκρό ο νεκροθάφτης. Απ’ αυτό πανικοβάλομε. Κι η μάνα μου δεν φοβόταν το θάνατο. Εσένα, αγόρι μου, πονώ, μου έλεγε πριν φύγει. Σε σκέφτομαι στεναχωρημένο με το δάκρυ στο μάτι, να κάθεσαι πάνω από το στολισμένο φέρετρό μου στη μέση του οντά και θλίβομαι». Ο Χρηστάκης καταλήγει: «Ακόμα και στα τελευταία της, η καλή μου μάνα, είχε όμορφη ψυχή!» Η δεύτερη στιγμή: Μου έχει συμβεί να ακούω, συνήθως γυναίκες, βγαίνοντας από παρηγοριά, από οικογένεια που έχασε αγαπημένο πρόσωπο, ανάμεσα στα διάφορα, να λένε: «Όμορφος νεκρός. Σαν να κοιμόταν. Σαν να ήταν ζωντανός. Έτοιμος να σου μιλήσει … !». Σε μέρα βαθιού πόνου, πένθους γίνεται η συζήτηση. ...

Διαβάστε περισσότερα

ΠΡΟΒΟΛΗ

Αν ... χορός, τραγούδι και στολή βάζαν ψηλά τον πήχη. Θα 'ταν τεράστια η προβολή, του τόπου στον πλανήτη. Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ 27/09/2017

Διαβάστε περισσότερα

ΓΡΑΜΜΕΝΟ ΜΕ ΠΟΝΟ ΨΥΧΗΣ

Είναι έργο ζωής το βιβλίο «Ο ΤΟΠΟΣ ΜΑΣ, Η ΛΑΤΡΕΙΑ ΜΑΣ», του Βασίλη ΛΑΧΑΝΑ. Βαρύ σε περιεχόμενο, αλλά και σε όγκο. Βαραίνουν στο χέρι σου, ακόμα κι ως χάρτινο υλικό, οι 321 σελίδες. (Προσθέτεις εδώ και τις 259 ασπρόμαυρες και έγχρωμες φωτογραφίες που συμπεριλαμβάνονται στο έργο και του ανεβάζουν περισσότερο την αξία). Είναι άφθονα, αλλά και σωστά τεκμηριωμένα όλα τα στοιχεία. Στο σφιχτοδεμένο βιβλίο νομίζεις ότι αν ακουμπήσεις ανάλαφρα πάνω στο σώμα του μύτη μαχαιριού, θα δεις να « ρέει » αδιάκοπα άφθονο ποιοτικό απόσταγμα. Για το μικρό Βοδίνο, ο Βασίλης, το τέκνο του, μίλησε μέσω τού γραπτού του λόγου, με πόνο ψυχής. Η σωστή συντακτική και ορθογραφική επιμέλεια των Αλκιβιάδη Σ. ΓΚΑΖΙΚΑ και Μάρθας ΤΣΙΟΥΡΗ - ΘΑΝΑΣΗ, προσέθεσαν ομορφιά στις πολύτιμες σελίδες τού βιβλίου. Όταν τελείωσα τη σύνταξη όλου του υλικού, κατέληξα ενθουσιασμένος στο εύλογο συμπέρασμα: ότι από μικρή βατιά, βγήκε μεγάλος λαγός. Σε κάθε σειρά συναντάς την τεράστια υπομονή τ...

Διαβάστε περισσότερα

Αντίλογος

Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου