Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

ΝΑ ΜΗΝ ΛΥΓΙΣΕΙ ΚΙ ΑΥΤΟ ΤΟ ΔΕΝΤΡΟ…

(Ιδρύεται Σωματείο Βορειοηπειρωτών πάνω σε νέα αντίληψη)

Μην νομίζεις…;!

Κι ας παίζω το δημοσιογράφο, τον εξελιγμένο, δεν είμαι ούτε εγώ απαλλαγμένος από τις προκαταλήψεις  

Μου τις έχει επιβάλλει - εμψυχώσει - το μολυσμένο περιβάλλον γύρω μας…

Οι λανθασμένοι, μέχρι τώρα, χειρισμοί μας.

Με αμφιβολία, με πλήρης αμφισβήτηση για πρόσωπα και  πράγματα - σας λέω την αλήθεια - μπήκα πρόσφατα σε αίθουσα όπου συζητήθηκε κι έγινε η πρώτη κίνηση για την ίδρυση του Βορειοηπειρωτικού Συλλόγου Αθηνών.

Νόμισα ότι πάει να γίνει ανακύκλωση.

Είπα:

- Ένας άλλος φορέας - σφραγίδα πάει να προστεθεί στο αλαλούμ της κοινωνίας μας, που να τον τραβάν τα κόμματα από τη μύτη.

Όμως…, απ’ τα όσα άκουσα και είδα, δεν είναι έτσι…

Λανθασμένα σκεφτόμουν.

Κατάλαβα ότι ο κόσμος μας - πλέον Έλληνας πολίτης με ίσα δικαιώματα κι ευκαιρίες στην πατρίδα του - πρέπει να οργανωθεί κάλλιστα σε πλαίσια δήμου.

Για να αποχτήσει δύναμη.

- Αρκετά μείναμε στο περιθώριο -.

Να εκλέγει και να εκλέγετε.

Να βοηθάει και να βοηθιέται.

Να συμμετέχει ενεργά στη δράση και τη ζωή συνολικά αυτού του Δήμου. Να γίνει αφέντης των τυχών του, του εαυτού του.

Το καρποφόρο δέντρο αυτό… είναι καλά να το φυτέψουμε, να το προσέξουμε όλοι μαζί.

Για να ρίξει ανάστημα.

Να είναι υγιέστατο και να καρποφορεί διαρκώς…

Να μην σκύψει ποτέ το κεφάλι του.

Να μην λυγίσει.

Να μην σαπίσει…

Είναι το δέντρο της ζωής μας…


Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ

09/04/2015

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

«ΟΜΟΡΦΟΣ ΝΕΚΡΟΣ»

(Κοινωνικό θέμα) Φέρνω στο νου μου δύο συγκινητικές στιγμές, που σχετίζονται με το μοιραίο. Με το θάνατο. Τη μία την αποτύπωσα σε συζήτηση με τον οφθαλμίατρο, Χρηστάκη Τζούμπη. Λέει ο φίλος μου: «Δε φοβάμαι το θάνατο, αλλά τον τάφο. Το παράχωμα. Το χώμα που ρίχνει πάνω στο νεκρό ο νεκροθάφτης. Απ’ αυτό πανικοβάλομε. Κι η μάνα μου δεν φοβόταν το θάνατο. Εσένα, αγόρι μου, πονώ, μου έλεγε πριν φύγει. Σε σκέφτομαι στεναχωρημένο με το δάκρυ στο μάτι, να κάθεσαι πάνω από το στολισμένο φέρετρό μου στη μέση του οντά και θλίβομαι». Ο Χρηστάκης καταλήγει:  «Ακόμα και στα τελευταία της, η καλή μου μάνα, είχε όμορφη ψυχή!»      Η δεύτερη στιγμή: Μου έχει συμβεί να ακούω, συνήθως γυναίκες, βγαίνοντας από παρηγοριά, από οικογένεια που έχασε αγαπημένο πρόσωπο, ανάμεσα στα διάφορα, να λένε: «Όμορφος νεκρός. Σαν να κοιμόταν. Σαν να ήταν ζωντανός. Έτοιμος να σου μιλήσει … !». Σε μέρα βαθιού πόνου, πένθους γίνεται η συζήτηση. ...

ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ

Το 1958, ο 18χρονος Σπύρος ΚΟΥΜΠΟΥΛΗΣ μπαίνει στη φυλακή. Μόλις είχε τελειώσει τη διετή τεχνική σχολή, κι εκείνη την περίοδο, ως βοηθός τραχτερίστα, μέσα στη σκόνη και στο λιοπύρι όργωνε τα χωράφια της κρατικής επιχείρησης. Με τον Γιώργο ΛΕΖΟ από τη Λεσινίτσα και τον Παναγιώτη ΜΠΟΥΖΟΥΚΑ από το Βελιάχοβο, οι τρεις πυροστιά, αγανακτισμένοι, πήραν πάνω στους σβόλους, μια κοινή απόφαση: Να δραπετεύσουν απ’ τη χώρα αυτή, που σου στερούσε την ελευθερία. Είχαν συγκεκριμένο σχέδιο. Οι δύο να περνούσαν στην Ελλάδα, να οργανώνονταν και να γύριζαν ενισχυμένοι πίσω. Με στόχο: να ενώσουν με αγώνα τον τόπο με τον εθνικό κορμό, με την Πατρίδα τους. Ο Σπύρος, που θα έμενε στο Δέλβινο, για να παρακολουθήσει την κατάσταση, μετά τη δραπέτευσή τους, υποσχέθηκε να τους εξοπλίσει με κόκκινες ιταλικές χειροβομβίδες, απομεινάρια πολέμου, που τις έβρισκε στα καλύβια του χωριού του. Οι δύο: Γιώργος και Παναγιώτης, Χριστούγεννα του '57 βρέθηκαν στους Φιλιάτες. Ο ένας μετά τον ά...

ΠΡΟΒΟΛΗ

Αν ...  χορός, τραγούδι και στολή βάζαν ψηλά τον πήχη. Θα 'ταν τεράστια η προβολή,  του τόπου στον πλανήτη. Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ  27/09/2017