ΣΑΝ ΝΑ ΜΗΝ ΘΕΛΕΙ Ο ΤΟΠΟΣ ΕΘΝΟΜΑΡΤΥΡΕΣ!

Το παρακάτω γεγονός συνέβη τη χρονική περίοδο 1912 με '13. Πριν ακόμα στα Βαλκάνια χαραχτούν τα σύνορα, που αδίκησαν κράτη και λαούς…

(Μικρός πήρε την ιστορία αυτή από τα χείλη της «Νίνης του Νίκου» και την επτασφράγισε μέσα στην ψυχή του, o Παναγιώτης Κιάμος.

Για να τη μεταφέρει ατόφια ως τις μέρες μας):

…Τα ελληνικά στρατεύματα είχαν πάρει κατά πόδι τους Τούρκους και τους έσπρωχναν προς τ’ αλβανικό.

Το βράδυ το επιτελείο αποφάσισε ώστε ο στρατός να ξενυχτήσει στη Δερβιτσάνη.

Ο Βαγγέλης Ξέρρας πέρασε όλη τη νύχτα μαζί με τους Ελλαδίτες μαχητές.

Χάρηκε τη στημένη ελληνική σημαία στην πλατεία, χόρεψε και τραγούδησε μαζί τους ως το πρωί.

Συχνά του ‘φταναν στ’ αφτί διάφορες ειδήσεις. Ότι γινόταν Βαλκανικός Πόλεμος κι ότι η Ήπειρος κοντεύει να λυτρωθεί… Αλλά με τα μάτια του - από κοντά - πόλεμο δεν είδε. Ούτε ταμπόρια, ούτε άρματα.

Αυτός ήξερε μόνο να σκορπάει κοπάδι προβάτων στις πλαγιές και στα βουνά, να παίζει φλογέρα και να τραγουδάει τον Ύμνο της Ελευθερίας.

Γυρίζοντας στο σπίτι λέει στη γυναίκα του τη σκέψη του: Το και το.

- Θέλω τη γνώμη σου, Βασίλω! Να πάω με τα πρόβατα σήμερα ή στο μέτωπο με τους φίλους που γνώρισα ψες;

- Τι, με ρωτάς;! Αν δεν πας εσύ, φοράω εγώ το παντελόνι σου και γίνομαι άνεμος. Εσύ φρόντισε μόνο τα παιδιά!

Δεν τσομάκρυνε η κουβέντα.

… Ο Βαγγέλης άφησε το κοπάδι στ’ Αμπέλι του Ζέρβα, έβαλε σε τσόχινο σακούλι λίγο ψωμοτύρι κι εντάχθηκε στις γραμμές του Ελληνικού Στρατού. Ο οποίος, αφού απελευθέρωσε τ’ Αργυρόκαστρο, προχώρησε και πιο βαθιά.

Κάπου στις βουνοπλαγιές, ανάμεσα σε Πιτσάρι και Στεπέζι, σε σκληρή μάχη με τους Τούρκους κι όντας στην πρώτη γραμμή του μετώπου, ο Βαγγέλης σκοτώνεται.

Βάφτηκε μ’ αίμα η φουστανέλα του, το γιλέκο του.

Μόλις έφτασε το μαντάτο στο χωριό, μαύρισαν οι καρδιές των ανθρώπων του, πικράθηκε η Δερβιτσάνη!

Η Βασίλω με τον Σάββα - τον ανδράδελφό της - καταλυπημένοι πήγαν στο μέτωπο, φόρτωσαν σ’ άλογο το νεκρό Βαγγέλη και τον μετέφεραν στο χωριό.

Για να τον κηδέψουν με τιμές.…

Η Ελληνική Κυβέρνηση αναγνώρισε τον αγώνα, τη θυσία του κι έδωσε υποτροφίες στα παιδιά του, να σπουδάσουν στην Ελλάδα...

… Για το πρώην δικτατορικό σύστημα στην Αλβανία η ηρωική πράξη του Βαγγέλη Ξέρρα ήταν καταδικάσιμη. Θεώρησαν τον μάρτυρα εχθρό. Αφού πολέμησε πλάι με τους Έλληνες για την Ελλάδα.

Τότε αν την έβγαζες στο φως - την ανακοίνωνες - αυτή την πράξη, καιγόσουν, θιγόσουν. Οι συγγενείς δικαιολογημένα την έκρυβαν…

Όμως, σήμερα, σε καιρό δημοκρατίας, ελευθερίας, που η πράξη αυτή εκτιμάται σαν ηρωική, τον μάρτυρα γιατί τον αγνοούμε;!

Πώς να ερμηνεύσουμε τη σιωπή, την αφάνεια, την αδιαφορία, τη λησμονιά … από επίσημους φορείς, τοπικές αρχές και άρχοντες;!

Σαν να μην θέλει ο τόπος μας εθνομάρτυρες, που ν’ ακτινοβολούν. Όταν τους έχει, κιόλας, τόσο ανάγκη!!!

Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ

03/04/21015