Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

ΟΙ ΞΕΡΙΖΩΜΕΝΟΙ «ΦΥΤΕΥΟΥΝ» ΤΟ ΔΗΜΑΡΧΟ

Ενώ χρόνια στη σειρά περιμέναμε με λαχτάρα την ευκαιρία για την πολυπόθητη ενότητα στο χώρο μας, τούτη τη φορά καταντήσαμε εντελώς κουρέλι.

Διαρκώς το φθαρμένο πουλόβερ το ξηλώνουμε…, το ξηλώνουμε… και μαζεύουμε το νήμα κουβάρι…

Έχουμε υποψηφίους για δημάρχους απ’ όλα τα λουλούδια του μπαχτσέ.

Αντάρτες, παλιές καβαράνες, που δεν αποχωρίζονται με τίποτε την κουτάλα.

Συνεπείς συνεργάτες -  υπάκουους υπηρέτες των μικρόψυχων πολιτικών…

Έπεσαν αξιόλογα ονόματα πάνω σε «τραπέζι», μήπως έλαχε κάποιο ικανό πρόσωπο κοινής αποδοχής.

Για να ένωνε το χώρο.

Όμως…, δυστυχώς, τροχισμένα μυαλά και μολύβια, που να κάνουν σωστούς υπολογισμούς και να φέρνουν θετικό αποτέλεσμα, να λύνουν πρόβλημα…, δεν θέλει κανείς.

(Δεν θέλουν πρόσωπα να διοικούν, αλλά προσωπεία...Τους κομματικά εγκάθετους... Θέλουν το δήμαρχο στα δικά τους μέτρα...)

Τον κάθε αξιόλογο, δυναμικό Πούλη διαρκώς τον παραγκωνίζουν τον πουλάν.

Τον κάθε φιλήσυχο Φράγκο, τον αποκαλούν καλό άνθρωπο, καλό οικονομολόγο, αλλά μέχρι αυτού…

Τα επιχειρηματικά συμφέροντα συγκρούονται δυναμικά, βάναυσα…

Βλέποντας οι Αλβανοί το αλαλούμ μας, μας χλευάζουν λέγοντας:

«Εσείς που αντανακλούσατε πολιτισμό σ’ όλη τη χώρα, πώς καταντήσατε σ’ αυτό το χάλι.

Δύο άτομα να μην γίνεστε μαζί…;!»   

Οι ξεριζωμένοι δικοί μας άνθρωποι, που θα μεταφερθούν με τα μισθωμένα λεωφορεία το Σαββατοκύριακο, άσχετοι με τα ζητήματα και τις δυσκολίες του τόπου, θ’ αναδείξουν το δήμαρχο της «προκοπής».

Και την ίδια μέρα θα φύγουν…, θα γίνουν άφαντοι…

Οι ντόπιοι μετά… θα τον υποστούν τον άσχετο δήμαρχο, θα τον φάνε στη μάπα, καθ’ όλη τη διάρκεια της θητείας του…

Αυτό θα είναι τ’ αποτέλεσμα των δημοτικών εκλογών…

Που σαν πρώτες, έχουν και ιστορική σημασία...


Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ

12/05/2015  

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

«ΟΜΟΡΦΟΣ ΝΕΚΡΟΣ»

(Κοινωνικό θέμα) Φέρνω στο νου μου δύο συγκινητικές στιγμές, που σχετίζονται με το μοιραίο. Με το θάνατο. Τη μία την αποτύπωσα σε συζήτηση με τον οφθαλμίατρο, Χρηστάκη Τζούμπη. Λέει ο φίλος μου: «Δε φοβάμαι το θάνατο, αλλά τον τάφο. Το παράχωμα. Το χώμα που ρίχνει πάνω στο νεκρό ο νεκροθάφτης. Απ’ αυτό πανικοβάλομε. Κι η μάνα μου δεν φοβόταν το θάνατο. Εσένα, αγόρι μου, πονώ, μου έλεγε πριν φύγει. Σε σκέφτομαι στεναχωρημένο με το δάκρυ στο μάτι, να κάθεσαι πάνω από το στολισμένο φέρετρό μου στη μέση του οντά και θλίβομαι». Ο Χρηστάκης καταλήγει:  «Ακόμα και στα τελευταία της, η καλή μου μάνα, είχε όμορφη ψυχή!»      Η δεύτερη στιγμή: Μου έχει συμβεί να ακούω, συνήθως γυναίκες, βγαίνοντας από παρηγοριά, από οικογένεια που έχασε αγαπημένο πρόσωπο, ανάμεσα στα διάφορα, να λένε: «Όμορφος νεκρός. Σαν να κοιμόταν. Σαν να ήταν ζωντανός. Έτοιμος να σου μιλήσει … !». Σε μέρα βαθιού πόνου, πένθους γίνεται η συζήτηση. ...

ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ

Το 1958, ο 18χρονος Σπύρος ΚΟΥΜΠΟΥΛΗΣ μπαίνει στη φυλακή. Μόλις είχε τελειώσει τη διετή τεχνική σχολή, κι εκείνη την περίοδο, ως βοηθός τραχτερίστα, μέσα στη σκόνη και στο λιοπύρι όργωνε τα χωράφια της κρατικής επιχείρησης. Με τον Γιώργο ΛΕΖΟ από τη Λεσινίτσα και τον Παναγιώτη ΜΠΟΥΖΟΥΚΑ από το Βελιάχοβο, οι τρεις πυροστιά, αγανακτισμένοι, πήραν πάνω στους σβόλους, μια κοινή απόφαση: Να δραπετεύσουν απ’ τη χώρα αυτή, που σου στερούσε την ελευθερία. Είχαν συγκεκριμένο σχέδιο. Οι δύο να περνούσαν στην Ελλάδα, να οργανώνονταν και να γύριζαν ενισχυμένοι πίσω. Με στόχο: να ενώσουν με αγώνα τον τόπο με τον εθνικό κορμό, με την Πατρίδα τους. Ο Σπύρος, που θα έμενε στο Δέλβινο, για να παρακολουθήσει την κατάσταση, μετά τη δραπέτευσή τους, υποσχέθηκε να τους εξοπλίσει με κόκκινες ιταλικές χειροβομβίδες, απομεινάρια πολέμου, που τις έβρισκε στα καλύβια του χωριού του. Οι δύο: Γιώργος και Παναγιώτης, Χριστούγεννα του '57 βρέθηκαν στους Φιλιάτες. Ο ένας μετά τον ά...

ΠΡΟΒΟΛΗ

Αν ...  χορός, τραγούδι και στολή βάζαν ψηλά τον πήχη. Θα 'ταν τεράστια η προβολή,  του τόπου στον πλανήτη. Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ  27/09/2017