Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

ΚΟΥΦΙΕΣ ΥΠΟΣΧΕΣΕΙΣ ΓΙΑ ΠΡΑΣΙΝΑ ΑΛΟΓΑ…!!!

(Πού σκόνταψε η ένταξη;)

Μας δόθηκε η ευκαιρία  να περάσουμε το κατώφλι του Υπουργείου Εξωτερικών όταν το Βορειοηπειρωτικό Φόρουμ Εθνικής Δικαίωσης έπαιζε υπερκομματικά.

Έχοντας στην ατζέντα ένα βασικό στόχο:

Την απόδοση της ελληνικής ιθαγένειας στους Βορειοηπειρώτες.

Για το μέλλον του τόπου - που παίζεται κορώνα γράμματα - δεν αρθρώθηκε λέξη.

Στο παρά πέντε θέσαμε στην κυρία Υπουργό το ζήτημα - εγκαταλειμμένος τόπος - ως προτεραιότητα των προτεραιοτήτων.

Ακολουθούν τα όσα της είπαμε:

«Δεν πιστεύομαι να λησμονήσατε τη Δερβιτσάνη του ’91;! 

Εκείνη τη λαοθάλασσα που σας περίμενε με λαχτάρα;! 

Τώρα το κεφαλοχώρι κατάντησε το μισό.

Πράγματι η ιθαγένεια είναι θέμα αξιοπρέπειας. Όμως, πάνω από όλα είναι το μέλλον της Βορείου Ηπείρου.

Συνεχίζεται αθόρυβα το άδειασμα του τόπου και νιώθουμε άβολα. Εκτός των γερόντων είναι και ελάχιστοι βιοτέχνες που επιμένουν. Η επιβίωσή τους ζορίζετε αφάνταστα. Χρόνια τώρα ζητούν χείρα βοήθειας για να αντέξουν. Θα τους βοηθήσει τάχα η Ελλάδα…;!».

Απ' τα όσα ανάφερε η κυρία Μπακογιάννη, στη λιγόλεπτη κουβέντα «επί ποδός», διαπιστώσαμε:

Πρώτον: Ότι η κυβέρνηση γνωρίζει την κατάσταση.

Και δεύτερον: Ότι υπάρχουν προγράμματα στήριξης για μικρούς και μικρομεσαίους βιοτέχνες του χώρου μας.

Όμως, δεν μπορούμε με τίποτε να χωνέψουμε το σκάλωμα στην «ένταξή» τους σε προγράμματα.

Κούφιες υποσχέσεις για πράσινα άλογα…!!!


Υστερόγραφο: Κείμενο από το αδημοσίευτο βιβλίο «ΤΡΙΚΛΟΠΟΔΙΕΣ»


Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ

16/05/2015

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

«ΟΜΟΡΦΟΣ ΝΕΚΡΟΣ»

(Κοινωνικό θέμα) Φέρνω στο νου μου δύο συγκινητικές στιγμές, που σχετίζονται με το μοιραίο. Με το θάνατο. Τη μία την αποτύπωσα σε συζήτηση με τον οφθαλμίατρο, Χρηστάκη Τζούμπη. Λέει ο φίλος μου: «Δε φοβάμαι το θάνατο, αλλά τον τάφο. Το παράχωμα. Το χώμα που ρίχνει πάνω στο νεκρό ο νεκροθάφτης. Απ’ αυτό πανικοβάλομε. Κι η μάνα μου δεν φοβόταν το θάνατο. Εσένα, αγόρι μου, πονώ, μου έλεγε πριν φύγει. Σε σκέφτομαι στεναχωρημένο με το δάκρυ στο μάτι, να κάθεσαι πάνω από το στολισμένο φέρετρό μου στη μέση του οντά και θλίβομαι». Ο Χρηστάκης καταλήγει:  «Ακόμα και στα τελευταία της, η καλή μου μάνα, είχε όμορφη ψυχή!»      Η δεύτερη στιγμή: Μου έχει συμβεί να ακούω, συνήθως γυναίκες, βγαίνοντας από παρηγοριά, από οικογένεια που έχασε αγαπημένο πρόσωπο, ανάμεσα στα διάφορα, να λένε: «Όμορφος νεκρός. Σαν να κοιμόταν. Σαν να ήταν ζωντανός. Έτοιμος να σου μιλήσει … !». Σε μέρα βαθιού πόνου, πένθους γίνεται η συζήτηση. ...

ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ

Το 1958, ο 18χρονος Σπύρος ΚΟΥΜΠΟΥΛΗΣ μπαίνει στη φυλακή. Μόλις είχε τελειώσει τη διετή τεχνική σχολή, κι εκείνη την περίοδο, ως βοηθός τραχτερίστα, μέσα στη σκόνη και στο λιοπύρι όργωνε τα χωράφια της κρατικής επιχείρησης. Με τον Γιώργο ΛΕΖΟ από τη Λεσινίτσα και τον Παναγιώτη ΜΠΟΥΖΟΥΚΑ από το Βελιάχοβο, οι τρεις πυροστιά, αγανακτισμένοι, πήραν πάνω στους σβόλους, μια κοινή απόφαση: Να δραπετεύσουν απ’ τη χώρα αυτή, που σου στερούσε την ελευθερία. Είχαν συγκεκριμένο σχέδιο. Οι δύο να περνούσαν στην Ελλάδα, να οργανώνονταν και να γύριζαν ενισχυμένοι πίσω. Με στόχο: να ενώσουν με αγώνα τον τόπο με τον εθνικό κορμό, με την Πατρίδα τους. Ο Σπύρος, που θα έμενε στο Δέλβινο, για να παρακολουθήσει την κατάσταση, μετά τη δραπέτευσή τους, υποσχέθηκε να τους εξοπλίσει με κόκκινες ιταλικές χειροβομβίδες, απομεινάρια πολέμου, που τις έβρισκε στα καλύβια του χωριού του. Οι δύο: Γιώργος και Παναγιώτης, Χριστούγεννα του '57 βρέθηκαν στους Φιλιάτες. Ο ένας μετά τον ά...

ΠΡΟΒΟΛΗ

Αν ...  χορός, τραγούδι και στολή βάζαν ψηλά τον πήχη. Θα 'ταν τεράστια η προβολή,  του τόπου στον πλανήτη. Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ  27/09/2017